We stappen de luchthaven van Cancun uit en de warmte valt met een dreun op ons winterlijf. Net geen veertig graden Celsius verschil met Park Ridge vanmorgen. Tegelijkertijd zien David en ik de pijl "Rental cars". Puffend corrigeren we de richting van onze bagagekarretjes. Siska is de eerste die iets zegt.
"Lucie, niet verdrinken!" (15 december)
Playa Tortugas. Een van de weinige publieke stranden in Cancun waar je niet via een hotelloby heen moet. De meisjes horen enkel de branding, gespat & elkaar. David en ik filteren Mister Bungee Animo weg met behulp van een Margarita. Eventjes denken we hardop terug aan onze ver van perfecte sprong van een brug over de Blaukrans Rivier in Zuid-Afrika. Knikkende knieën, dan die langgerekte gil die de onze bleek gevolgd door een fantastisch gevoel van gewichtloosheid.
Met een schok haalt Siska ons terug naar ons ouderlijk bestaan. Lucie heeft net een golfje van twintig centimeter geïncasseerd en weet niet meteen of ze moet lachen of huilen. Andere koek dan een kabbelend Lake Michigan.
 |
| Playa Tortugas, Cancun |
"Waarom staan die mannen daar zo te kijken?" (16 december)
Een gek gezicht, die kerstversieringen overal in combinatie met deze tropische temperaturen. Inclusief sneeuwvlokpatronen, terwijl de overgrote meerderheid Mexicanen in de Yucatanregio nog nooit sneeuw gezien heeft. We vallen van de ene verbazing in de andere: wat we voor een rolschaatspiste hielden op de Plaza blijkt een echte ijspiste. Absurd.
Bij de kerststal maakt Siska zich boos. Baby Jezus is nog niet geboren, de koningen zijn te vroeg met hun cadeaus.
"Ik kan de hele wereld zien!" (17 december)
"Kijk, daar is Park Ridge en daar is Belgie!" We staan op de top van het hoogste tempelcomplex in de oude Mayastad Ek Balam en kijken uit over de jungle. Ongewild offert uw fotografe een zonnekap aan de Mayagoden. Ik daal de piramide af en klauter er weer op met een perfect gekromde recuperatietak. Deze laatste breekt met een droge knak en de lenskap schuift traag richting onbereikbaarheid.
 |
| Cenote Zaki, Valladolid |
(18 december)
Zondagmiddag. Locals verlaten opgekleed de kerk in Valladolid en trekken naar het marktplein. In de schaduw weven en naaien groepjes vrouwen. Kinderen zitten de duiven achterna. Op de hoek van het plein dut een kraamverkoper in.
Onderweg naar Cenote Zaki valt Lucie in slaap. Ze zal straks wakker worden in een halfopen grot, met kristalhelder water. We zoeken verkoeling in een prachtige jungle setting, gelegen in het centrum van dit stadje.
"Dit is Siska's zwemshow... Ik ben half een vis en half mevrouw!"
(19 december)
Na een bezoek aan de oude Mayastad Chichen Iza arriveren we in Merida, de culturele hoofdstad van de Yucatan Peninsula. We hopen hier een traditionele dansshow mee te pikken. De stad is bekend om haar vele gratis openluchtvoorstellingen. Eerder vandaag keken Siska en Lucie al gehypnotiseerd naar de statische Mayadansers in wit katoen die al stampvoetend veel geluid maakten en flessen op hun hoofd lieten draaien. Helaas zijn er enkel 's avonds pleinfeesten, te laat voor de meisjes.
En dus zoeken we het zwembad op. Siska 'zwemt' voor het eerst in haar eentje met bandjes waar ze niet kan staan. Algehele euforie bij de aanwezige hotelgasten.
"Ik wil nog eens op een keertje met een bootje naar de roze flamingo's varen..."
(20 december)
Merida is ons veel te lawaaierig. We slaan heerlijke koffiekoeken in bij een bakker en vertrekken op dagtrip naar Reserva de la Biosfera Ria Celestun. Dit uitgestrekt natuurgebied vormt de thuis van de grootste residerende flamingokolonie in Mexico. Ondanks slinkse onderhandelingstechnieken van de officiële toergidsen slagen we erin samen met een ander gezin een bootje en gids te huren. Duizenden flamingo's voeren een prachtig schouwspel op. De gids blijft op voldoende grote afstand van de dieren om hen niet te storen. Regelmatig zien we een flamingo opstijgen. Indrukwekkend hoe de vogels al lopend vaart maken en - eens op het wateroppervlak trappelend - hun gigantische vleugels uitslaan.
"Waar zijn de echte Maya's?" (21 december)
Onderweg naar Campeche bezoeken we wat later onze favoriete Mayastad blijkt: Uxmal. We ontdekken het ene na het andere complex, beklimmen tempels en kijken uit over de jungle. David verzint Mayaspelletjes om ons bezoek te kunnen rekken. Maya Siska en Maya Lucie lopen enthousiast door de zuilengangen.
Onze tweede tussenstop is het grottencomplex Grutas de Xtacumbilxunaan, dat nu droog staat maar ooit de belangrijkste waterbron in dit droge gebied was. We wandelen door de reeks ondergrondse cenotes. Via een enorme ladderconstructie vulden de Mayas destijds hun watervoorraad aan. Nu wordt de scène in de gapende diepte geïllustreerd door poppen. Siska vraagt zich af waar de 'echte Indianen' zijn. In de dorpen langs de junglepaadjes zoals het dorp waar we enkele dagen geleden logeerden, is geen goed antwoord. Ze wil weten waar de Maya's nu zijn die hier water kwamen halen. Ik vertel haar dat ze heel lang geleden leefden in diezelfde dorpen. Dat zij de over-over-over-over-...-grootouders zijn van de mensen die nu in de omliggende dorpen wonen.
Voor het eerst wordt Siska bewust geconfronteerd met de eindigheid van ons leven. Ze werpt nog een laatste blik op de poppen op de bodem van de grot. Dan is het OK dat we weer richting daglicht klimmen. Over enkele dagen zal ze opmerken dat David en ik niet meer mogen verjaren. Dat alleen zij en Lucie dat nog mogen.
"Toiletpapier met hartjes en stipjes" (22 december)
Terecht opgenomen op de UNESCO-werelderfgoedlijst, Campeche. Dit omwalde, bontgekleurde stadje is voor ons de perfecte plek voor een rustdag. We kuieren door de staatjes, lunchen op 't gemak, keuren de kunstwerken, checken de winkeltjes. Tijd voor detailobservaties.
Siska kiest haar favoriete pastelkleurige roze huisjes uit en brengt uitvoerig verslag van al haar toiletbezoeken. "Hier hebben ze voor rode zeep gekozen die naar snoepjes ruikt."
"Aaaaah, we zijn weer thuis." (23 december)
Hoewel we van hoogtepunt naar hoogtepunt rijden en hun tempo respecteren, vraag ik me af of we Siska en Lucie niet te fel belasten de laatste dagen. Er zitten toch enkele langere ritten in ons reisschema. Wanneer we twee uur na aankomst in Calakmul na een wandelingetje onze cabana terug opzoeken, stapt Siska naar binnen en ploft op het bed met bovenstaande sublieme woorden.
"Het is kerstavond. Nu zullen de muggen niet bijten denk ik hoor." (24 december)
De afgelegen tempelcomplexen van Calakmul zijn absoluut de moeite. Naar de bijhorende jungle ervaring kunnen we fluiten dankzij wat met stip de meest luidruchtige ochtendwandeling van 2012 van Siska en Lucie genoemd kan worden. Enkel een stel (dove?) wilde kalkoenen kruist ons pad. En in de verte horen we een groep apen huilen. Geen toucans, papegaaien of ander exotisch gevogelte te bespeuren.
's Avonds bereidt het team van het Canadese koppel waar we verblijven een lekkere kerstdis. We dineren in openlucht en doen uit voorzorg kledij met lange mouwen en lange pijpen aan.
Tot groot onbegrip van Siska.
"Ik mag morgen eerst een sapje kiezen want ik ben dan het jarigst!"
(25 december)
Kerstdag is voor de allereerste keer een dag als alle andere. We vierden kerst vlak voor onze afreis, achter elkaar aan dansend op de tonen van Kapitein Winokio met elk een kommetje popcorn in de hand. Met uit Belgie meegebrachte cadeautjes. Nu zijn we op vakantie en onze hoogdag volgt morgen: Siska's vierde verjaardag. Een perspectief dat ons bevalt.
"Waarom moet het kapot?" (26 december)
Siska is jarig. Ze heeft er zo naar uitgekeken. Het hele dagverloop bepaalt zij. We trekken naar een speeltuintje, eten pannenkoeken, zwemmen ontzettend veel in het mooie Laguna Bacalar. Siska bestuurt zelfs even helemaal zelf de kayak. Tot Lucie de "lepels" (roeispanen) ook eens wil testen.
's Avonds volgt een Mexicaanse pinata party met alle aanwezige kinderen. Als ze snoepgoed willen, moet de prachtige pinata sneuvelen...
"Is die kleine mevrouw ook een grote mens?" (27 december)
"Waarom heeft die mevrouw zo'n borstdoek voor haar borsten?", "Waarom is die meneer zo dik?" Een lange wachtrij aan de ticketbalie bij de Tulum ruïnes. Ik ben blij dat de vragen in het Nederlands komen.
Een droomstrand aan de voet van een paleis dat imposant boven alles en iedereen uittoornt, dat zeker. Maar omwille van de gunstige ligging aan de Riviera Maya moet je veel mensen wegdenken om er van te kunnen genieten. Teveel, Lonely Planet. Je bent verplicht de site in wijzerszin te verkennen, moet voortdurend anderen ontwijken en verknalt constant onvrijwillig andermans toeristische plaatjes. Onze grootste afknapper deze reis.
"Gecko's zijn onze aller-allerbeste vriendjes want die eten de muggen op." (28 december)
We reden kilometerslang op een hobbelweggetje door het Reserva de la Biosfera Sian Ka'an richting het bezoekerscentrum dat ook enkele tenten verhuurt. Veredelde hotelkamers, dacht ik, afgaand op de prijs. Een vriendelijke dame leidt ons naar onze cabin. Onderweg legt ze uit dat de bomen met een rood lintje rond de stam giftig zijn. Ze stopt ons een pakje lucifers toe want in de tent is een kaars de enige bron van verlichting. Sanitair is er enkel in het hoofdgebouw. David krijgt de slappe lach als de vrouw niet veel later tussen de duinen verdwijnt. Het werkt aanstekelijk, we zijn geen rasechte kampeerders.
En toch wordt dit onze mooiste overnachtingsplaats van de reis. De auto staat twee dagen op non-actief. Dichter dan dit kan je niet in een bed bij de branding slapen. De constante bries maakt de hitte aangenaam. Gecko's liggen overdag werkloos in het suikerwitte zand. Voortdurend scheert een pelikaan over je hoofd of over het wateroppervlak om je eraan te herinneren dat dit zijn territorium is. 's Avonds zien we een bloedrode zon aan sneltempo in het lagoon zakken. Meteen daarna rijst een melkwitte volle maan even snel op uit de zee aan de oostzijde van deze smalle duinenstrook.
Siska heeft last van jeukende muggenbeten.
"Ik ben de aangever en jij bent de instopper." (29 december)
We bereiden ons voor op ons vertrek naar de laatste stop voor onze terugvlucht richting winter: opnieuw Cancun. Siska helpt inpakken.
Zeven verschillende overnachtingsplaatsen telde onze reis rond de Yucatan Peninsula. Goed voor een afstand van 1300 kilometer en 26 uur in de auto. Een mooie en gevarieerde route. Doenbaar op 2,5 weken met twee kleine kinderen. Als je tenminste niet uitgerust van vakantie wil terugkomen. Want het voortdurende onderweg zijn maakt de reis erg vermoeiend.
"Waarom hebben die stokken wielen?" (30 december)
We bezoeken Parque Urbano Kabah, enkele hectaren jungle in hartje Cancun met een wandelpad erdoorheen. Hier komen de inwoners van Cancun sporten, spelen en rusten. Een dankbare vlucht uit de verkeersdrukte.
Mannen, vrouwen en kereltjes maken zich moe in een primitief openlucht fitness center. Siska snapt het nut er niet van. In de bescheiden speelltuin aan de overkant van het paadje slaapt Lucie in de buggy. Meer dan een half uur schommelt Siska zelfstandig, super fier. Een zoveelste primeur deze vakantie.
"Toen ik drie was, lustte ik dat ook al niet." (31 december)
Onze terugvlucht heeft vertraging en dus eten we een degelijke maaltijd in de luchthaven. Siska ontdekt een schijfje radijs in haar slaatje.
We zien kerstman en gevolg vier keer een kwartier lang dansen rond de kerstboom. Lucie moedigt hen al zwaaiend vier keer een kwartier lang aan.
Feliz año nuevo!
