Door exponentieel noodlottige toevalligheden had mijn laatste ochtend op Belgische bodem veel weg van een James Bondfilm. Al kwamen explosies en snelle wagens niet aan bod. Een knoert van een deadline en de NMBS volstonden ruimschoots voor een lijvige plot.
05u00 - wekker! Meteen de douche in om de nacht te verdrijven. Niet veel later nog een zoen aan mama kamerjas en met papa taxi richting station. Ticket Turnhout - Brussel Centraal aub. De trein vertrekt stipt om 06u05. Verder wakker worden nu. Een blikje cola en de Humo verzachten de omstandigheden. Eens Brussel-Noord gepasseerd voel ik me een topatlete die toeleeft naar haar wedstrijd van het jaar. Volledig gepakt en de te lopen straten memoriserend posteer ik me aan de uitgang. De trein vertraagt - stopt.
07u20: de deuren zijn nog maar half open wanneer ik als eerste voet aan grond zet in 't Centraal station. Ik spurt de trappen op naar buiten. De verkeerslichten zitten mee. Slechts twee keer doe ik alsof het groen is. Gisteren SLENTERDE ik door deze straten. Vrolijk telefonerend, mij nog van geen Amerikaanse feestdag bewust. Nu kan ik me enkel concentreren op wat er onder mijn voeten doormaalt. Kasseien! Als het straks meezit voor het laatst in zeer lange tijd. Als het tegenzit kan ik nog twee godganse dagen paraderen over kasseien. In de Wetstraat lijkt momenteel niemand het land te besturen. Ook het Amerikaanse consulaat opent pas om 08u00. Al mijn vrouwelijke charmes moest ik gisteren aanspreken om een half uur voor openingstijd onze Visa te kunnen oppikken.
07u25: mevrouw Security sputtert even tegen, maar eenmaal mijn atletenblik gekruist spuwt ze woorden van overgave in haar walkie talkie. Ik lijk wel een eeuwigheid onder die lusteloos wapperende stars & stripes te staan. Mijn groeiende frustratie over een koffiewandeling, collegiale ochtendpraatjes en het hapslikwegontbijt van de consulaatbediende kan ik maar moeilijk verbergen. Even zelf de vlag zijn en volledig ondergaan, Elke. Net wanneer ik me afvraag wanneer ik me oprecht druk mag beginnen maken zwaait de juiste deur open. We zijn ruim een half uur verder. Evenveel tijd rest me nog om mijn aansluitingstrein naar Schiphol te halen. Zekerheidshalve loop ik terug naar het station. Murphy moest maar eens vroeg uit de veren zijn... In de Wetstraat op alle verdiepingen bedrijvigheid intussen.
08u20 en weerom een stipt vertrek. Desalniettemin ruim voldoende adrenaline in mijn lijf. De lange rit uitzitten nu. Onderweg telefoon van David. Hij is met onze meisjes goed toegekomen op de luchthaven maar raakt niet voorbij de check-in zonder internationale paspoorten. Toemetoch... De trein komt warempel voor op schema aan! Met op de sporen gekweekte arrogantie dring ik me op de roltrappen voorbij horden reizigers plus bagage.
11u00, check-in balie 19. Onze bagage kunnen we al afwerpen. Van daar gaat het in gestrekte draf richting douane en security. We komen er verbazend vlot door.
Het besef dat we het gehaald hebben groeit. Alle spanning valt van ons af als we aan boord gaan van het vliegtuig. Er kan ons niks meer overkomen, wat ons ook te wachten staat de komende negen uren met Siska en vooral energieke Lucie op een vierkante meter KLM-economy.
