10 000 bezoekers

Het is gebeurd, zou Erik van Looy zeggen.  Een totale verrassing was het niet.  Ik zou zelfs durven beweren dat het er al een tijd zat aan te komen.  Nog op de schoolbanken ontdekte ik dat gestaag oplopende statistieken zelden mijn aandacht vasthouden.  Ze zijn me te voorspelbaar.  Laat dit de uitzondering zijn die de regel bevestigt.  Afgelopen weekend werd de kaap van tienduizend bezoekers gerond op Switch on Park Ridge.  Niet onaardig voor een bescheiden blog als de onze.

Mijn met veel moeite aangekweekte realiteitszin fluistert me in dat de desktops in twee Vlaamse huiskamers vermoedelijk verantwoordelijk zijn voor driekwart van dat bezoekersaantal.  Jawel, een fractie van mijn naïveteit ben ik hier kwijtgespeeld. U mag nu opgelucht ademhalen.  En toch ben ik vereerd.  Het betekent immers dat een blog opgezet met als primair doel het thuisfront te informeren ook u nog boeit na ruim een jaar.  

De blogposts op Switch on Park Ridge evolueerden van bevestigende hallo-goeiendag-wij-stellen-het-goed berichten naar meer persoonlijke bijdragen.  In de eerste plaats omdat klankbord David me deed inzien dat enkel Wikipediafans een boodschap hebben aan louter informerende stukjes.  Dat mensen willen lezen hoe het aanvoelt om zo ver van huis opnieuw te beginnen.  Daarnaast ontstond de nood in een extra aantal behoeften te voorzien.  Er zijn er ongetwijfeld heel wat die me op dit moment ontgaan, toch een oplijstpoging: 

David reist veel voor zijn nieuwe job.  Hij maakt gebruik van onze blog om door de maandelijkse albums te bladeren wanneer hij zijn drie meisjes mist. Handig lijkt me dat, als je deel uitmaakt van zo'n gezin waar de vrouw des huizes zich de taak van familiealbums samenstellen toe-eigent en vervolgens complexloos jaren achterloopt. 

Een tweede behoefte was voor mij even voorspelbaar als de gestaag dichterbijkomende kaap van jullie 10 000 blogbezoeken.  Schrijven biedt mij structuur, werkt relativerend en bij momenten zelfs therapeutisch (zie "Draad kapot").  Zeer waardevol als je net je job hebt opgezegd, in de winter met een baby naar het buitenland trekt en dagelijks een kleuter afzet op een school waarvan ze de voertaal niet begrijpt.  Die aanvankelijke schrijfdrang is er nu niet meer.  Feit blijft wel dat ik altijd en overal Miss Belgium ben, en sommige van mijn observaties in die hoedanigheid graag deel.  

Zowel David als ikzelf breien wekelijks een massa losse herinneringen aan elkaar tot instantverhaaltjes  op commando van dochters lief.  "toen ik nog in mama's buik zat", "toen Lucie nul was" en "toen wij nog in Beerse woonden" vormen een greep uit de populairste verzoeken.  Tijd om aan het eind van zo'n geïmproviseerd verhaaltje zelfvoldaan vast te stellen dat we het er weer goed en zelfs waarachtig van afgebracht hebben, geven de meisjes ons zelden.  Nog voor het eind van de laatste zin roepen ze in koor "Nog zo'n verhaaltje!".  Soms kan een autorit niet snel genoeg voorbij zijn.  En dan doel ik niet op dat K3-gejengel.  Maar goed, ik denk dus bloggewijs een stap vooruit om toekomstige "toen wij nog in Chicago woonden" commando's te counteren.  

Dank voor uw interesse en volgehouden enthousiasme, blogbezoeker.  Jullie reacties worden telkens warm onthaald.  

Semana Santa in Mexico

Link naar de volledige fotoreeks

Ik kom thuis in een leeg huis en zoek troost in de witte tas op het keukentablet met daarin de recordpaasoogst van onze meisjes.  Dit eitje minder maakt de tas niet minder vol.  Belgisch en Callebaut,  mijn favoriete combinatie.  Ik was alweer vergeten hoe verdomd lekker deze melkchocolade smaakt.  Een tweede eitje, de kindjes zullen het verschil niet merken...

Voor het eerst sinds mijn terugkeer uit Mexico ben ik alleen.  Mijn ouders schuifelen rond deze tijd op kousenvoeten door de security check op O'Hare airport. Hun laatste bezoek aan Chicago zit er op.  Siska en Lucie zijn op school, David is werken en bezoekers Greet en Wim zitten op de trein.  Ze beseffen het zelf niet, maar de komende dagen zullen onze vrienden een dankbare afleiding vormen na het vertrek van oma en opa.  

Voor het eerst sta ik stil bij de Semana Santa Workshop.  Twaalf mensen met elk een totaal verschillende achtergrond.  Vier generaties met eenzelfde passie.  En dat werkt voor een week.  Fascinerend hoe snel een groepsdynamiek zich ontwikkelt.  Die eerste voorzichtige "Wanna grab lunch together?" wordt al snel "Who's in for Rama's place?".  

Samen fotograferen we de Paasweek in San Miguel de Allende.  Een mooie en bewandelbare Mexicaanse stad, terecht opgenomen op de Unesco werelderfgoedlijst. Een week van feestelijke voorbereidingen.  Van processies op alle mogelijke tijdstippen en locaties.  Van paars-wit-versierde straten.  Soms stil en verlaten, soms eivol en luid.

Sarah Meghan Lee leert ons hoe een stad te beleven als fotografe.  Ik neem de tijd om interactie op gang te brengen met locals die me boeien en merk hoe daaruit vanzelf kwalitatieve beelden voortvloeien.  Sterke foto's kan je niet najagen, zo zegt ze.  Goede beelden overkomen je en zijn het directe gevolg van de respectvolle, geïnteresseerde houding die je aanneemt ten opzichte van je onderwerp.  Misschien is het praatje dat ik met iemand sla met mijn handvol aan Spaanse woorden aangevuld met exotisch Frans wel het beste wat die persoon die dag overkomt.  Misschien is mijn onderwerp gevlijd als ik hem of haar het boeiendst vind van al wat op dat moment rondom ons gebeurt. Of misschien ben ik de zevenentachtigste fotografe die contact zoekt die dag en reageert mijn onderwerp bot.  Maar dan is het de kunst na een vrolijke "Gracias!" even verwonderd verder te wandelen.  Op naar wat anders.

Het voelt goed de tijd te nemen om te genieten van San Miguel. Te wachten tot de perfecte persoon door mijn frame wandelt.  Te vertrouwen op wat de investering zal opleveren. Vele stadsdelen blijven mij onbekend, ondanks de beperkte omvang van San Miguel en een volledige week op locatie. Voor deze workshop zou ik dat onbegrijpelijk gevonden hebben, nu geef ik er geen zier om.  

Goede beelden spreken voor zich en hebben nauwelijks editing of uitleg nodig, nog volgens Sarah.  Je "steelt" ze niet met een zoomlens van op afstand maar probeert dichterbij te raken.  Het maakt de foto zoveel sterker.  Ik herontdek mijn liefde voor een vaste groothoeklens.

Medecursist Tara en mijn maatje tijdens deze workshop brengt Sarah's tips moeiteloos en op geniale wijze in de praktijk.  Tara is sinds zeven jaar een succesvol huwelijksfotografe in Boston, kent geen stress en denkt systematisch dat alle hindernissen tussen haar en het onderwerp dat ze wil fotograferen voor anderen bedoeld zijn.  Haar positionering is strategisch en ze komt er nagenoeg altijd mee weg omdat haar interactie zo goed is.  Als Tara vervolgens op de vingers getikt wordt door een agent in fluopak kan ze als geen ander grote onschuldige ogen opzetten en de agent in kwestie uitvoerig bedanken om haar er op te wijzen dat ze daar helemaal niet mocht zijn.  Fantastisch om zien.

Voor zij die de HBO-serie "True Blood" kennen, Tara is de blanke versie van haar zwarte naamgenote uit de reeks.  Ze leerde me allerlei Engelstalige uitdrukkingen die ik nooit in dagelijkse situaties zal kunnen gebruiken.  Van nature grappig in al haar observaties. De droomcolumniste voor iedere krant.  

Aan het eind van de derde workshopdag hebben we het wat gehad met de processies in San Miguel.  "Hey, I didn't see a cross for over 30 minutes!"-mopjes en eindeloze variaties daarop doen de beste margaritas in de stad nog lekkerder smaken.   Alle cursisten zijn blij dat we op Goede Vrijdag naar een dorp trekken voor een heel ander soort processie waarin locals Jezus' kruistocht nabootsen.  Het is moeilijk om Ixtla - genegeerd door Google Maps - te lokaliseren.  Dankzij de foto's die Sarah maakte tijdens een voorgaand bezoek, slagen we erin.

Goede Vrijdag is een hoogdag voor de inwoners van Ixtla.  De processie trekt een massa bezoekers uit omliggende dorpen.  En dit jaar dus twaalf gringo's met elk een camera.  We vallen zo op dat een meisje onze instructor voortdurend ongevraagd komt briefen over wie van ons zich waar bevindt.  

Drie belangrijke locaties voor deze opdracht: het marktplein, het kerkplein, en de berg waarop de kruisiging zal plaatsvinden.  Niemand weet precies wanneer wat zal gebeuren.  Alleen weten we dat de acteur die Jezus speelt - een enorme eer - fysiek afgemat zal worden door hem heen en weer te laten wandelen tussen kerk- en dorpsplein tot hij volledig in zijn rol zit (lees: compleet uitgeput is en overal pijn heeft).  Daarna zal hij via een rondgang door het dorp de berg op geleid worden voor de kruisiging.  

We krijgen de instructie van Sarah om de voorbereidingen te fotograferen op de belangrijke plaatsen maar voldoende snel de berg op te klimmen om de massa voor te zijn en een glimp op te kunnen vangen van de kruisiging.
Het is moeilijk positie kiezen en verplaatsen in de massa.  Toch lukt het me vrij dicht bij Jezus, de misdadigers en de Romeinen te raken telkens ze het kerkplein oplopen.  Ik stel me bescheiden op en maak enkele foto's.  De hoofdorganisator houdt me in de gaten en knikt bevestigend.  Een priester en Jezus spreken afwisselend de massa toe, waarop Jezus en de misdadigers plots aan de dorpsrondgang beginnen.  De doorgang is smal en ik bevind me opeens tussen een stel Romeinen als Jezus zijn kruis overhandigd krijgt.  Dit is absoluut niet mijn bedoeling.  Gringo obstructie!  Gegeneerd zoek ik oogcontact met de hoofdorganisator.  Hij moedigt me aan om te blijven fotograferen.  Ik volg de processie van op de eerste rij en werp voortdurend verontschuldigende blikken naar de inwoners die uren in de zon hebben staan wachten langs het parcours.  Bij de tweede bocht haalt het besef dat ik aan de bak moet het van de euforie mee te zijn.  Alle andere cursisten zullen immers op de berg zitten wachten.

Ik probeer structuur te vinden in de chaos en herken een gezicht: Tara.  Uiteraard. Onze blikken kruisen kort en zeggen hetzelfde.  "We're in this together.  They want us to document this."  Op een bepaald moment houdt een van de organisatoren een Romein tegen om mij door te laten.  Onvoorstelbaar.  Al gauw snap ik waarom. Een deken van verse bloemen op de stoffige zandweg.  Ik kies snel positie en filter uit het Spaanse gejoel een Engelse zin "Elke, he's gonna fall!".  In onbestemde richting roep ik bevestigend "Yes Tara, I got it!".   Vijf seconden later smakt Jezus een eerste keer tegen de grond.  Een korte, indrukwekkende stilte volgt.
We worden behandeld als journalisten.  Stille getuigen van hoe de aanvankelijk geveinsde pijn van Jezus en de misdadigers ombuigt naar fysiek lijden.  Een van de acteurs in de rol van misdadiger kan zijn pijn aan de voet van de berg niet langer verbijten en huilt.  Hij zoekt troost in de ogen van een buitenstaander.  
Een team verzorgers last korte drinkpauzes in voor de acteurs.  Op aangeven van de hoofdrolspelers controleren en verzorgen zij hun wonden.   Dat helpt de voortdurende neiging te onderdrukken om de zwepen uit de handen van de meedogenloze Romeinen te trekken.

Eens terug in de camionette schuift Sarah in het zitje naast mij.  "I'm sorry we didn't get any access today."  Ik kijk op, uitgeteld maar glimlachend.  "I'll need the whole drive back to process what just happened." Zwijgend delen we de laatste restjes verzamelde watervoorraad.

Niks deze week liep zoals vooraf gepland.  Alles ging eigenlijk beter.  Het mooiste compliment kregen we van een gastspreker na onze eindpresentatie in San Miguel, zelf fotografe.  In iedere foto leest zij dat we Semana Santa op een respectvolle manier in beeld hebben gebracht.  Met de goedkeuring van de gemeenschap.
Oplijsten wat ik persoonlijk heb opgestoken van deze workshop is onbegonnen werk. Ik vond het enorm verrijkend om voor het eerst mijn materiaal naast dat van anderen te kunnen leggen die dagelijks exact dezelfde festiviteiten fotografeerden.  Het leverde boeiende maar ietwat brave discussies op.  Ik kwam naar hier om bakken kritiek te krijgen omdat de lofbetuigingen van fans van het eerste uur me niet langer iets bijbrengen.  De feedback volstond om volgende reeksen telkens vlotter samen te stellen, maar toch blijf ik daar een beetje op mijn honger zitten.
Wel blij ben ik met de ontdekking dat ik een geheel eigen stijl van fotograferen blijk te hebben.  Daar was ik me niet van bewust.  Het doet deugd dat professionals en personen die je niet kennen je werk appreciëren.  "A different, interesting eye", zo omschrijft Sarah mijn stijl.
"Keep on photographing, Elke."  Dat zullen we zeker doen.

Merci David, meisjes, mams en paps voor het beste verjaardagscadeau ooit.