Lamps & Ladies

Het is donker, afgezien van het licht van mijn computerscherm.  Af en toe komt een vage lichtvlek voorbij, als een auto de parking opdraait achter de gordijnen.  Er wandelt een groep vrolijk taterende vrouwen langs mijn deur.  Ze wandelen de gang door en ik hoor nog net een lachsalvo voor ze in de lift verdwijnen.  Mijn buurman neemt een douche.  Mensen zonder gezicht.

Ik kan mijn blik niet wegdraaien van mijn laptop.  De wereld die ik zie op het scherm is echter dan die rondom mij.  Zo'n avond op hotel is dikwijls een zegen voor de productiviteit.  Mijn mailbox is bijgewerkt.  Bij elke klant die ik een antwoord kon geven of elke collega die ik verder kon helpen, kwam er een sterker gevoel van tevredenheid.  Na elke verzonden mail klikte ik nog gretiger op de volgende.  En nu zijn ze op.  Mijn gesprekken voor morgen zijn voorbereid.  Ik zou nog aan zo veel dingen kunnen beginnen, maar daar is het nu toch te laat voor. Etentjes met klanten duurden in Europa dikwijls tot middernacht.  Hier in de States ben ik tegen negen uur meestal terug op mijn hotelkamer.  Voor een ochtendmens als ik is dat een grote opluchting.  Bovendien kom ik zo meestal redelijk goed bijgewerkt terug op kantoor na een dienstreis.  De klantenbezoeken zelf doe ik ook zeer graag.  Dat was in Europa ook al het geval.  Hoe groter het publiek, hoe liever ik het doe.  Misschien heb ik toch iets theatraals in mij.

In de afgelopen vijf maanden heb ik precies twee weken een baas gehad.  Daarna is onze sales manager met "early retirement" gegaan, en er is nog geen goede vervanger gevonden.  Op zich vind ik het nog niet zo erg, zo zonder baas.  Ik doe toch het liefst mijn eigen ding.  Mijn functie is hier veel minder afgelijnd dan in mijn vorige jobs het geval was.  Mijn taak is ervoor te zorgen dat we meer van onze zuinige verlichtingssystemen verkopen.  Ik mag zelf uitpluizen wat er daarvoor nodig is.  Klanten overtuigen dat ze winst kunnen maken met onze producten. Politici overtuigen dat ze heel veel energie kunnen besparen met een slimme investering.  Elektriciteitsmaatschappijen overtuigen dat ook zij dit best kunnen aanbieden aan hun klanten.  Spreken op congressen en bij klanten, workshops organiseren, websites, brochures, reclamecampagnes, nieuwe productontwikkelingen, whatever.  Dat alles geeft me bijna het gevoel met een eigen zaak bezig te zijn. Soms wat stressy, maar vooral heel veel vrijheid en ruimte om nieuwe dingen te proberen.  Ik doe mijn werk hier graag.
Dat pioniersgevoel heeft als consequentie dat ik heel veel reis, meer nog dan ik in Europa gewoon was.  Enerzijds zijn die dienstreizen het leukste aan mijn job. Anderzijds betekent dat telkens dat ik weg ben van Elke en de meisjes.  Gelukkig lukt het verbazend goed voor Elke, Siska en Lucie om over te schakelen van de avonden met ons gezin naar de avonden zonder papa.  Elke heeft routines gevonden en is efficiënt in het organiseren van ons gezinnetje.  Lucie beseft intussen goed dat ik weg ben, maar legt zich daar redelijk vlot bij neer.  En Siska lijkt telkens als Elke of ik weg zijn zichzelf te promoveren tot tweede volwassene.  Ze is dan meestal heel flink, en zorgt goed voor Lucie.
Toch switch ik na zo'n dienstreis graag zo snel mogelijk naar Park Ridge.  Ik weet nu al hoe ik me ga voelen morgen in de luchthaven, terwijl ik wacht op mijn vliegtuig naar huis.  Een beetje zoals vroeger in de uren voor een afspraakje. Ongeduldig kijken naar de klok, die toch wel heel traag zal blijken te gaan.  En toch zal dat ongeduld best aangenaam aanvoelen.  Omdat ik onderweg ben.  Nu.  Naar u.  Naar een nog maar eens aangewakkerd besef dat ik heel gelukkig ben met mijn drie vrouwen.

Ondanks het drukke werkritme kan ik meer tijd dan ooit met ons gezin spenderen. Alle weekends voelen aan als vakantie.  Onze agenda is volledig leeg, en we kunnen die elk weekend invullen met de meest geweldige activiteiten.  Chicago is echt een fantastische stad, met een enorme weelde aan activiteiten voor kinderen. Ook al omdat Elke erin slaagt om van zowat elk evenement voor kinderen op de hoogte te raken.  Het is nu al duidelijk dat onze meisjes serieus zullen moeten afkicken wanneer we terug in Beerse zullen wonen.  Wij ook trouwens.  Door de overvloed aan activiteiten hebben we de neiging om er ook zo veel mogelijk te doen, waardoor het zelden of nooit voorkomt dat we een dagje gewoon thuis zijn.  Mijn leven bestaat nog uit twee zaken: mijn werk en ons gezin.  En allebei zijn ze beter en leuker dan ooit.
Consequentie is wel dat al de andere dingen die ik eigenlijk ook heel belangrijk vind (familie, vrienden, hobby's, sport, ...) wel heel ver naar de achtergrond geschoven zijn.  Hoewel het niet zo gepland was, merk ik dat ik de contacten met het thuisfront in Belgie nagenoeg volledig delegeer aan Elke.  Soms voelt het vreemd aan om telkens via haar updates te horen van familie of vrienden.  Maar wanneer ik Siska en Lucie zie na een werkdag, dan kan ik me er niet meer toe brengen om zelf nog mijn eigen mails te schrijven.  Gelukkig heb ik al een goed referentiekader en kan ik terugdenken aan mijn jaren in Maine.  Ook toen was er die enorme verandering in agenda, die mogelijkheid om alles opnieuw in te vullen.  Toen was er nog geen gezin bij, en werd die plaats in mijn agenda ingenomen door vlieglessen, toneel en mijn "little brother".  Bij terugkeer in Belgie viel me toen op hoe gewoon alles weer was.  Het leek alsof ik niet langer dan een paar weken weg geweest was.  Maar om dat opnieuw te ervaren zullen we met plezier nog een kleine twee jaar wachten.

En nu?  Tijd om te gaan slapen.  Morgen hopelijk weer een goede discussie met mijn klant over onze lampen.  En dan terug naar mijn ladies.  Ik zal u komen halen.  Nu. Ik ben al onderweg.  In mijn vliegtuig...

"Is dat het vliegtuig van papa dat gaat landen?"

Draad kapot

De zomer had zich die twee weken in maart schromelijk vergist.  Sindsdien kreeg de lente volledig vrij spel.  Dagelijkse regenvlagen gecombineerd met constante, gestaag stijgende temperaturen.  Perfect om al wat voorzichtig groen kleurt te doen ontploffen.  Begin deze week lijkt de zomer dan toch gearriveerd.  Later dan verwacht, maar de maartse misstap blijkt goed verteerd.  Als we de voorspellingen mogen geloven zullen we zeven dagen op rij om en bij de 27 graden halen.  De week kan voor aanvang al niet meer stuk.  Die vijf dagen zonder David in huis zullen zo om zijn.

In geen tijd is het dinsdagmiddag.  Een virtuele babbel met een vriendin wordt abrupt afgebroken door een stroompanne.  Ik controleer rustig alle zekeringen maar zie geen probleem en loop bij de buurman langs om te checken of ook zij zonder elektriciteit zitten.  De baseballcommentator op het tv-scherm antwoordt in zijn plaats.  Ik grap dat ze doelbewust enkel onze stroom zullen hebben afgesloten en verifieer voor mijn vertrek nog even of hij misschien het telefoonnummer van de elektriciteitsmaatschappij heeft voor het geval ik het niet terugvind op een van de labels.  Dat heb ik ze nog nooit weten doen, verzekert hij me.  En ja, dat nummer heeft hij.  Ietwat verontrust check ik opnieuw de hoofdzekeringenkast buiten. Tiens, twee labels hier.  Was dat eerder ook al zo?  En die loshangende draad, vreemd...  Ik bel ComEd om verhaal te halen.  Na tien minuten slaag ik erin het "servicemenu" te doorworstelen.  Eindelijk krijg ik iemand aan de lijn.  De vrouw vindt helemaal niks over ons terug, ook niet nadat ik een kwartier lang op verzoek beleefd allerlei gegevens heb doorgespeeld.  Ook de naam van mevrouw huisbaas levert geen resultaat op.  Amerikanen blinken standaard uit in klantvriendelijkheid.  Zeker hier in Illinois, waar iedere verkoper de titel van Meest Vriendelijke Staat als een persoonlijke verdienste beschouwt.  Toch klinkt deze Mina opvallend onvriendelijk.  Probeer eens op naam van meneer huisbaas, vraag ik als zijn naam me plots te binnen schiet - namen onthouden is een van mijn mindere talenten.  Het is een wanhoopspoging, nu is mijn geduld helemaal op.  Het zou trouwens bizar zijn moest ze op zijn naam een account terugvinden, want onze lease en contacten lopen volledig via mevrouw huisbaas.  Mijn gedachten dwalen een eerste keer af naar de meisjes.  Over een uur wil ik ze oppikken en tegen die tijd zou ik graag het probleem verholpen hebben.  Een utopie, realiseer ik mij.  Goed, misschien zitten we vanavond in het donker, maar morgen wil ik zeker een elektricien over de vloer. Wonderwelletjes een doorbraak aan de andere kant van de lijn.  Er bestond inderdaad een account op naam van meneer huisbaas, maar die werd op 5 januari afgesloten.  En, voegt Mina er op een dit-is-de-normaalste-zaak-van-de-wereld toontje aan toe, daarom hebben wij vanmiddag jullie stroom afgesloten. Ik ben verbolgen.  Niet te geloven, zeg ik haar.  Zomaar, zonder verwittiging? Mevrouw, dat is het veiligst voor onze technici op de baan.  Al een half uur lang houd ze me aan het lijntje, laat ze me tot drie keer toe uitgebreid vertellen over de accountovername die in januari plaatsvond.  Dus Mina, zonder verwittiging zetten jullie een gezin met twee kleine kinderen in het donker.  En niet gewoon gezellig in het donker, maar ook nog eens zonder warm water, zonder internet en met een koelkast en diepvries vol rottende voedingswaren.  Half maart werd er een brief naar jullie adres verstuurd, onderbreekt ze me.  Wel, die is nooit toegekomen Mina. Zoals er wel meerdere dingen nooit zijn toegekomen op dit adres.  Dus een brief versturen is de enige actie die ComEd onderneemt alvorens over te gaan tot een dergelijke drastische maatregel?  Er is een fout gebeurd, Mina.  Bij jullie intern. Die overnameformulieren zijn begin januari effectief binnengebracht.  Kunnen die elektriciens alsjeblieft rechtsomkeer maken en de stroom opnieuw aansluiten?  Nee mevrouw Wrulow, dat kunnen ze niet.  Ze mogen enkel de taken op hun opdrachtenblad uitvoeren.  Vond u het niet gek dan, dat u geen rekeningen van ons kreeg?  Neen Mina, daar heb ik eerlijk gezegd niet bij stilgestaan.  Als je verhuist naar een ander land krijg je de eerste maanden een berg rekeningen in de bus, van bedrijven waarvan je de naam niet eens kent.  Je betaalt die allemaal netjes op tijd en probeert in de mate van het mogelijke een overzicht te krijgen van de maandelijkse vaste kosten.  Maar goed, komen die elektriciens morgen opnieuw langs dan?  Euh, u kan een nieuwe accountaanvraag indienen en dan duurt het tot vijf werkdagen voor u weer elektriciteit heeft.  Wablieft?!  Een hele week dus.  Hier laat ik het niet bij Mina.  Als we voor het weekend niet opnieuw stroom hebben,  wordt dit "A story".  Pisnijdig beëindig ik het gesprek en ik rep me om nog voor sluitingstijd opnieuw een aanvraagformulier in te dienen.  Voor ik de meisjes ophaal krijg ik gelukkig David nog te pakken om even stoom af te laten.

Nog verdoofd van verontwaardiging vertel ik Siska en Lucie bij thuiskomst dat er een draad in de tuin kapot is, en dat we daardoor vanavond geen lichten kunnen aandoen.  Enthousiast druk ik hen op het hart dat dat helemaal niet erg is.  Dat het zelfs heel speciaal is.  We kunnen nu kaarsen aansteken.  Siska kijkt bedenkelijk naar het plafond in de keuken.  Dus die lampen werken niet, mama?  Ze wijst vervolgens de lampen in de eetkamer aan en daarna die in de living en vraagt expliciet bij iedere lamp of ook die kapot is.  Dan volgt het besef dat haar nachtlampje vanavond niet aankan.  Op dat moment tover ik een brede kaars tevoorschijn in allerlei kleurtjes die ze meteen geweldig vindt.  Nog voor het schemert is haar speciale nachtkaars veilig geïnstalleerd.  Opgelucht dat ze meegaan in mijn enthousiasme, stop ik de meisjes wat later in bed.  Meteen daarna kruip ik ook zelf in bed.  Met een goed fotoboek, een aantal Humo's en de zomerbrochure van het community center als surrogaat voor David.  Wat positiefs in mijn hoofd stoppen voor de slaap komt.

De volgende morgen bel ik opnieuw de klantenservice van de elektriciteitsmaatschappij.  Onze oorspronkelijke aanvraag voor accountovername is plots opgedoken. Daardoor zullen we slechts een tot drie dagen zonder stroom zitten.  Terwijl mevrouw de heractiveringsopdracht invoert, valt mijn gsm uit. Plat na eerst een kwartier naar wachtreclames te hebben moeten luisteren.  Ik ben enigszins gerustgesteld en meldt David het nieuws per e-mail vanuit een Mc Donalds met free wifi.  Terwijl mijn gsm oplaadt, slurp ik een gigantische smoothie leeg in de hoop een zoveelste amandelontsteking even te vergeten.  Voor het weekend zullen we weer elektriciteit hebben.  De meisjes vinden het tof zonder, vooral hun badje in de keukenpompbak.

Er zijn ergere dingen die je kunnen overkomen.  Ik stel alleen maar vast dat een lokaal marktmonopolie bedrijfsprocedures met een hoek af kan opleveren.