Feels like home

Als de Obama's op familiebezoek zijn in Hyde Park, is Siska steevast kind aan huis. Malia Ann en Sasha zijn dol op haar.  David raakte tijdig fit voor aanvang van het nieuwe baseball seizoen en versierde zelfs een basisplaats bij de Cubs.  Lucie gaf aan dat ze een studentenjob wou en werkt nu na crèchetijd als toeristenbegroetster Lucie Mouse op Navy Pier.  Zelf ben ik mee verantwoordelijk voor het succesvolle seizoen van de Bulls.  In volle voorbereiding van de 2012 NBA PlayOffs nam ik twee maal per week extra danstraining, bovenop mijn wekelijkse sessie.
U ziet het, wij voelen ons op en top thuis!

Au pairs op bezoek

Spring break leek abstract veraf.  Tot de middag dat ik bekende Vlamingen oppik op O'Hare Airport.  Gezinshereniging aan terminal 5.  Ik ben ontroerd door de lange reis die mijn broer en ouders achter de rug hebben, alleen maar om ons te zien. De trein- en vlieguren zitten duidelijk in hun kleren.  Met de rit naar Park Ridge beginnen twee bijzondere maar vermoeiende weken.  Ik betrap mezelf op een blokkerende gedachte: over zeven dagen zet ik Sven al terug af op de luchthaven. Bij het volgende stoplicht neem ik me voor dat besef te bannen om zo te kunnen genieten van de dagen die voor ons liggen.

We bezoeken toeristische toppers als het Shedd Aquarium en de Chicago Botanic Garden in de eerste intensieve week.  Eindelijk kunnen we ons enthousiasme over deze stad echt delen.  Onze verzameling lidkaarten groeit exponentieel.  Anders dan in Belgie doe je vaak al een goeie zaak bij een tweede bezoek binnen het jaar.  Je vermijdt lange wachtrijen en het activiteitenprogramma wordt extra interessant.
Het babysitaanbod van oma en opa slaan we niet af.  Samen met Sven beleven we een hilarische avond topcomedy in The Second City.

Omdat we een lokale oppas pas willen inschakelen als Siska vlot Engels praat, trokken we Chicago nog niet eerder onder ons twee in.  Na Svens vertrek maken we een volledige dag gebruik van onze prima au pairs.  Het doet deugd om als koppel door het stadscentrum en Grant Park te struinen.  Voor een keer niet als mama en papa.  We bezoeken een aantal goede exposities in The Field Museum.
Het Museum of Contemporary Photography stelt teleur maar verdient een herkansing omdat ze net een nieuwe expo opbouwen. Met de ondergaande zon in onze rug rijden we over Lakeshore Drive naar Ria.  Een restaurant waar je je bij elk gerecht kan afvragen wat die dingetjes op je bord allemaal zijn. Zoals een kind dat voor het eerst een mossel ziet.  Een dissectie laten we achterwege, maar dat maakt de verwondering niet minder groot.  Een verloren "bananenvelletje" blijkt geconfijte gember.  Right.  Het voelt bijna als een eerste date, zo zonder wasco's en kindermenu's op tafel. De hele dag door blikken we sporadisch terug op wat achter ons ligt en geven we mogelijke invullingen aan de maanden die nog volledig open liggen.  De avond besluiten we met wat we eigenlijk al wisten.  Het was de juiste keuze om de Kempen tijdelijk in te ruilen voor Chicago.

"Lucie wil Sven!" is Siska's reactie bij protest van haar kleine zusje kort na het vertrek van haar peter.  Wanneer ook oma en opa opnieuw naar Belgie afreizen is Siska onder de indruk.  "Soms zijn mensen verdrietig als de vakantie voorbij is." Mijn woorden zijn haar waarheid als ik haar afzet op school.  En dan "Mama, is dat daar kaka of gewoon zand?" Wonderlijk, een kleuterbrein.  Die avond komt Siska nog twee keer terug op het afscheid.  "Oma had een gek gezicht."  Ze vult haar waarheid nu aan met eigen woorden.  "Ik ga haar de volgende keer op Skype vragen of ze goed geslapen heeft in het vliegtuig."
Afscheid nemen blijft lastig, ook de tweede keer.