Easy peasy

Het valt ons op hoezeer de Amerikaanse maatschappij gericht is op comfort en service.  Tijd voor een opsomming nog voor onze eerste gewenningsverschijnselen.

SHOPPEDIEDOEDAAH
Cash geld nodig?  Rij langs de drive-in bankautomaat.  Je hoeft je niet te reppen om voor sluitingstijd in de winkel te zijn.  Zeker 1 supermarkt in je buurt is 24 uur op 24 open.  De rest sowieso 7 dagen op 7 met lange openingstijden.  Bye bye broodautomaat.
Ga eerst op je gemak om een koffie bij het Starbuckspunt in je supermarkt, alle karretjes hebben bekerhouders.  Kinderen mee?  Neem een uitgebouwde speelkar om je inkopen te doen.  De producten van een versmarkt zijn VERS, en je vindt hier alle ingrediënten onder 1 dak.  Zelfs al kook je Jamie Oliver.
Schrik niet als een vrije kassierster spontaan je inkopen op de kassaband legt. Een professionele inpakker verpakt alles en brengt het zelfs naar je auto als je niet oplet.  Doe op de parking geen moeite je winkelkarretje terug naar de stalling te rijden, je pakt iemands job af.  


D.A.I.L.Y C.O.M.F.O.R.T.

• Families in de VS wonen ver van elkaar.  Vandaar dat je in een huis bij benadering evenveel badkamers als slaapkamers terugvindt.  Handig voor bezoekers...
• Gigaverpakkingen raak je vlot kwijt in de Amerikaanse koelwagen die verticaal geparkeerd staat in je keuken.
• Kieper keukenafval integraal in de gootsteen, er zit standaard een blender ingebouwd in de afvoer.
• Ieder gezin heeft twee grote afvalcontainers: een zwarte voor restafval en een blauwe voor te sorteren (!) afval.  Beiden worden wekelijks op een vaste dag leeggemaakt.  Dankzij het blokstratenpatroon kon de overheid in veel woonwijken steegjes aanleggen tussen aangrenzende percelen waarlangs de containers permanent kunnen blijven staan.
• Sneeuwstorm, zeg je?  Sneeuwruimdiensten werken hyperefficiënt waardoor hoofdwegen nagenoeg altijd sneeuwvrij blijven.  Ruitenwissers aan en rijden maar. (Al blijf je bij een blizzard best binnen.)
• Veel auto's beschikken over cruise control, zo ook de onze.  Handig om weten als je Amy luider wil doen zingen met de +-knop aan je stuur zonder tegen je voorligger aan te knallen.
• Wil je naar het kerkhof bij slecht weer?  Geen probleem, je rijdt gewoon met de auto tot aan het graf van de overledene en draait je raampje open op een kier naar keuze.
• Met de trein of de metro kan je onmogelijk verkeerd rijden, tenzij je in slaap sukkelt of gehoor- en gezichtsgestoord tegelijk bent.  Routes zijn visueel zeer duidelijk aangegeven en letterlijk overal vind je speakers die non-stop gerichte info braken.  In de winter kan je binnen wachten op je aansluiting of buiten kuikengewijs onder een warme lamp.  Op de zetels in de treinstellen zijn clips aangebracht waar je je vervoerbewijs tussen kan steken.  Zo hoef je er niet naar op zoek wanneer de conducteur passeert.
• Openbare toiletten zijn kraaknet.  Een voordeel van de hyperhygiëne.  Dankzij de goede voorzieningen voor mindervaliden vind je altijd een toilet met verzorgingstafel waar je met het hele gezin in past, inclusief kinderwagen.  
• In de kleedkamer van jouw locale zwemcomplex al een slazwierdersysteem gezien om je badspullen droog te zwieren, iemand?

ENTERTAIN ME!

Chicago is na New York de plaats waar je moet zijn voor theater en cultuur in het algemeen.  De stad biedt wereldtop op vlak van dans, muziek, comedy, musea, restaurants & architectuur.  Het aanbod is zo ruim en gevarieerd dat iedereen zijn gading vindt voor elk budget.  Als dat niet volstaat kan je op zoek naar de eigenheid van de verschillende stadsdistricten.  De parken, stranden en Lake Michigan maken van Chicago ook letterlijk een groene stad.  (Figuurlijk verdiende de stad haar strepen met ecobouwvoorschriften voor openbare gebouwen.  Je ziet nergens in de VS zoveel groendaken & zonnepanelen.)
Na alweer een geslaagde trip moeten we ons soms verplichten om nieuwe buurten te blijven verkennen.  Luxeprobleem.  Nieuw is immers vermoeiender dan vertrouwd.  Dus als David of ikzelf niet honderd percent zijn plannen we een "herhalingsbezoek" en springt Siska een gat in de lucht omdat ze al op voorhand weet waar we naartoe trekken.  We krijgen vaak de vraag van locals of de stad ons bevalt.  Nog tijdens ons enthousiaste antwoord volgt de repliek "Wacht maar tot het zomer wordt."  Mensen kijken enorm uit naar de meer dan 200 gratis stadsfestivals en zoveel meer betalende topevenementen die Chicago aandoen.  En wij nu dus ook.  Maar eerst is het aan de lente.

South pond, Lincoln Park

The missing link

Mij zou het niet overkomen.  Daar zou de lonkende grootstad voor zorgen als al dat gezinsgeluk en de lange lijst to do's niet zouden volstaan.  Maar ook ik ontsnap er niet aan. De eerste keer voelt het alsof je vol tegen een te propere glazen deur aanloopt. De heimwee van een expatpartner, boeken zijn erover volgepend.  Voor ons vertrek werden we er uitvoerig voor gewaarschuwd.

David en de meisjes bouwen via het werk en de school snel een nieuw sociaal netwerk op.  Voor mij ligt dat anders.  Ondanks het winterisolement kom ik af en toe boeiende mensen tegen.  Toch raak ik momenteel niet verder dan alledaagse praatjes. Voorlopig ontbreekt de energie me om hen beter te willen leren kennen.  Eerst heb ik ruimte nodig om de nieuwe relatie te aanvaarden met de mensen die we hebben achtergelaten in Belgie.  Lief en leed delen kan op tal van manieren, maar anders is niet hetzelfde en dat is wennen voor een sociaal dier als ik.  Als die glazen deur daar plots staat, bijvoorbeeld.  Of wanneer ik iemand denk te herkennen op straat en net als ik dag wil zeggen besef dat die persoon in Belgie woont en rond deze tijd in bed hoort te liggen.  Dat de kans dat ik effectief iemand bekend tegen het lijf loop verwaarloosbaar klein is.

Voorspelbare lastige momenten zijn verjaardagen.  Of toch de verjaardagen die we uit het hoofd kennen.  Onze verjaardagskalender is namelijk nog altijd niet boven water.  Dus als we jouw verjaardag vergeten zijn, dan ken je nu de oorzaak.  (En dan weet je meteen ook dat we jouw verjaardag niet vanbuiten kennen.)  We willen zo graag meevieren.  Maar feestjes vinden plaats en baby's worden geboren zonder onze aanwezigheid.  Fysiek delen in vreugde en verdriet gaat niet.  Een groot nadeel van de keuze die we gemaakt hebben.

stadszicht vanop Hancock Tower

Waar ik wijs ver vandaan blijf als de heimwee opkomt: Facebook, de mailfabriek en Skype.
De auto inspringen en die indrukwekkende skyline tegemoet rijden blijkt een perfecte remedie.  Simpelweg mijn wandelschoenen aantrekken en op zoek gaan naar m'n conditionele grens helpt net zo goed.  De (grijze!) eekhoorns supporteren altijd en overal. De lucht wordt fris en licht als je bewust in het NU leeft.  We maken dankbaar gebruik van de meisjes om ons daarbij te helpen.

Lucie leeft intussen alsof ze hier geboren is. Gelukkig herkent ze familie nog wel op Skype en is ze telkens blij hen te zien.  Maar een minuut later is ze even blij met de herontdekking van een speeltje.  We bekijken regelmatig fotoalbums samen.


Siska beseft nu echt dat Belgie heel ver weg is.  Met Lucies verjaardag merkten we nog dat ze stiekem had gehoopt dat iedereen uitzonderlijk zou afkomen voor het feestje.  Maar ook dan legde ze zich vlot neer bij de situatie.  Fascinerend hoe knap zij met de scheiding omgaat.  Haar heimwee verwerkt ze deels onbewust in fantasiespelletjes.  Ze haalt haar oude boekentas (hier heeft ze er geen nodig) uit de kast en vertrekt naar juf Dorien en de kindjes van haar klasje in Beerse.  Of ze zegt dat ik oma moet zijn de hele zwemles en ook als we weer thuiskomen.  Lucie spreekt ze consequent aan als "Lucieke" want dat zegt opa ook zo.  Haar nichtje, neefjes en vriend(innet)jes duiken op in spelmonologen.  Als Siska bewust wil praten over onze familie dan kiest ze een fotoalbum uit om samen door te bladeren. Haar favoriet is het zoekboek dat we kregen van familie Vanbeselaere, met toffe gezinsfoto's.  Op iedere foto kan je een mini-Siskatje en mini-Lucietje vinden als je heel goed zoekt.  Al weten perfectionistische speurneuzen de mini's al snel met hun ogen dicht te lokaliseren...
David is zijn nuchtere zelf en heeft eerder in Maine gelijkaardige gewenningsfasen doorlopen.  Maar dan in zijn EENTJE.  In the middle of NOWHERE. Voor hem is het dus minder moeilijk deze keer.  Hij koestert het gezelschap van zijn gezin.  David wist als geen ander wat ons te wachten stond.

We kijken uit naar de lente wanneer iedereen zijn huizen verlaat en buiten leeft om de koude winter te vergeten.  Dan zullen stoemelings nieuwe mensen en gelijkgestemden ons leven binnenwandelen, speelkameraadjes voor Siska en Lucie.
Intussen leven wij ten volle onze droom met ons vieren.  



P.S.: Gelukkige verjaardag, Eppo!


.