Switch off Park Ridge

Tien weken samengevat in een kleine twintig zinnen had ik om onze laatste blogpost op te baseren.  

Maar een samenhangend stukje is er niet van gekomen.  Ik dacht ruim voldoende tijd te hebben om de laatste fotoalbums en een aantal posts te publiceren eens de verhuis achter de rug was en we op hotel logeerden voor onze afreis naar Belgie vandaag.

  

Maar ik vergat dat we geen toeristen meer zijn.  We brachten nauwelijks tijd in het hotel door.  Geplande uitstapjes werden verzet en uiteindelijk geschrapt.  Afgelopen week was gevuld met speelafspraakjes, etentjes en pic nics.  Een aantal gezinnen en de Park Ridge grootouders van de meisjes zorgden voor een topafscheidsweek.  Een geïmproviseerd feestje in het hotelzwembad was onze enige inspraak.  

Hoewel we  al uitkijken naar ons New Jersey verhaal dat in augustus start, hadden we liever wat langer in Park Ridge gebleven.  Anderhalf jaar is erg kort voor een jong gezin.  Voor iedere vriendschap is er een plaats en een tijd, maar momenteel overheerst vooral een onafgewerkt gevoel.  Naar Siska probeer ik vooral de dankbaarheid over te brengen voor wat we samen gecreëerd hebben met andere gezinnen.  Als we deze stap niet gezet hadden zouden we zoveel fijne mensen nooit ontmoet hebben.  

Over een half uurtje staat de shuttle naar de luchthaven voor de deur, en met die shuttle ook een vakantie in Belgie.  We zijn heel blij jullie snel terug te zien. 

BRING IT ON, BELGIUM!

David & Elke en Siska & Lucie

10 000 bezoekers

Het is gebeurd, zou Erik van Looy zeggen.  Een totale verrassing was het niet.  Ik zou zelfs durven beweren dat het er al een tijd zat aan te komen.  Nog op de schoolbanken ontdekte ik dat gestaag oplopende statistieken zelden mijn aandacht vasthouden.  Ze zijn me te voorspelbaar.  Laat dit de uitzondering zijn die de regel bevestigt.  Afgelopen weekend werd de kaap van tienduizend bezoekers gerond op Switch on Park Ridge.  Niet onaardig voor een bescheiden blog als de onze.

Mijn met veel moeite aangekweekte realiteitszin fluistert me in dat de desktops in twee Vlaamse huiskamers vermoedelijk verantwoordelijk zijn voor driekwart van dat bezoekersaantal.  Jawel, een fractie van mijn naïveteit ben ik hier kwijtgespeeld. U mag nu opgelucht ademhalen.  En toch ben ik vereerd.  Het betekent immers dat een blog opgezet met als primair doel het thuisfront te informeren ook u nog boeit na ruim een jaar.  

De blogposts op Switch on Park Ridge evolueerden van bevestigende hallo-goeiendag-wij-stellen-het-goed berichten naar meer persoonlijke bijdragen.  In de eerste plaats omdat klankbord David me deed inzien dat enkel Wikipediafans een boodschap hebben aan louter informerende stukjes.  Dat mensen willen lezen hoe het aanvoelt om zo ver van huis opnieuw te beginnen.  Daarnaast ontstond de nood in een extra aantal behoeften te voorzien.  Er zijn er ongetwijfeld heel wat die me op dit moment ontgaan, toch een oplijstpoging: 

David reist veel voor zijn nieuwe job.  Hij maakt gebruik van onze blog om door de maandelijkse albums te bladeren wanneer hij zijn drie meisjes mist. Handig lijkt me dat, als je deel uitmaakt van zo'n gezin waar de vrouw des huizes zich de taak van familiealbums samenstellen toe-eigent en vervolgens complexloos jaren achterloopt. 

Een tweede behoefte was voor mij even voorspelbaar als de gestaag dichterbijkomende kaap van jullie 10 000 blogbezoeken.  Schrijven biedt mij structuur, werkt relativerend en bij momenten zelfs therapeutisch (zie "Draad kapot").  Zeer waardevol als je net je job hebt opgezegd, in de winter met een baby naar het buitenland trekt en dagelijks een kleuter afzet op een school waarvan ze de voertaal niet begrijpt.  Die aanvankelijke schrijfdrang is er nu niet meer.  Feit blijft wel dat ik altijd en overal Miss Belgium ben, en sommige van mijn observaties in die hoedanigheid graag deel.  

Zowel David als ikzelf breien wekelijks een massa losse herinneringen aan elkaar tot instantverhaaltjes  op commando van dochters lief.  "toen ik nog in mama's buik zat", "toen Lucie nul was" en "toen wij nog in Beerse woonden" vormen een greep uit de populairste verzoeken.  Tijd om aan het eind van zo'n geïmproviseerd verhaaltje zelfvoldaan vast te stellen dat we het er weer goed en zelfs waarachtig van afgebracht hebben, geven de meisjes ons zelden.  Nog voor het eind van de laatste zin roepen ze in koor "Nog zo'n verhaaltje!".  Soms kan een autorit niet snel genoeg voorbij zijn.  En dan doel ik niet op dat K3-gejengel.  Maar goed, ik denk dus bloggewijs een stap vooruit om toekomstige "toen wij nog in Chicago woonden" commando's te counteren.  

Dank voor uw interesse en volgehouden enthousiasme, blogbezoeker.  Jullie reacties worden telkens warm onthaald.  

Semana Santa in Mexico

Link naar de volledige fotoreeks

Ik kom thuis in een leeg huis en zoek troost in de witte tas op het keukentablet met daarin de recordpaasoogst van onze meisjes.  Dit eitje minder maakt de tas niet minder vol.  Belgisch en Callebaut,  mijn favoriete combinatie.  Ik was alweer vergeten hoe verdomd lekker deze melkchocolade smaakt.  Een tweede eitje, de kindjes zullen het verschil niet merken...

Voor het eerst sinds mijn terugkeer uit Mexico ben ik alleen.  Mijn ouders schuifelen rond deze tijd op kousenvoeten door de security check op O'Hare airport. Hun laatste bezoek aan Chicago zit er op.  Siska en Lucie zijn op school, David is werken en bezoekers Greet en Wim zitten op de trein.  Ze beseffen het zelf niet, maar de komende dagen zullen onze vrienden een dankbare afleiding vormen na het vertrek van oma en opa.  

Voor het eerst sta ik stil bij de Semana Santa Workshop.  Twaalf mensen met elk een totaal verschillende achtergrond.  Vier generaties met eenzelfde passie.  En dat werkt voor een week.  Fascinerend hoe snel een groepsdynamiek zich ontwikkelt.  Die eerste voorzichtige "Wanna grab lunch together?" wordt al snel "Who's in for Rama's place?".  

Samen fotograferen we de Paasweek in San Miguel de Allende.  Een mooie en bewandelbare Mexicaanse stad, terecht opgenomen op de Unesco werelderfgoedlijst. Een week van feestelijke voorbereidingen.  Van processies op alle mogelijke tijdstippen en locaties.  Van paars-wit-versierde straten.  Soms stil en verlaten, soms eivol en luid.

Sarah Meghan Lee leert ons hoe een stad te beleven als fotografe.  Ik neem de tijd om interactie op gang te brengen met locals die me boeien en merk hoe daaruit vanzelf kwalitatieve beelden voortvloeien.  Sterke foto's kan je niet najagen, zo zegt ze.  Goede beelden overkomen je en zijn het directe gevolg van de respectvolle, geïnteresseerde houding die je aanneemt ten opzichte van je onderwerp.  Misschien is het praatje dat ik met iemand sla met mijn handvol aan Spaanse woorden aangevuld met exotisch Frans wel het beste wat die persoon die dag overkomt.  Misschien is mijn onderwerp gevlijd als ik hem of haar het boeiendst vind van al wat op dat moment rondom ons gebeurt. Of misschien ben ik de zevenentachtigste fotografe die contact zoekt die dag en reageert mijn onderwerp bot.  Maar dan is het de kunst na een vrolijke "Gracias!" even verwonderd verder te wandelen.  Op naar wat anders.

Het voelt goed de tijd te nemen om te genieten van San Miguel. Te wachten tot de perfecte persoon door mijn frame wandelt.  Te vertrouwen op wat de investering zal opleveren. Vele stadsdelen blijven mij onbekend, ondanks de beperkte omvang van San Miguel en een volledige week op locatie. Voor deze workshop zou ik dat onbegrijpelijk gevonden hebben, nu geef ik er geen zier om.  

Goede beelden spreken voor zich en hebben nauwelijks editing of uitleg nodig, nog volgens Sarah.  Je "steelt" ze niet met een zoomlens van op afstand maar probeert dichterbij te raken.  Het maakt de foto zoveel sterker.  Ik herontdek mijn liefde voor een vaste groothoeklens.

Medecursist Tara en mijn maatje tijdens deze workshop brengt Sarah's tips moeiteloos en op geniale wijze in de praktijk.  Tara is sinds zeven jaar een succesvol huwelijksfotografe in Boston, kent geen stress en denkt systematisch dat alle hindernissen tussen haar en het onderwerp dat ze wil fotograferen voor anderen bedoeld zijn.  Haar positionering is strategisch en ze komt er nagenoeg altijd mee weg omdat haar interactie zo goed is.  Als Tara vervolgens op de vingers getikt wordt door een agent in fluopak kan ze als geen ander grote onschuldige ogen opzetten en de agent in kwestie uitvoerig bedanken om haar er op te wijzen dat ze daar helemaal niet mocht zijn.  Fantastisch om zien.

Voor zij die de HBO-serie "True Blood" kennen, Tara is de blanke versie van haar zwarte naamgenote uit de reeks.  Ze leerde me allerlei Engelstalige uitdrukkingen die ik nooit in dagelijkse situaties zal kunnen gebruiken.  Van nature grappig in al haar observaties. De droomcolumniste voor iedere krant.  

Aan het eind van de derde workshopdag hebben we het wat gehad met de processies in San Miguel.  "Hey, I didn't see a cross for over 30 minutes!"-mopjes en eindeloze variaties daarop doen de beste margaritas in de stad nog lekkerder smaken.   Alle cursisten zijn blij dat we op Goede Vrijdag naar een dorp trekken voor een heel ander soort processie waarin locals Jezus' kruistocht nabootsen.  Het is moeilijk om Ixtla - genegeerd door Google Maps - te lokaliseren.  Dankzij de foto's die Sarah maakte tijdens een voorgaand bezoek, slagen we erin.

Goede Vrijdag is een hoogdag voor de inwoners van Ixtla.  De processie trekt een massa bezoekers uit omliggende dorpen.  En dit jaar dus twaalf gringo's met elk een camera.  We vallen zo op dat een meisje onze instructor voortdurend ongevraagd komt briefen over wie van ons zich waar bevindt.  

Drie belangrijke locaties voor deze opdracht: het marktplein, het kerkplein, en de berg waarop de kruisiging zal plaatsvinden.  Niemand weet precies wanneer wat zal gebeuren.  Alleen weten we dat de acteur die Jezus speelt - een enorme eer - fysiek afgemat zal worden door hem heen en weer te laten wandelen tussen kerk- en dorpsplein tot hij volledig in zijn rol zit (lees: compleet uitgeput is en overal pijn heeft).  Daarna zal hij via een rondgang door het dorp de berg op geleid worden voor de kruisiging.  

We krijgen de instructie van Sarah om de voorbereidingen te fotograferen op de belangrijke plaatsen maar voldoende snel de berg op te klimmen om de massa voor te zijn en een glimp op te kunnen vangen van de kruisiging.
Het is moeilijk positie kiezen en verplaatsen in de massa.  Toch lukt het me vrij dicht bij Jezus, de misdadigers en de Romeinen te raken telkens ze het kerkplein oplopen.  Ik stel me bescheiden op en maak enkele foto's.  De hoofdorganisator houdt me in de gaten en knikt bevestigend.  Een priester en Jezus spreken afwisselend de massa toe, waarop Jezus en de misdadigers plots aan de dorpsrondgang beginnen.  De doorgang is smal en ik bevind me opeens tussen een stel Romeinen als Jezus zijn kruis overhandigd krijgt.  Dit is absoluut niet mijn bedoeling.  Gringo obstructie!  Gegeneerd zoek ik oogcontact met de hoofdorganisator.  Hij moedigt me aan om te blijven fotograferen.  Ik volg de processie van op de eerste rij en werp voortdurend verontschuldigende blikken naar de inwoners die uren in de zon hebben staan wachten langs het parcours.  Bij de tweede bocht haalt het besef dat ik aan de bak moet het van de euforie mee te zijn.  Alle andere cursisten zullen immers op de berg zitten wachten.

Ik probeer structuur te vinden in de chaos en herken een gezicht: Tara.  Uiteraard. Onze blikken kruisen kort en zeggen hetzelfde.  "We're in this together.  They want us to document this."  Op een bepaald moment houdt een van de organisatoren een Romein tegen om mij door te laten.  Onvoorstelbaar.  Al gauw snap ik waarom. Een deken van verse bloemen op de stoffige zandweg.  Ik kies snel positie en filter uit het Spaanse gejoel een Engelse zin "Elke, he's gonna fall!".  In onbestemde richting roep ik bevestigend "Yes Tara, I got it!".   Vijf seconden later smakt Jezus een eerste keer tegen de grond.  Een korte, indrukwekkende stilte volgt.
We worden behandeld als journalisten.  Stille getuigen van hoe de aanvankelijk geveinsde pijn van Jezus en de misdadigers ombuigt naar fysiek lijden.  Een van de acteurs in de rol van misdadiger kan zijn pijn aan de voet van de berg niet langer verbijten en huilt.  Hij zoekt troost in de ogen van een buitenstaander.  
Een team verzorgers last korte drinkpauzes in voor de acteurs.  Op aangeven van de hoofdrolspelers controleren en verzorgen zij hun wonden.   Dat helpt de voortdurende neiging te onderdrukken om de zwepen uit de handen van de meedogenloze Romeinen te trekken.

Eens terug in de camionette schuift Sarah in het zitje naast mij.  "I'm sorry we didn't get any access today."  Ik kijk op, uitgeteld maar glimlachend.  "I'll need the whole drive back to process what just happened." Zwijgend delen we de laatste restjes verzamelde watervoorraad.

Niks deze week liep zoals vooraf gepland.  Alles ging eigenlijk beter.  Het mooiste compliment kregen we van een gastspreker na onze eindpresentatie in San Miguel, zelf fotografe.  In iedere foto leest zij dat we Semana Santa op een respectvolle manier in beeld hebben gebracht.  Met de goedkeuring van de gemeenschap.
Oplijsten wat ik persoonlijk heb opgestoken van deze workshop is onbegonnen werk. Ik vond het enorm verrijkend om voor het eerst mijn materiaal naast dat van anderen te kunnen leggen die dagelijks exact dezelfde festiviteiten fotografeerden.  Het leverde boeiende maar ietwat brave discussies op.  Ik kwam naar hier om bakken kritiek te krijgen omdat de lofbetuigingen van fans van het eerste uur me niet langer iets bijbrengen.  De feedback volstond om volgende reeksen telkens vlotter samen te stellen, maar toch blijf ik daar een beetje op mijn honger zitten.
Wel blij ben ik met de ontdekking dat ik een geheel eigen stijl van fotograferen blijk te hebben.  Daar was ik me niet van bewust.  Het doet deugd dat professionals en personen die je niet kennen je werk appreciëren.  "A different, interesting eye", zo omschrijft Sarah mijn stijl.
"Keep on photographing, Elke."  Dat zullen we zeker doen.

Merci David, meisjes, mams en paps voor het beste verjaardagscadeau ooit.

Gate K13

Gewoonlijk zit ik aan het stuur voor een rit naar O'Hare Airport.  Nu voert David mij. Hij waarschuwt me nog voor de maandagochtenddrukte maar alles gaat vlot. Mijn nieuwe fototas moet zelfs niet open bij de security check voor een extra manuele controle zoals dat systematisch gebeurde bij zijn voorganger.  Het recent afgedankte exemplaar werd maandenlang "Het Krel" genoemd door manlief.  Verplicht gedumpt voor deze reis.  Niet dat David zich zorgen maakte om mijn uiterlijke verschijning op openbare plaatsen.  Zijn bezorgdheid ging vooral uit naar de veiligheid van het fotomateriaal in Het Krel.  Zonder openen door de security dus, deze nieuwe tas.  Een eerste plus.

De laatste keer dat ik in mijn eentje door een luchthaven wandelde moet twaalf jaar geleden zijn, bedenk ik me net voor ik mezelf aan de Starbucks kassa een Chai Tea Latte hoor bestellen.  Een gewoonte die de winter draaglijker maakt.  Mierzoet werkt goed als pepmiddel op te koude dagen.

Eens geïnstalleerd bij Gate K13 sla ik een boek open.  Geen preventieve toiletstop voor kleinemeisjesblaasjes.  Geen snackmoment van doen voor kleinemeisjesmaagjes. Zelfs geen dozijn animatiespelletjes te bedenken in afwachting van het aan boord gaan.  Gewoon een zitje zoeken - 1 zitje - en wat lezen.  Heerlijk.  Toch vraag ik me na hoofdstuk 1 een eerste keer af wat de meisjes aan het doen zijn.  En meteen daarna hoe vaak ik me diezelfde vraag nog zal stellen deze week.  Eender welke frequentie is ok, besluit ik.  Een aanvaardbare tol van het moederschap.  Met mijn ouders als ideale babysit en een reisvrije werkweek voor David zijn de omstandigheden perfect om er zelf een week tussenuit te knijpen.  De vele evenementen rond Pasen inclusief ontbijt met paashaas laat ik graag links liggen. Dat ik de helft van een blije familiehereniging moet missen, kost wat meer moeite.

Totaal onvoorbereid zak ik af naar San Miguel de Allende, een Mexicaanse bergstad drie uur rijden ten noordwesten van Mexico City.  Atypisch voor mij, maar doelbewust.  Met een open blik wil ik de Paasweek fotograferen in deze diepgelovige gemeenschap.  Bovendien zal Santa Fe Workshops voldoende omkadering bieden ter plaatse.  Mijn voorkennis beperkt zich tot twee namen.  Met een geheugen dat gaten laat waar namen horen ben ik dankbaar voor hun eenvoud.  De eerste naam behoort toe aan de documentairefotografe die de workshop leidt: Sarah Meghan Lee.  De tweede naam luidt "Bonnie" en behoort toe aan mijn medecursiste en kamergenote, een Canadese gepensioneerde reizigster.

Een week zuiver in teken van de fotografie.  Met een lange dagcyclus van materiaal bewerken - presenteren - fotograferen - selecteren.  In een cultuur die de mijne niet is.  Nooit gedacht dat dat me zou overkomen als mama van twee jonge kindjes. Deze trip is al geslaagd nog voor ik vertrokken ben.
"American Airlines is now ready for boarding."  En dat ben ik ook.

Change of plans

Begin november 2012
Ik was druk bezig mezelf te doen geloven dat de herfst nog lang niet voorbij was. In de hoop de onvermijdelijke en barkoude winter korter te doen lijken, zoiets. Tijdens een topzomer en een tof najaar had ik eindelijk rust gevonden.  Chicago mocht zich schor schreeuwen om aandacht.  Wat dit jaar aan ons voorbij zou gaan, zouden we in 2013 inhalen.  Als het ons uitkwam.

De Philipsvraag kwam totaal onverwacht.  Of we al hadden nagedacht over wat we na deze assignment wilden doen.  Euh... neen.  Nuchtere David had zijn antwoord al klaar onderweg van Philips naar huis, realiseer ik me nu.  Zelf had ik een week nodig. Zeven dagen van zelfkwelling.  Eerst was ik vooral verontwaardigd.  Genre "give us a break".  Daarna bleef ik lang hangen bij de vraag of we onze ouders hun grootouderschap nog langer konden ontzeggen.  Siska en Lucie hun nichtje, neefjes, peter en meters.  Onszelf onze familie en vrienden.  Is het dat allemaal waard?

Jawel.  Ondanks een aantal lastige periodes blijft dit Amerikaanse verhaal absoluut de moeite waard.  Al blijft het een opdracht voortdurend actief richting te geven aan dat verhaal.  Onze weekendagenda slibt niet vanzelf dicht zoals dat in Belgie het geval was.  Daartegenover staat dat we mensen ontmoeten die we anders nooit zouden hebben leren kennen.  Dat we plaatsen bezoeken waar we anders nooit zouden zijn geraakt.  En alle indrukken die we opdoen, zijn verrijkend voor onszelf als persoon en als gezin.

Exact twee weken later komt er een tweede - concrete - Philipsvraag uit totaal andere hoek.  Of David de job van Director Product Management Professional Lamps North America zou zien zitten.  In Somerset, New Jersey.  David is meteen enthousiast.  Ik ben de eerste Philipsvragensteller dankbaar voor de gewonnen tijd. We hoeven een verlenging van ons verblijf in de VS niet te overwegen en kunnen meteen nadenken over onze voorwaarden.  Multinationals staan er onvoldoende bij stil dat hun voorstel aan een werknemer impact heeft op een volledig gezin.  We proberen dit te compenseren met een tegenvoorstel.
Volgende zomer willen we pas verhuizen zodat de meisjes hun schooljaar in Park Ridge kunnen afronden en kunnen instromen in een nieuwe school bij aanvang van een nieuw schooljaar.  Ook willen we twee jaar ter plaatse blijven omdat we gemerkt hebben hoe lastig het kan zijn te integreren in een gemeenschap.  

We vrezen dat Philips North America David vriendelijk zal bedanken.  Hun voorstel wijkt - euh - lichtjes af van ons tegenvoorstel.  Twee dagen later krijg ik telefoon van David van op het werk met het nieuws dat we in juli 2013 voor twee jaar naar New Jersey zullen verhuizen.  In de daaropvolgende week maakt euforie plaats voor acute darmkrampen telkens de gedachte me overvalt dat we dit nieuws moeten brengen aan het thuisfront.  En liefst zo snel mogelijk.  

Twee maanden later

Siska en Lucie zijn op de hoogte van onze plannen.  Zo hebben ze de ruimte voor hun eigen verwerkingsproces.
Lucie is op dit moment te jong om te vatten wat er zal gebeuren.  Siska weet dat we na ons zomerbezoek aan Belgie in een andere stad gaan wonen ver weg van Park Ridge maar ook in de VS.  Ze beseft dat ze naar een nieuwe school zal gaan met andere kinderen.  Maar ook dat ze al Engels spreekt en dus meteen haar nieuwe klasgenootjes en leerkrachten zal begrijpen.
We proberen Siska zoveel mogelijk op een positieve manier te betrekken bij de verhuis.  Wekelijks haal ik het onderwerp aan in een fijne context.  Op de terugweg naar huis na een toffe zwemles vraag ik haar bijvoorbeeld of er in New Jersey ook zwembaden zouden zijn.  "JAAH!"  En of zij mee op zoek gaat naar een zwembad als we verhuisd zijn.  "JAAH!"  Als ze met vragen zit, dan volgen die vanzelf na de eerstvolgende hap van haar snack.
Siska zal de kans krijgen haar vriendjes en vriendinnetjes zelf in te lichten in een later stadium.  Het plaatje moet daarvoor eerst concreter worden.    

De meisjes hebben momenteel de tijd van hun leven op school en daarbuiten.  Siska praat accentloos Engels en Lucie schakelt vlot tussen Nederlands en Engels.  Het is zelfs zover gekomen dat beide meisjes onze uitspraak (met onverbeterlijk Vlaams accent) regelmatig vruchteloos proberen te corrigeren.  Tot hun frustratie en onze hilariteit.
Omgekeerd nemen gesprekken soms fascinerende vormen aan.  "Mama, moet dat in hier? Hey, jij maakt mij morsen als je zo mijn haren kamt." "Sorry schat, ik meende dat niet te doen."  De periode van Engels stimuleren is voorbij.  Het behoud van het Nederlands is aan de orde.  Kapitein Winokio, Het Geluidhuis, maar bovenal onze Skypecontacten: voel je aangesproken.

Ons verblijf in Park Ridge kort dus op.  David heeft zijn nieuwe functie opgenomen en spartelt dapper door een extra druk pendelvoorjaar.  En ik wacht ongeduldig op de lente en wat warmte om opnieuw de verschillende volkswijken van Chicago in te kunnen trekken.

Mexico in quotes van Siska

"Mama, ik wil mijn Crocs!" (14 december)
We stappen de luchthaven van Cancun uit en de warmte valt met een dreun op ons winterlijf.  Net geen veertig graden Celsius verschil met Park Ridge vanmorgen. Tegelijkertijd zien David en ik de pijl "Rental cars".  Puffend corrigeren we de richting van onze bagagekarretjes.  Siska is de eerste die iets zegt.

"Lucie, niet verdrinken!" (15 december)
Playa Tortugas.  Een van de weinige publieke stranden in Cancun waar je niet via een hotelloby heen moet.  De meisjes horen enkel de branding, gespat & elkaar. David en ik filteren Mister Bungee Animo weg met behulp van een Margarita. Eventjes denken we hardop terug aan onze ver van perfecte sprong van een brug over de Blaukrans Rivier in Zuid-Afrika.  Knikkende knieën, dan die langgerekte gil die de onze bleek gevolgd door een fantastisch gevoel van gewichtloosheid.
Met een schok haalt Siska ons terug naar ons ouderlijk bestaan.  Lucie heeft net een golfje van twintig centimeter geïncasseerd en weet niet meteen of ze moet lachen of huilen.  Andere koek dan een kabbelend Lake Michigan.

Playa Tortugas, Cancun

"Waarom staan die mannen daar zo te kijken?" (16 december)
Een gek gezicht, die kerstversieringen overal in combinatie met deze tropische temperaturen.  Inclusief sneeuwvlokpatronen, terwijl de overgrote meerderheid Mexicanen in de Yucatanregio nog nooit sneeuw gezien heeft.  We vallen van de ene verbazing in de andere: wat we voor een rolschaatspiste hielden op de Plaza blijkt een echte ijspiste.  Absurd.
Bij de kerststal maakt Siska zich boos.  Baby Jezus is nog niet geboren, de koningen zijn te vroeg met hun cadeaus.

"Ik kan de hele wereld zien!"  (17 december)
"Kijk, daar is Park Ridge en daar is Belgie!"  We staan op de top van het hoogste tempelcomplex in de oude Mayastad Ek Balam en kijken uit over de jungle.  Ongewild offert uw fotografe een zonnekap aan de Mayagoden.  Ik daal de piramide af en klauter er weer op met een perfect gekromde recuperatietak.  Deze laatste breekt met een droge knak en de lenskap schuift traag richting onbereikbaarheid.

Cenote Zaki, Valladolid

"Die vissen hebben geen tanden, hé?"
(18 december)
Zondagmiddag.  Locals verlaten opgekleed de kerk in Valladolid en trekken naar het marktplein.  In de schaduw weven en naaien groepjes vrouwen.  Kinderen zitten de duiven achterna.  Op de hoek van het plein dut een kraamverkoper in.  
Onderweg naar Cenote Zaki valt Lucie in slaap.  Ze zal straks wakker worden in een halfopen grot, met kristalhelder water.  We zoeken verkoeling in een prachtige jungle setting, gelegen in het centrum van dit stadje.

"Dit is Siska's zwemshow... Ik ben half een vis en half mevrouw!"
(19 december)
Na een bezoek aan de oude Mayastad Chichen Iza arriveren we in Merida, de culturele hoofdstad van de Yucatan Peninsula.  We hopen hier een traditionele dansshow mee te pikken.  De stad is bekend om haar vele gratis openluchtvoorstellingen.  Eerder vandaag keken Siska en Lucie al gehypnotiseerd naar de statische Mayadansers in wit katoen die al stampvoetend veel geluid maakten en flessen op hun hoofd lieten draaien.  Helaas zijn er enkel 's avonds pleinfeesten, te laat voor de meisjes.
En dus zoeken we het zwembad op.  Siska 'zwemt' voor het eerst in haar eentje met bandjes waar ze niet kan staan.  Algehele euforie bij de aanwezige hotelgasten.

"Ik wil nog eens op een keertje met een bootje naar de roze flamingo's varen..."
(20 december)
Merida is ons veel te lawaaierig.  We slaan heerlijke koffiekoeken in bij een bakker en vertrekken op dagtrip naar Reserva de la Biosfera Ria Celestun.  Dit uitgestrekt natuurgebied vormt de thuis van de grootste residerende flamingokolonie in Mexico.  Ondanks slinkse onderhandelingstechnieken van de officiële toergidsen slagen we erin samen met een ander gezin een bootje en gids te huren.  Duizenden flamingo's voeren een prachtig schouwspel op.  De gids blijft op voldoende grote afstand van de dieren om hen niet te storen.  Regelmatig zien we een flamingo opstijgen.  Indrukwekkend hoe de vogels al lopend vaart maken en - eens op het wateroppervlak trappelend - hun gigantische vleugels uitslaan.   

"Waar zijn de echte Maya's?" (21 december)
Onderweg naar Campeche bezoeken we wat later onze favoriete Mayastad blijkt: Uxmal. We ontdekken het ene na het andere complex, beklimmen tempels en kijken uit over de jungle.  David verzint Mayaspelletjes om ons bezoek te kunnen rekken.  Maya Siska en Maya Lucie lopen enthousiast door de zuilengangen.
Onze tweede tussenstop is het grottencomplex Grutas de Xtacumbilxunaan, dat nu droog staat maar ooit de belangrijkste waterbron in dit droge gebied was.  We wandelen door de reeks ondergrondse cenotes.  Via een enorme ladderconstructie vulden de Mayas destijds hun watervoorraad aan.  Nu wordt de scène in de gapende diepte geïllustreerd door poppen.  Siska vraagt zich af waar de 'echte Indianen' zijn.  In de dorpen langs de junglepaadjes zoals het dorp waar we enkele dagen geleden logeerden, is geen goed antwoord.  Ze wil weten waar de Maya's nu zijn die hier water kwamen halen.  Ik vertel haar dat ze heel lang geleden leefden in diezelfde dorpen.  Dat zij de over-over-over-over-...-grootouders zijn van de mensen die nu in de omliggende dorpen wonen.
Voor het eerst wordt Siska bewust geconfronteerd met de eindigheid van ons leven. Ze werpt nog een laatste blik op de poppen op de bodem van de grot.  Dan is het OK dat we weer richting daglicht klimmen.  Over enkele dagen zal ze opmerken dat David en ik niet meer mogen verjaren.  Dat alleen zij en Lucie dat nog mogen.

"Toiletpapier met hartjes en stipjes" (22 december)
Terecht opgenomen op de UNESCO-werelderfgoedlijst, Campeche.  Dit omwalde, bontgekleurde stadje is voor ons de perfecte plek voor een rustdag.  We kuieren door de staatjes, lunchen op 't gemak, keuren de kunstwerken, checken de winkeltjes.  Tijd voor detailobservaties.
Siska kiest haar favoriete pastelkleurige roze huisjes uit en brengt uitvoerig verslag van al haar toiletbezoeken.  "Hier hebben ze voor rode zeep gekozen die naar snoepjes ruikt."

"Aaaaah, we zijn weer thuis." (23 december)
Hoewel we van hoogtepunt naar hoogtepunt rijden en hun tempo respecteren, vraag ik me af of we Siska en Lucie niet te fel belasten de laatste dagen.  Er zitten toch enkele langere ritten in ons reisschema.  Wanneer we twee uur na aankomst in Calakmul na een wandelingetje onze cabana terug opzoeken, stapt Siska naar binnen en ploft op het bed met bovenstaande sublieme woorden.

"Het is kerstavond.  Nu zullen de muggen niet bijten denk ik hoor." 
(24 december)
De afgelegen tempelcomplexen van Calakmul zijn absoluut de moeite.  Naar de bijhorende jungle ervaring kunnen we fluiten dankzij wat met stip de meest luidruchtige ochtendwandeling van 2012 van Siska en Lucie genoemd kan worden. Enkel een stel (dove?) wilde kalkoenen kruist ons pad.  En in de verte horen we een groep apen huilen.  Geen toucans, papegaaien of ander exotisch gevogelte te bespeuren.
's Avonds bereidt het team van het Canadese koppel waar we verblijven een lekkere kerstdis.  We dineren in openlucht en doen uit voorzorg kledij met lange mouwen en lange pijpen aan.
Tot groot onbegrip van Siska.

"Ik mag morgen eerst een sapje kiezen want ik ben dan het jarigst!"
(25 december)
Kerstdag is voor de allereerste keer een dag als alle andere.  We vierden kerst vlak voor onze afreis, achter elkaar aan dansend op de tonen van Kapitein Winokio met elk een kommetje popcorn in de hand.  Met uit Belgie meegebrachte cadeautjes. Nu zijn we op vakantie en onze hoogdag volgt morgen: Siska's vierde verjaardag. Een perspectief dat ons bevalt.

"Waarom moet het kapot?" (26 december)
Siska is jarig.  Ze heeft er zo naar uitgekeken.  Het hele dagverloop bepaalt zij. We trekken naar een speeltuintje, eten pannenkoeken, zwemmen ontzettend veel in het mooie Laguna Bacalar.  Siska bestuurt zelfs even helemaal zelf de kayak.  Tot Lucie de "lepels" (roeispanen) ook eens wil testen.
's Avonds volgt een Mexicaanse pinata party met alle aanwezige kinderen.  Als ze snoepgoed willen, moet de prachtige pinata sneuvelen...

"Is die kleine mevrouw ook een grote mens?" (27 december)
"Waarom heeft die mevrouw zo'n borstdoek voor haar borsten?", "Waarom is die meneer zo dik?"  Een lange wachtrij aan de ticketbalie bij de Tulum ruïnes.  Ik ben blij dat de vragen in het Nederlands komen.
Een droomstrand aan de voet van een paleis dat imposant boven alles en iedereen uittoornt, dat zeker.  Maar omwille van de gunstige ligging aan de Riviera Maya moet je veel mensen wegdenken om er van te kunnen genieten.  Teveel, Lonely Planet. Je bent verplicht de site in wijzerszin te verkennen, moet voortdurend anderen ontwijken en verknalt constant onvrijwillig andermans toeristische plaatjes.  Onze grootste afknapper deze reis.

"Gecko's zijn onze aller-allerbeste vriendjes want die eten de muggen op." (28 december)
We reden kilometerslang op een hobbelweggetje door het Reserva de la Biosfera Sian Ka'an richting het bezoekerscentrum dat ook enkele tenten verhuurt.  Veredelde hotelkamers, dacht ik, afgaand op de prijs.  Een vriendelijke dame leidt ons naar onze cabin.  Onderweg legt ze uit dat de bomen met een rood lintje rond de stam giftig zijn.  Ze stopt ons een pakje lucifers toe want in de tent is een kaars de enige bron van verlichting.  Sanitair is er enkel in het hoofdgebouw.  David krijgt de slappe lach als de vrouw niet veel later tussen de duinen verdwijnt.  Het werkt aanstekelijk, we zijn geen rasechte kampeerders.
En toch wordt dit onze mooiste overnachtingsplaats van de reis.  De auto staat twee dagen op non-actief.  Dichter dan dit kan je niet in een bed bij de branding slapen.  De constante bries maakt de hitte aangenaam.  Gecko's liggen overdag werkloos in het suikerwitte zand.  Voortdurend scheert een pelikaan over je hoofd of over het wateroppervlak om je eraan te herinneren dat dit zijn territorium is. 's Avonds zien we een bloedrode zon aan sneltempo in het lagoon zakken.  Meteen daarna rijst een melkwitte volle maan even snel op uit de zee aan de oostzijde van deze smalle duinenstrook.
Siska heeft last van jeukende muggenbeten.

"Ik ben de aangever en jij bent de instopper." (29 december)
We bereiden ons voor op ons vertrek naar de laatste stop voor onze terugvlucht richting winter: opnieuw Cancun.  Siska helpt inpakken.
Zeven verschillende overnachtingsplaatsen telde onze reis rond de Yucatan Peninsula.  Goed voor een afstand van 1300 kilometer en 26 uur in de auto.  Een mooie en gevarieerde route.  Doenbaar op 2,5 weken met twee kleine kinderen.  Als je tenminste niet uitgerust van vakantie wil terugkomen.  Want het voortdurende onderweg zijn maakt de reis erg vermoeiend.

"Waarom hebben die stokken wielen?" (30 december)
We bezoeken Parque Urbano Kabah, enkele hectaren jungle in hartje Cancun met een wandelpad erdoorheen.  Hier komen de inwoners van Cancun sporten, spelen en rusten. Een dankbare vlucht uit de verkeersdrukte.
Mannen, vrouwen en kereltjes maken zich moe in een primitief openlucht fitness center.  Siska snapt het nut er niet van.  In de bescheiden speelltuin aan de overkant van het paadje slaapt Lucie in de buggy.  Meer dan een half uur schommelt Siska zelfstandig, super fier.  Een zoveelste primeur deze vakantie.

"Toen ik drie was, lustte ik dat ook al niet." (31 december)
Onze terugvlucht heeft vertraging en dus eten we een degelijke maaltijd in de luchthaven.  Siska ontdekt een schijfje radijs in haar slaatje.
We zien kerstman en gevolg vier keer een kwartier lang dansen rond de kerstboom. Lucie moedigt hen al zwaaiend vier keer een kwartier lang aan.
Feliz año nuevo!

Eerste terugkeer naar Belgie

Tot voor kort was vaderlandsliefde mij vreemd.  Ik kon wel genieten van de vlakke Kempen, het glooiende Brabant en de aaneenschakeling van voortuinkitsch daar tussenin. Ik was zelfs oprecht gelukkig met ons stukje Ginnekenshoek in Beerse. Pluimvee en koebeesten zat om de meisjes te vermaken.  Een wisselend landschap van akkers, weilanden en visvijvers dat zorgt voor een zalig ruimtelijk gevoel.  Met elk seizoen z'n charme.  Maar het waren toch vooral de mensen die we achtergelaten hadden die ik miste.
Eens geland in Zaventem valt me de prachtige klankkleur van het Vlaams op.  Ik probeer gulzig maar tevergeefs vijf gesprekken rondom me te volgen.  Met elk dialect z'n charme.  Niet veel later rijden we met een stampvolle huurauto opnieuw op smalle Vlaamse wegen met witgekalkte wegmarkeringen en een overdaad aan verkeersborden.  Siska is wat in de war.  "Jawel meisje, dit is een autosnelweg. Papa rijdt niet te hard.", zeg ik terwijl ik me afvraag waarom al deze indrukken me zo blij maken ondanks een schrijnend slaaptekort.  Is dit nu vaderlandsliefde?

Bij de planning van ons bezoek aan Belgie in november wisten we dat de reis een niet te onderschatten impact zou hebben op onze meisjes.  Siska en Lucie wonen immers respectievelijk een kwart en de helft van hun leven in de VS.  Wat overweldigender dan thuiskomen van bosklassen...
Daarom wilden we hen zoveel mogelijk structuur en een vertrouwde omgeving bieden. Qua overnachtingsopties was de keuze snel gemaakt.  Geen enkele hotelkamer kan tippen aan de logeerkamers van oma Titi en opa Andre in Vosselaar en van oma Leen en opa Norbert in Oud-Heverlee.  Geen enkel hotel biedt als bonus babysit voor de avondlijke escapades van mama en papa.  Unaniem enthousiasme dus over de overnachtingsplaatsen.

Wat betreft bezoekjes is Siska heel duidelijk: ze wil gaan spelen in alle huizen van de mensen die ze nu en dan op Skype te pakken krijgt.  Later wordt die doelstelling bijgesteld naar "honderd huizen".  Het effectieve aantal bezochte gezinnen ligt uiteraard een stuk lager op die tien dagen dat we in Belgie zijn.  Al wordt dat aantal lichtjes opgekrikt door enkele verzamelnamiddagen op publiek terrein.  Maar de voldoening is groot.  Zonder aarzelen lopen de meisjes naar hun oma's en opa's voor een dikke knuffel.  Dadelijk spelen ze mee met familie, vriendjes en vriendinnetjes.  Alsof al die voordeuren een gigantische iPad zijn waardoor Siska en Lucie naar binnen stappen.  En alsof dat de normaalste zaak van de wereld is.

Overal centrale gast zijn.  Al die mensen die hun persoonlijke schema volledig omgooien voor ons.  Novemberzieken die zichzelf haastig oplappen en toch ons gezelschap verkiezen boven hun bed.  Het voelt als een langgerekt tweede trouwfeest.  Minder geladen, dat wel.  En vertrouwder dan verwacht.  We lijken slechts een paar weken gemist te hebben terwijl een handvol gezinnen in tussentijd naar Ikea gingen om een (extra) baby.

Afscheid nemen van familie went niet.  Het laatste uur voor we moeten vertrekken is verschrikkelijk.  Het hoort bij het totaalpakket waarvoor we gekozen hebben, maar dat biedt nu geen troost.  Over twee uur gaat het weer beter.  Dat weet ook Siska al goed.  Al zal zij zich de rest van de dag nog afvragen WAAROM we in Amerika wonen en WAAROM we Engels moeten praten.  Ze zoekt antwoorden en troost bij ons. En tegelijk kan ze niet wachten om haar vriendinnetjes terug te zien.
En Lucie?  Die is super tevreden zodra ons huis in zicht komt.  Zolang ze haar Skypemomentjes maar heeft is zij de vrolijkheid zelve.

Fototoestel en iPad bleven vaak aan de kant tijdens ons bezoek, behalve in functie van een fotoalbum over de homeleave en filmpjes van familie en vrienden voor de meisjes.  Met dat album en die filmpjes binnen handbereik nodigen we Siska en Lucie uit over hen te praten of even bij hen te zijn wanneer ze dat zelf willen.

Belgie, een dikke merci.  U was geweldig.

Nieuwjaarswens

Live your dream in 2013 - Elke & David en Siska & Lucie