Gate K13

Gewoonlijk zit ik aan het stuur voor een rit naar O'Hare Airport.  Nu voert David mij. Hij waarschuwt me nog voor de maandagochtenddrukte maar alles gaat vlot. Mijn nieuwe fototas moet zelfs niet open bij de security check voor een extra manuele controle zoals dat systematisch gebeurde bij zijn voorganger.  Het recent afgedankte exemplaar werd maandenlang "Het Krel" genoemd door manlief.  Verplicht gedumpt voor deze reis.  Niet dat David zich zorgen maakte om mijn uiterlijke verschijning op openbare plaatsen.  Zijn bezorgdheid ging vooral uit naar de veiligheid van het fotomateriaal in Het Krel.  Zonder openen door de security dus, deze nieuwe tas.  Een eerste plus.

De laatste keer dat ik in mijn eentje door een luchthaven wandelde moet twaalf jaar geleden zijn, bedenk ik me net voor ik mezelf aan de Starbucks kassa een Chai Tea Latte hoor bestellen.  Een gewoonte die de winter draaglijker maakt.  Mierzoet werkt goed als pepmiddel op te koude dagen.

Eens geïnstalleerd bij Gate K13 sla ik een boek open.  Geen preventieve toiletstop voor kleinemeisjesblaasjes.  Geen snackmoment van doen voor kleinemeisjesmaagjes. Zelfs geen dozijn animatiespelletjes te bedenken in afwachting van het aan boord gaan.  Gewoon een zitje zoeken - 1 zitje - en wat lezen.  Heerlijk.  Toch vraag ik me na hoofdstuk 1 een eerste keer af wat de meisjes aan het doen zijn.  En meteen daarna hoe vaak ik me diezelfde vraag nog zal stellen deze week.  Eender welke frequentie is ok, besluit ik.  Een aanvaardbare tol van het moederschap.  Met mijn ouders als ideale babysit en een reisvrije werkweek voor David zijn de omstandigheden perfect om er zelf een week tussenuit te knijpen.  De vele evenementen rond Pasen inclusief ontbijt met paashaas laat ik graag links liggen. Dat ik de helft van een blije familiehereniging moet missen, kost wat meer moeite.

Totaal onvoorbereid zak ik af naar San Miguel de Allende, een Mexicaanse bergstad drie uur rijden ten noordwesten van Mexico City.  Atypisch voor mij, maar doelbewust.  Met een open blik wil ik de Paasweek fotograferen in deze diepgelovige gemeenschap.  Bovendien zal Santa Fe Workshops voldoende omkadering bieden ter plaatse.  Mijn voorkennis beperkt zich tot twee namen.  Met een geheugen dat gaten laat waar namen horen ben ik dankbaar voor hun eenvoud.  De eerste naam behoort toe aan de documentairefotografe die de workshop leidt: Sarah Meghan Lee.  De tweede naam luidt "Bonnie" en behoort toe aan mijn medecursiste en kamergenote, een Canadese gepensioneerde reizigster.

Een week zuiver in teken van de fotografie.  Met een lange dagcyclus van materiaal bewerken - presenteren - fotograferen - selecteren.  In een cultuur die de mijne niet is.  Nooit gedacht dat dat me zou overkomen als mama van twee jonge kindjes. Deze trip is al geslaagd nog voor ik vertrokken ben.
"American Airlines is now ready for boarding."  En dat ben ik ook.

Change of plans

Begin november 2012
Ik was druk bezig mezelf te doen geloven dat de herfst nog lang niet voorbij was. In de hoop de onvermijdelijke en barkoude winter korter te doen lijken, zoiets. Tijdens een topzomer en een tof najaar had ik eindelijk rust gevonden.  Chicago mocht zich schor schreeuwen om aandacht.  Wat dit jaar aan ons voorbij zou gaan, zouden we in 2013 inhalen.  Als het ons uitkwam.

De Philipsvraag kwam totaal onverwacht.  Of we al hadden nagedacht over wat we na deze assignment wilden doen.  Euh... neen.  Nuchtere David had zijn antwoord al klaar onderweg van Philips naar huis, realiseer ik me nu.  Zelf had ik een week nodig. Zeven dagen van zelfkwelling.  Eerst was ik vooral verontwaardigd.  Genre "give us a break".  Daarna bleef ik lang hangen bij de vraag of we onze ouders hun grootouderschap nog langer konden ontzeggen.  Siska en Lucie hun nichtje, neefjes, peter en meters.  Onszelf onze familie en vrienden.  Is het dat allemaal waard?

Jawel.  Ondanks een aantal lastige periodes blijft dit Amerikaanse verhaal absoluut de moeite waard.  Al blijft het een opdracht voortdurend actief richting te geven aan dat verhaal.  Onze weekendagenda slibt niet vanzelf dicht zoals dat in Belgie het geval was.  Daartegenover staat dat we mensen ontmoeten die we anders nooit zouden hebben leren kennen.  Dat we plaatsen bezoeken waar we anders nooit zouden zijn geraakt.  En alle indrukken die we opdoen, zijn verrijkend voor onszelf als persoon en als gezin.

Exact twee weken later komt er een tweede - concrete - Philipsvraag uit totaal andere hoek.  Of David de job van Director Product Management Professional Lamps North America zou zien zitten.  In Somerset, New Jersey.  David is meteen enthousiast.  Ik ben de eerste Philipsvragensteller dankbaar voor de gewonnen tijd. We hoeven een verlenging van ons verblijf in de VS niet te overwegen en kunnen meteen nadenken over onze voorwaarden.  Multinationals staan er onvoldoende bij stil dat hun voorstel aan een werknemer impact heeft op een volledig gezin.  We proberen dit te compenseren met een tegenvoorstel.
Volgende zomer willen we pas verhuizen zodat de meisjes hun schooljaar in Park Ridge kunnen afronden en kunnen instromen in een nieuwe school bij aanvang van een nieuw schooljaar.  Ook willen we twee jaar ter plaatse blijven omdat we gemerkt hebben hoe lastig het kan zijn te integreren in een gemeenschap.  

We vrezen dat Philips North America David vriendelijk zal bedanken.  Hun voorstel wijkt - euh - lichtjes af van ons tegenvoorstel.  Twee dagen later krijg ik telefoon van David van op het werk met het nieuws dat we in juli 2013 voor twee jaar naar New Jersey zullen verhuizen.  In de daaropvolgende week maakt euforie plaats voor acute darmkrampen telkens de gedachte me overvalt dat we dit nieuws moeten brengen aan het thuisfront.  En liefst zo snel mogelijk.  

Twee maanden later

Siska en Lucie zijn op de hoogte van onze plannen.  Zo hebben ze de ruimte voor hun eigen verwerkingsproces.
Lucie is op dit moment te jong om te vatten wat er zal gebeuren.  Siska weet dat we na ons zomerbezoek aan Belgie in een andere stad gaan wonen ver weg van Park Ridge maar ook in de VS.  Ze beseft dat ze naar een nieuwe school zal gaan met andere kinderen.  Maar ook dat ze al Engels spreekt en dus meteen haar nieuwe klasgenootjes en leerkrachten zal begrijpen.
We proberen Siska zoveel mogelijk op een positieve manier te betrekken bij de verhuis.  Wekelijks haal ik het onderwerp aan in een fijne context.  Op de terugweg naar huis na een toffe zwemles vraag ik haar bijvoorbeeld of er in New Jersey ook zwembaden zouden zijn.  "JAAH!"  En of zij mee op zoek gaat naar een zwembad als we verhuisd zijn.  "JAAH!"  Als ze met vragen zit, dan volgen die vanzelf na de eerstvolgende hap van haar snack.
Siska zal de kans krijgen haar vriendjes en vriendinnetjes zelf in te lichten in een later stadium.  Het plaatje moet daarvoor eerst concreter worden.    

De meisjes hebben momenteel de tijd van hun leven op school en daarbuiten.  Siska praat accentloos Engels en Lucie schakelt vlot tussen Nederlands en Engels.  Het is zelfs zover gekomen dat beide meisjes onze uitspraak (met onverbeterlijk Vlaams accent) regelmatig vruchteloos proberen te corrigeren.  Tot hun frustratie en onze hilariteit.
Omgekeerd nemen gesprekken soms fascinerende vormen aan.  "Mama, moet dat in hier? Hey, jij maakt mij morsen als je zo mijn haren kamt." "Sorry schat, ik meende dat niet te doen."  De periode van Engels stimuleren is voorbij.  Het behoud van het Nederlands is aan de orde.  Kapitein Winokio, Het Geluidhuis, maar bovenal onze Skypecontacten: voel je aangesproken.

Ons verblijf in Park Ridge kort dus op.  David heeft zijn nieuwe functie opgenomen en spartelt dapper door een extra druk pendelvoorjaar.  En ik wacht ongeduldig op de lente en wat warmte om opnieuw de verschillende volkswijken van Chicago in te kunnen trekken.