De meisjes verteren de jetlag goed en schikken zich makkelijk in het hotelleven. Onze kamer blijkt een waar klimparadijs voor Lucie dankzij alle bagage. Onbeperkte toegang tot de "fitnits" (fitness, mét waterfonteintje!) maken van iedere dag een feest voor Siska. Een massa à la carte ontbijtvouchers wegens initiële kamermankementen zijn een mooie bonus voor ons allemaal. Eén nadeel: Siska zal eens we in Park Ridge wonen moeten afkicken van de dagelijkse etentjes op "lestelaah" (restaurant). Snel komt bericht dan onze inboedel wordt vrijgegeven. De dagen voor onze verhuis gaan de meisjes en ik telkens even langs ons huis om wat te poetsen en - vooral - te wennen. Lucie slaapt haar kamer buggygewijs alvast vlot in.
Al gauw sluiten we ons eerste membership af: twee jaar binnenpret bij Kohl's Children Museum, Glenview. Amusement van een andere categorie dan de hotel"fitnits". Naast toffe wetenschappelijke installaties rond waterkracht, microscopisch onderzoek, muziek, ... en wisselende themaruimtes kunnen kinderen (richtleeftijd 0-7 jaar) zich uitleven in allerlei rollenspelen. Wil je dierenarts zijn? Of nee, liever kinderverzorgster? Vandaag eerder zin om naar de supermarkt en de bibliotheek te gaan? Wil je in een broodjesbar werken? Of als bouwvakker op een werf? Nee, nu word je TV-ster? Het kan allemaal. Top indoorbestemming dus. Half januari zal ons abonnement al zijn terugverdiend...
Een nieuwe stap op negen januari. Het begin van Siska's Amerikaanse schoolcarrière. Voor haar eerste schooldag zijn wij zenuwachtiger dan zijzelf. Siska heeft er best zin in, weet dat het een nieuwe school zal zijn met een andere juf (twee zelfs) en andere klasgenootjes. Ze weet ook dat de mensen hier Engels praten en geen Nederlands begrijpen. We hebben enkele picto's ingeoefend zodat ze het dagverloop kent en zich verstaanbaar kan maken (drinken - eten - slapen - ...). Eén zinnetje hebben we ingestudeerd: "I have to pee.". De impact van de taalbarrière is haar op dat moment uiteraard niet duidelijk.
De eerste dagen verlopen aarzelend positief. Eens het besef van haar onverstaanbaarheid ten volle doorgedrongen volgen 's ochtends bij het afscheid dikke tranen. Na een week heeft Miss Beth Siska voor zich gewonnen. De andere kinderen hebben dat echter nog lang niet... Inslapen 's avonds gaat moeizaam, en de nachten zijn aanvankelijk onrustig. Het weekend is een verademing voor onze babbelkous.
Vanaf de tweede week gaat alles een stuk beter. Siska amuseert zich overdag volgens haar juf. Thuis heeft ze het over "eat", "banana"en "America". Ze vraagt regelmatig wat bepaalde woorden in het Engels betekenen. Als we iets eten dat ze nog nooit gezien heeft (bv. een gele courgette), dan zegt ze "courgettes zijn geel in het Engels, niet groen." Kleuterlogica :-)
De derde schoolweek bloeit Siska open. Ze gaat nu graag naar haar nieuwe school, heeft vriendinnetjes en thuis vliegen Lucie de "yessen", "no's" en "meatballs" om de oren. Tijdens de kinder-/ouderavond toont Siska trots haar klasje en wat ze allemaal al kan.
Aanpassen vraagt tijd. We zijn enorm trots op de evolutie van onze kleine meid en geven haar alle ruimte en aandacht.
De zoektocht naar een geschikte opvang voor Lucie verloopt moeizaam. Maar dat zal haar worst wezen. Overdag heeft ze mama voor zich alleen. Als Siska op school is richten we samen ons huis verder in. Handig want iedere kamer wordt meteen Lucie-proof. (Zo moet Siska's kookkrukje na afloop omhooggezet of Lucie heeft in geen tijd de handzeep of de kraan te pakken.) We gaan op zoek naar allerlei huisraad en raken zo langzaam vertrouwd met het enorme aanbod aan winkels en de onderlinge kwaliteitsverschillen. We weten intussen waar best wel en waar best geen brood te kopen. Of groenten en fruit. Het doet deugd dat ons winkelreferentiekader vorm krijgt. We missen de Hema en de Ikea nog maar ook daar zal wel een alternatief voor opduiken.
Op vrijdagochtend gaan Lucie en ik naar het Tot Rock klasje. Mr. Dave heeft een ietwat vergaande fascinatie voor peuterliedjes die Lucie (nog) niet met hem deelt. Zij houdt vooral van de toffe spulletjes die hij meebrengt: hard of net zacht, stil of luid, blinkend of mat,... Maar vooral allemaal LEKKER.
Op 21 januari vinden we onze social security numbers in de brievenbus. Eindelijk kunnen we grote aankopen doen. In de VS heeft iedereen een dergelijk persoonlijk nummer aan de hand waarvan verkopers je kredietwaardigheid controleren. Vanaf je achttiende kan je krediet opbouwen (lees: geld verdienen, taxen betalen en rekeningen netjes op tijd vereffenen) zodat je na verloop van tijd vlot grote aankopen kan doen zonder eerst een waarborg te hoeven betalen. Die "zonder" is er dus voor ons voorlopig nog niet bij. Maar goed, we zijn tevreden met ons eerste "proof of residence" (verblijfsbewijs). Ook iets wat je te pas en te onpas moet voorleggen.
We voegen meteen de daad bij het woord en schaffen ons een auto aan. Na enkele weken research en een veldonderzoek van het wagenpark in Illinois besluiten we dat een Ford Escape ons ding is. Monovolumes kennen ze hier niet, tenminste als je de caravanmodellen niet meerekent. Breaks liggen naar ons gevoel te laag op de weg tussen alle gigawagens. SUV's geven je het gevoel met een vrachtwagen te rijden tenzij je belachelijk veel geld uitgeeft. Maar er is dus ook een tussenklasse van kleinere SUV's. Qua binnen- en kofferruimte vergelijkbaar met een Europese monovolume type Ford C-Max. Degelijk, veilig en met een goed zicht op de weg. Geen overbodige luxe als vrachtwagens aan dezelfde snelheid rijden als auto's... Maar om al die info te achterhalen lees je reviews lang in de eerste plaats over het aantal bekerhouders dan wel fleshouders en pas ergens in de laatste alinea kom je woorden als wegligging tegen.
28 januari. Vandaag zijn we een maand in de VS, een maand al! Het wordt een mooie, zonnige dag met temperaturen rond het vriespunt. We besluiten nogmaals naar downtown Chicago te trekken. Ons eerste bezoek was rond de jaarwisseling. Mama en papa deden een wandeling langs verschillende kunstwerken terwijl de meisjes zich onderweg vergaapten aan schreeuwerige kerstversieringen en miljoenen lichtjes. We bezochten een tof strandje langs Lake Michigan en een park vanwaar je een indrukwekkend zicht hebt op de skyline van Chicago. Siska en Lucie sliepen om beurten in de buggy.
Nu beperken we de kilometers en gaat onze dagtrip naar Navy Pier. Deze toeristische trekpleister bij uitstek ontstond rond het "Ferris wheel". De originele versie van dit reuzenrad was een overblijfsel van de wereldtentoonstelling die in 1893 Chicago aandeed en werd gebouwd om de Eiffeltoren te overtreffen. Navy Pier groeide uit tot een enorm pretpark met veel seizoensgebonden attracties. Af en toe eventjes uitwaaien op de pier en genieten van de zichten op Chicago en Lake Michigan. Dan weer vlug naar binnen om op te warmen en om ons uit te leven in het Chicago Children's Museum. Een fijne afwisseling met het Kohl's Children Museum wordt dit, en ook hier gratis toegang dankzij ons abonnement in Glenview. Binnenspeeltuinen zullen we niet nodig hebben tijdens de lange wintermaanden, hebben we al begrepen.
's Avonds thuis testen we ons haardvuur. Het blijkt behoorlijk efficiënt en dus kan de verwarming vanaf 's middags al wat lager in de toekomst. We raken maar niet gewend aan de warme slaapkamers. De centrale verwarming / airco is in de VS meestal niet zonaal te regelen. Bijgevolg is er binnen in huis het hele jaar door een constante temperatuur.
Januari was een maand van veel geregel. Met frustraties onderweg en een hoeraatje wanneer iets eindelijk in orde raakte. Een maand van best warm bij 0 graden Celcius. Van totaal onbekend naar voorzichtig vertrouwd. Van een strijd om het luchtruim tussen vliegtuigen en Canadese ganzen. Van moe - moeër - moest - moeër - moestST. Van ontwennen en wennen voor ons alle vier. Van samen middenin de wereld.
