 |
| huwelijksreportage |
De procedure is rond. Sandcakes is officieel. Elke Van Rulo is fotografe. En het voelt fantastisch. Dit najaar liep alles vlotter dan ik verwacht had, maar dat is zo slecht niet. Mijn natuurlijke tempo is wat aan de trage kant, moet je weten...
Voor aanvang van dit VS-verhaal was mijn plan vooral veel te fotograferen. Ontdekken welke onderwerpen me gelukkig maken. Technisch beter worden. En onderweg wat papierwerk afhandelen om officieel in orde te zijn als mensen me zouden vragen voor een fotoshoot.
Ik weet nu dat ik beeldverhalen wil vertellen. Mini-docu's van lokale events. Familiereeksen van hun favoriete activiteit. Ik beleef plezier aan iedere nieuwe zoektocht naar betekenisvolle blikken, grappige toevalligheden en bizarre details. Als alle omstandigheden meezitten, zijn er weinig dingen die ik liever doe. En in de rol van fotografe zit je gelegitimeerd op de eerste rij.
 |
| herinzegening huwelijksgelofte |
Die omstandigheden maken dat iedere nieuwe opdracht spannend blijft. Een berg factoren zijn oncontroleerbaar. Slechts een beperkt aantal factoren zijn dat wel. En elke keer begin je van nul. Toch moet er telkens resultaat zijn. Dat zorgt voor wat stress, maar ook voor een pak adrenaline.
Iedere fotoshoot voelt aan als een sportwedstrijd. Na afloop ben ik op. Moe gefocust en plat gepositioneerd. Maar dat weegt niet op tegen de gelukzaligheid, die aanvoelt als een overwinningsroes. Een overwinning op mijn twijfelende ik, die achter een camera een volledig andere persoonlijkheid ontwikkelt. Een Italiaanse omschreef mijn houding als "positief agressief". Ik hoop nog altijd dat ze niet op het woord "assertief" kon komen. Een Bosnische zei spontaan "Yes, Ma'am!" na mijn toelichting bij een idee voor hun fotoshoot. Ik weet niet helemaal zeker of het een grapje was. Ik verbaas mezelf ermee, maar ergens weet ik dat het deels waar is. Ik ga voor het beeld, om de ontgoocheling van een gemist shot te vermijden.
 |
| familieportret |
Toch blijf ik zoveel mogelijk op de achtergrond en probeer ik te anticiperen op het ritme van mijn onderwerp. Dat levert de mooiste beelden op. Kinderen kunnen - mits de juiste sfeerschepping - de camera echt vergeten en opgaan in hun spel. Hun ouders maken er dankbaar gebruik van. En tijdens een event vergeet ik mezelf en word ik een en al observatie. Tot mijn lijf luid protesteert.
Voorlopig bied ik enkel een digitale reeks aan als eindproduct. Maar graag zou ik op termijn een tastbaar product willen afleveren. Prints, maar liever nog een album dat uitnodigt om door te bladeren. Digitale beelden zijn zo vluchtig. Ik heb een eerste samenwerking met een grafisch ontwerper achter de rug en wacht vol spanning op het resultaat.
Als de koude ons inhaalt zullen de opdrachten stilvallen, en neem ik de tijd om me te concentreren op samenwerkingsmogelijkheden met albumleveranciers en grafisch designers. Naast een aantal technische zaken die ik onder de knie wil krijgen. En wat marketingvoering. Want voorlopig vloeien sessies enkel voort uit mond-aan-mond reclame. In de schaduw van Chicago krijg je de hele wereld voor je lens. Momenteel zit ik aan zes verschillende nationaliteiten. Deze week heb ik een sessie met een Indisch jongetje dat ik al wil fotograferen sinds ik hem voor het eerst zag in januari.
Ik loop dus momenteel rond met een hoofd vol plannen in een gelukkig lijfje, en heb nog meer dan een jaar om dat allemaal uit te proberen. Wat een zegen.
De webstek van Sandcakes zal een "work in progress" blijven. Wie benieuwd is kan een kijkje nemen op sandcakes.net. Alle feedback is meer dan welkom.
 |
| thuisreceptie |
