Op basis van de voortuin van een huis kon je de laatste paar weken vlot de gezinssamenstelling raden van haar bewoners. Schattige spookjes en goedgemutste vogelverschrikkers voor gezinnen met jonge kinderen. Een enkel plakkaat met opschrift voor een alleenstaande man. Niks voor kinderloze tweeverdieners. Expliciete horrorscènes voor gezinnen met stoere puberjongens. De "Wow, een reuzespin!" en "Mama, wat is dat?" conversaties tijdens autoritten vormden een welgekomen afwisseling op de "Kijk, een hond! en "Daar, een toren!" versies.
Boodschappen doen was de voorbije periode iets aangenamer in naar kaneel en appelcider ruikende warenhuizen. Ik viel achterover van het aantal mogelijke dipsauzen voor appels. Caramel tot daaraantoe. Maar sommige goedjes leken alarmerend fel op gesmolten Duploblokken.
Het enthousiasme van onze meisjes rond dit volksfeest groeide zienderogen. Lucie dacht de hele tijd een fictieve "Wien" te groeten en liep voortdurend een "Hello, Wien!" mantra zingend door het huis. Van Siska moesten er pompoenen in de tuin en lichtjes voor het raam. Met haar vriendinnetjes speelde Siska eindeloze spelletjes "For Halloween, I'm gonna be...". Na een tijdje kon ik exact uit haar blik afleiden wanneer ze "a kitchen" zou kiezen. Waarop haar vriendinnetjes het zouden uitgieren van de pret. Met evenveel overtuiging de eerste keer als de vierentwintigste keer. En zo had elk meisje haar favoriete mopjesantwoord klaar.
Het hoogtepunt van het overaanbod aan herfstactiviteiten naar aanloop van Halloween was voor ons zonder twijfel Highwood Pumpkin Fest. Met net als bij andere festiviteiten live muziek, een kinderboerderij en een uitgebreide speelzone die neigde naar een dorpskermis. Maar daar houden de gelijkenissen op. In drie jaar tijd groeide dit stadsfeest uit tot een impressionante recordpoging pompoensnijden. In 2011 schreef Highwood het record op zijn naam met 30 919 stuks, en liet hiermee grootsteden als Boston achter zich. Dit jaar reden heftrucks vier dagen lang bakpaletten pompoenen aan. Iedere bezoeker nam een of meerdere exemplaren op zijn manier onder handen. Organisatoren lieten stellingen langs de straatkanten optrekken en vrijwilligers stapelden de jack-o'-lanterns geduldig metershoog. Allemaal in het teken van een scherpstelling van het record naar 32 000. Lucie haalde de Sun Times dansend voor het hoofdpodium maar niet veel later hielden we het voor bekeken. Het aansteken van alle kaarsjes liet te lang op zich wachten.
Toch vonden we Halloween zelf een nog fijner volksfeest. Omwille van het gezellige, lokale karakter. Vrienden probeerden ons tot op de dag zelf op vindingrijke manieren te overtuigen om mee te komen vieren in hun buurt. Maar onze eigen buurt bood ruim voldoende plezier voor een bedtijdrecord voor de meisjes. Siska & Lucie waren al opgewarmd na een verkleedfeestje op school. Halfweg namiddag konden ze dan eindelijk op "Trick or Treat" tocht, met elk een vilten mand in een handje geklemd. Siska als bij, Lucie in haar zog als zonnebloem. Goed voor een reeks vertederde blikken en bakken snoepgoed. 's Avonds ging het naar een warm Italiaans gezin een straat verderop. Terwijl de kinderen op het tapijt een ruilhandel opzetten met hun "treats", dronken groepjes volwassenen pumpkin pie shots. En welk volwassen koppel was als enige nog in outfit? Juist, ja.
De volgende ochtend onderweg naar school staarde Siska naar alle huizen. Met een dromerige, hoopvolle blik vroeg ze "Mama, mogen wij vandaag weer "Trick or treat" doen?"
