Een nieuw ritme

Langzaamaan dringt door wat ons overkomen is het laatste half jaar.  Chaos.  Eerst alleen in ons hoofd.  Maar al gauw nam de chaos naast ons hoofd ons hele leven in beslag.  De uitputtingsslag afgelopen najaar in Belgie liep naadloos over in zes weken VS-hectiek.  Pure emoties en adrenaline hielden ons die periode overeind.  In de loop van februari maken stress en permanente vermoeidheid plaats voor herwonnen rust en een nieuw ritme.  We vinden alle vier ruimte voor onszelf, en gemeenschappelijke vrijetijdsblokken voelen aan als een permanente gezinsvakantie.

Bij David gaat het prima op het werk.  Hij doet zijn nieuwe job als Business Development Manager White Light North America graag.  Al heeft hij drukke weken (en avonden, en weekends) achter de rug.  Die drukte zal wel minderen eens hij ingewerkt is.  Het plezier zal hopelijk blijven.  De eerste zakenreizen (New York, Mexico, Texas, Syracuse) verliepen goed.  David kon meteen de dingen bespreken die hij plande, en zijn “optredens” werden erg gewaardeerd.  Voorlopig hoogtepunt was een conferentie in Guadalajara, waar hij als internationaal gastspreker de conferentie mocht openen met een toespraak voor 200 enthousiaste Mexicaanse verlichtingsspecialisten en beleidsmakers.  De meisjes maken relatief vlot de overgang van avonden met naar avonden zonder papa erbij.  Met het wegvallen van onze sociale agenda beschikken we gelukkig over voldoende “quality time” met ons gezinnetje. 

Siska vindt haar draai op school. Ze begrijpt haar juffen en klasgenootjes en telt vlot tot tien in het Engels. Ava, Amelia, Safia en Daniel zijn haar vriendjes. Samie leerde Siska de Engelse benamingen voor alle kleuren.  Waar Siska kort na onze aankomst nog bij iedere begroeting de dichtstbijzijnde hotellift indook, antwoordt ze nu vriendelijk met "Good morning" of "Bye bye"en voegt er in een adem aan toe dat Lucie nog "Bye bye" moet leren zeggen.  Op donderdagavond volgt Siska zwemles samen met mama of papa.  Ze zingt de Engelse liedjes fonetisch mee, waardoor andere ouders haar super schattig vinden.  "Londen Bridge is falling down" op z'n Siska's klinkt zo: "Lolo pie-hie falling down".  Binnenkort mag ze een groepje hoger, bij de "mighty minows" zonder mama of papa.  "Maar dan moet je goed kijken aan het randje van het zwembad of ik niet val."  De zwemles kan ook doorgaan als David de stad uit is.  Lucie speelt dan een uurtje in de kinderopvang van het Community Center, handig.
Zelf ben ik opnieuw student, aan de school verbonden aan het Art Institute of Chicago (SAIC).  Ik volg een lessenreeks Photoshop aan het departement voortgezette opleidingen.  De grappige grafisch ontwerper John Rabias doceert wekelijks in een typisch Amerikaanse outfit: sweater, jeans en loopschoenen.  Hij werkt professioneel met Photoshop sinds de lancering van het programma.  Nooit eerder ontmoette ik iemand die deze software zo perfect beheerst en er tegelijkertijd in slaagt die kennis over te brengen.  Als het huishouden rond is en de (koel)kasten weer gevuld zijn stort ik me op de massa foto's die ik het afgelopen jaar maakte maar waarvoor ik niet de tijd nam ze te bekijken.  Nu dus wel, en een fractie daarvan zal terecht komen in een van de kaders bestemd voor de nu nog lege muren. Op die manier halen we onze familie en vrienden toch een beetje dichterbij. Daarnaast kruipt er veel tijd in een portfolio om in een latere fase mogelijk als fotografe aan de bak te komen.  Het voornemen is er om in mijn eentje de stad in te trekken nu Lucie's leventje lekker-bij-mama voorbij is.  Of toch voorbij voor drie dagen per week.  Het zachte winterlicht maakt dat allerlei onderwerpen de dag door schreeuwen om gefotografeerd te worden. 

Na heel wat research en bezoekjes vonden we opvang voor Lucie... bij Siska op school.  De ochtend van haar inschrijving in een crèche in Rosemont vielen plots alle bezwaren van Siska's schoolhoofd weg.  Niet-gesubsidieerde opvang en - onderwijs: een wereld apart.  Onze meisjes gaan nu dus samen naar the Montessori Academy of Illinois.  Lucie zit in de leeftijdsgroep 15-36 maanden (dus nog eventjes illegaal) ofwel de peuteropvang.  Siska in de leeftijdsgroep 3-6 jaar ofwel de kleuterschool. Een belangrijk onderscheid voor fiere kleuter Siska.  Lucie verovert de harten van alle leerkrachten met haar enthousiasme.  Eigenlijk is ze goed op weg om de schoolmascotte te worden.  Als jongste in het gezelschap, zoentjes gooiend naar iedereen die haar aankijkt.  De individuele activiteiten in haar groepje zijn gericht op grove en fijne motoriek, naast taalontwikkeling. Stappen is doel nummer 1 voor Lucie.  Ze wandelt vlot mee aan twee handen nu.  De oudste vriendjes uit haar groep escorteren Lucie naar mama als die in de deuropening verschijnt.  En dat gebeurt al vroeg, want slapen in de opvang lukt niet langer dan drie kwartier.  Een middagdut thuis is echt nog nodig om de avond te halen, en vooral om tot een verantwoord uur door te slapen de volgende ochtend.

Tot dusver zijn we best tevreden met onze schoolkeuze.  Siska en Lucie hebben elk een ervaren juf die de kinderen respectvol benadert en op een aangename, vrolijke manier met hen werkt.  Hun lieve klasgenootjes zorgen ervoor dat ze zich allebei welkom voelen.  De directrice leeft op als ze inspringt bij de kleuters of een draak kan spelen met Chinees Nieuwjaar, maar is administratief een regelrechte ramp... Blij dat op dat vlak nagenoeg alles afgehandeld is.  

Amerikaanse kinderen gaan door de band genomen pas vanaf vijf jaar naar school.  Ze volgen een kleuterjaar (kindergarten) ter voorbereiding op de lagere school. Kinderen kunnen vanaf drie jaar enkel terecht in het prive-onderwijs (pre-school). Alleen een optie voor tweeverdieners, want enorm duur.  Daarom is het aanbod aan ouder-kindactiviteiten zo groot in de VS.  Veel kleuters gaan deeltijds naar school.  Of vanaf vijf jaar, wanneer ze op een public school terecht kunnen.  Voor die leeftijd doen gezinnen vaak beroep of een nanny of au pair.  Je kan al voor zeer jonge kinderen een uitgebreid aanbod aan educatieve boekjes en software vinden om hen zelf voor te bereiden op leren schrijven, lezen en tellen.

In Amerikaanse scholen zijn er strikte wettelijke verplichtingen.  Alle kinderen tot vijf jaar doen bijvoorbeeld verplicht een middagdutje.  Geen probleem voor sleepy head Siska.  Na het eten 's middags dragen de kinderen allemaal hun bedje naar de klas en gaat het licht uit voor twee uur.  De oudere kinderen rusten eventjes, en spelen daarna in stilte tot de jongste kinderen gewekt worden.

Ook wettelijk bepaald door de staat Illinois: de kinderen moeten dagelijks minimum twintig minuten buiten spelen.  Ze hebben dus allemaal standaard twee paar reservesets kledij op school, in de winter aangevuld met een skibroek en winterlaarzen.

Een ander groot aandachtspunt is hygiëne.  Kinderen wassen hun handen vlak voor ze de klas binnengaan.  Er is een wasbak in de klas aanwezig om na weet-ik-welke activiteit telkens hun handen te wassen.  Siska's handjes zijn er helemaal uitgedroogd van.  Iedere vrijdag krijgen we de dekentjes die de kinderen gebruiken voor hun middagdut mee naar huis om uit te wassen.  Regelmatig geven we die dekentjes op maandagmorgen netjes opgevouwen (en ongewassen) terug mee naar school. Als Lucie dolle pret heeft op de gang met de sneeuwlaarzen van een ander kindje terwijl ik Siska induffel tegen de kou of in gesprek ben met een juf, vind ik dat prima.  Een andere mama zal die laars altijd uit haar handjes trekken, met een blik alsof Lucie de zool van een boer zijn mestlaarzen in haar mond heeft.  Terwijl ze in realiteit rustig met haar vingertjes aan een flikkerlichtje zit te prutsen of haar handje verstopt in de laars.  In het kindermuseum staan bij de babyspeelzones zelfs deponeerboxen voor gebruikte speeltjes... 

Hiërarchie is hier beduidend belangrijker in een schoolomgeving dan in Belgie.  Zo prijkt de directrice op de grootste foto in de inkomhal van de school.  De kleinere foto's van de leerkrachten staan minder centraal in een meer neutraal kader. Hulpleerkrachten spreken me enkel aan over was- en plasthema's, nooit over de vorderingen van onze meisjes.  En wanneer ik hen er zelf over aanspreek verwijzen ze me beleefd door naar de officiële hoofdleerkracht.

Chicago-go-go!

foto: Kiichiro Sato / AP

Met de nodige zalfjes en warme kledij spartelden we de officieel lastigste wintermaanden in Chicagoland verbazend vlot door.  Alle varianten van verkoudheden pikten we op, maar geen van ons vier werd echt ziek.  Met slechts drie blizzards, een paar sneeuwbuien en temperaturen veelal rond het vriespunt waren januari en februari dan ook extreem mild. Hiernaast een foto van de winterellende dezelfde periode vorig jaar.  Dit beeld van ingesneeuwde, achtergelaten auto's op een van Chicago's hoofdwegen haalde alle jaaroverzichten van 2011.  Een uitzonderlijke situatie, want over het algemeen kan de efficiënt georganiseerde sneeuwruimdienst het gevecht tegen de sneeuwstormen vlot aan.  Daar kan Belgie nog wat van leren.  Indrukwekkend trouwens om de sneeuwruimers te zien uitrijden.

Soit, de oprit en stoep vrijscheppen konden we deze winter bezwaarlijk een intensieve allround sport noemen.  Al moet ik het paard niet in de bek kijken voor het gescheten heeft, of hoe gaat dat gezegde alweer.  We houden onze adem nog eventjes in tot einde maart.  Hoewel de temperaturen dus meestal rond het vriespunt schommelen kan de onvoorspelbare wind de gevoelstemperatuur verraderlijk snel ijzig koud maken.  Op die momenten houden de meisjes het maar eventjes vol buiten.  Toch hebben we ons op onze ontdekkingstochten nog nauwelijks beperkt gevoeld door de winterkoude.  Vaak trekken we er onder een stralend zonnetje op uit.  Met de fietskar hebben we veel bekijks.  Sommige mensen reageren ronduit hilarisch, alsof we als een familie kangoeroe's de lift uitstappen ofzo.  Tot dusver spotte ik slechts een ander exemplaar, een hondenmodel.  De kar beschut de meisjes goed tegen de wind.  Het hangmatje doet perfect dienst voor Lucie's middagdut en Siska klautert naast haar zus als de wandeling wat te lang wordt voor haar korte beentjes.

middagdut in Brookfield Zoo

Omdat we voortdurend nieuwe dingen zien zijn onze uitstappen intens, en daarom ook bijzonder verslavend.  Op een weekendochtend als Siska wakker wordt, zijn haar eerste woorden: "Ik wil op stap!"  Een kwartier later, met rond haar mond een ringbaard van yoghurt en nog half in haar blootje, klinkt het: "Ik ga mijn sneeuwlaarsjes al aandoen hé." De behoefte om de stad uit te trekken met een lang weekend voor de deur hebben we voorlopig niet.  We zijn nog lang niet klaar met Chicago zelf.

De stad is opgebouwd uit districten die onderverdeeld zijn in verschillende buurten met elk hun eigenheid.  Chicago pronkt ermee.  Het heeft absoluut zijn charme om binnen eenzelfde stad te kunnen reizen naar China, Polen, Mexico, Oekraïne, Puerto Rico, Vietnam, Indië en zo kan ik nog wel even doorgaan. Anderzijds vindt het stadsbestuur moeilijk een oplossing voor deze structuur die segregatie in de hand werkt en vooral in de zuidelijke stadsdelen soms problemen veroorzaakt.  

We bezoeken Andersonville in het noorden van de stad.  De eerste wijk die we aandoen in wat een lange reeks zal worden is een voormalig Zweedse enclave gecentraliseerd rond Clark Street.  Je vindt er oude Europese winkeltjes & restaurants zij aan zij met nieuwe vintage shops en trendy bistro's.  In de residentiële zijstraten van Clark Street wonen jonge creatieve professionals.  Als je op straat een kaart bovenhaalt, checkt er onmiddellijk iemand of je hulp nodig hebt.  In een windstil hoekje van deze gastvrije buurt verorberen we onze eerste pic nic van het jaar.  Op een bankje in het zonnetje is het heerlijk genieten van een aantal specialiteiten van de locale - en in de wijde omgeving gekende - Swedish Bakery. Geduldig aanschuiven loont. 

Genoeg energie getankt voor een actief bezoek aan Brunk Children's Museum of Immigration.  Dit naar Amerikaanse normen kleine museum op de derde verdieping van het Zweeds-Amerikaanse Museum viel onlangs in de prijzen met haar steengoede permanente kinder-speel-expo.  Siska was in het "grotemensenmuseum" al gefascineerd door een beeldenformatie van een Zweeds immigrantengezin dat gepakt en gezakt klaarstond om per schip naar de VS te vertrekken.  Dat ze terugdacht aan onze verhuis en vliegreis was duidelijk.  In het kindermuseum kon ze zich verkleden als jonge Zweedse boerendochter en in een Zweeds miniatuurdorp de koe melken, de was ophangen, eten klaarmaken,...  Daarna kon ze met de boot naar Amerika varen en zelf in het ruim helpen roeien.  In de VS aangekomen nam ze haar plattelandsleven weer op, maar alles zag er een tikje anders uit.  Lucie hield zich hoofdzakelijk bezig met het bruggetje over een op de grond geschilderde rivier.  Topglijbaan voor haar. Een kleinschalig, charmant kindermuseum gebouwd door een schrijnwerker-kindervriend.  

Als Lucie en Siska moegespeeld zijn lopen we Clark Street verder af.  In een ecowinkeltje vinden we een toffe broek voor Siska.  Nadat ze de restjes van onze lunch opgeknabbeld hebben vallen onze meisjes alletwee in slaap en maken David en ik een wandeling door Rosehill Cemetery.  Dit grootste kerkhof van Chicago werd de laatste rustplaats voor tal van voorname burgers.  Sommigen onder hen met een groot ego, leiden we af uit hun gigantische grafmonumenten.  We zien een aantal bijzondere grafmonumenten waaronder een betonnen hert.  Het kan aan de winterse kaalheid liggen, of aan de tactloze reclameplaatjes op nog beschikbare plaatsen maar we hebben al indrukwekkendere kerkhoven bezocht. 

Dat Brookfield Zoo een populaire dierentuin is in de streek merkten we bij aankomst.  De gemiddelde winkelparking is een voetbalveld groot hier.  Wel, de parking van Brookfield Zoo is minimum 25(!) voetbalvelden groot.  Minstens een grijze vlek op Google Earth, denk ik als we dit stukje niemandsland oversteken en onze Escape vlakbij de ingang parkeren.
Wat een luxe om de dieren ongehinderd van dichtbij te kunnen bekijken.  De wolven en ijsberen voelen zich duidelijk in hun sas nu.  Het valt ons op hoe open de communicatie van de zoo is.  Je zoekt niet tevergeefs naar dieren die tijdelijk niet op hun normale stek te vinden zijn. En op elke vraag die je zou kunnen hebben over een bepaald dier (kale plek in vacht, manke poot,...) voorzien de verzorgers een uitgebreid antwoord op een bordje.
Heel handig met een dochter in de "Waarom? Hoe doen die dat?"-fase.  Vrijwillige dierenobservators delen spontaan hun bevindingen.
Opwarmen kan in het knappe winterverblijf van de giraffen of in het bijzonder mooie tropenland.  Siska was wel een beetje boos op de apen.  Als het "onweer" voorbijtrok, kwamen ze niet meteen uit hun schuilplaatsen tevoorschijn.  Het nagebouwde moerasgebied is een andere opwarmoptie.  Maar de favoriet van de meisjes is Hamill Family Play Zoo, waar ze zelf een uniform kunnen aantrekken, eten maken voor de dieren, hun kooien poetsen, de dieren tellen en alle sloten controleren. Geweldig rollenspel.  Het moment van vertrek was een beproeving voor David en mij, laten we het daarop houden.  Hier komen we zeker terug naartoe.

De perfecte bestemming voor te koude dagen is Garfield Conservatory.  Hier kan je jezelf achter het glas van een van de indrukwekkende serres een handvol uren wijsmaken dat het zomer is.  Met onder andere een tropentuin, een varenkamer, een woestijnserre en kindertuin is het aanbod zeer gevarieerd.  Dit ondanks het huidige heropbouwproces.  Vorig jaar werden een aantal serres namelijk compleet vernield bij een zware hagelstorm.  De varenkamer heeft meer weg van een paleis dan van een kamer.  Met allerlei kleine paadjes langs en over beken die via een waterval uitmonden in een centrale poel is deze varenserre mijn persoonlijke favoriet.  In de kindertuin vormen speeltuigen en planten een harmonieus geheel.

Het valt ons op hoe geslaagd de integratie van kinderzones in musea of bij andere bezienswaardigheden vaak is. Hier brengen de kinderen met hun plantensproeiers leven in de brouwerij. Anderhalf busje heeft Siska zo leeggespoten.  En ze kon fier naar huis met een halsketting van zaden en zelfgemaakte geurkaartjes van kruiden uit de binnentuinen.

Voor ons lidmaatschap van het Art Institute of Chicago (AIC) betaalde ik minder dan de korting die de pas opleverde voor mijn lessenreeks.  Ook voor jonge gezinnen heeft het AIC wat boeiends in petto.  Vlak aan de ingang van de nieuwe moderne vleugel (een uitbreidingsproject waardoor het AIC het tweede grootste museum in de VS werd) vind je de "family room" met een bibliotheek aan kinderkunstboekjes, een interactief spelaanbod op blitse Macs, een klimmuur die tegelijk dienstdoet als zetel, speciale puzzels van werken die je in het museum kan vinden maar ook klassiekers als een houten blokkenkar.  Lucie's favoriet is de magnetische muur waar je bizarre dierencreaties kan maken.  Tegenover de family room ligt een expositieruimte gericht op kinderen.  Momenteel loopt de expo "Animals around the world: Picture books" met de originele collages van prenten uit kinderboeken van kunstenaar Steve Jenkins.  Meteen een boekentip voor kleuters: Actual Size.  Een prentenboek met leuke weetjes en prachtige collages van (delen van) de meest fascinerende dieren op ware grootte.
In de Artist's studio zijn er doorlopend knutselactiviteiten, vaak moet je niet inschrijven maar kan je gewoon deelnemen. Tijdens ons bezoek is alle materiaal voorhanden om zelf Afrikaanse kunstwerken na te maken.  Davids creatie zie je hieronder, helaas in slechte kwaliteit wegens geen fototoestel voorhanden maar deze wilde ik jullie toch niet onthouden.  Let op de zwartepietenpluim.  Wij werden omvergeblazen door het indrukwekkend uitzicht op Millennium Park, Siska had enkel oog voor klei en kralen.  Als je het museum verlaat passeer je eerst nog de "Touch Gallery", waar je de beelden kan aanraken. Zinvol, want Siska kreeg eerder onderweg naar het restaurant al een vermanende vinger van een museumsuppoost toen ze op het punt stond een gigantisch beeld te aaien.