First Halloween

De hele maand lang keken zowel kinderen als volwassenen uit naar de laatste dag van oktober.  Gezinnen troffen grondige voorbereidingen in huis en tuin.  De laatste details rond Halloween outfits werden in orde gebracht - de effectieve beslissing over welk kostuum het voor wie zou worden dit jaar werd nog voor aanvang van de zomer genomen bij verbazend veel mensen.  

Op basis van de voortuin van een huis kon je de laatste paar weken vlot de gezinssamenstelling raden van haar bewoners.  Schattige spookjes en goedgemutste vogelverschrikkers voor gezinnen met jonge kinderen.  Een enkel plakkaat met opschrift voor een alleenstaande man.  Niks voor kinderloze tweeverdieners. Expliciete horrorscènes voor gezinnen met stoere puberjongens.  De "Wow, een reuzespin!" en "Mama, wat is dat?" conversaties tijdens autoritten vormden een welgekomen afwisseling op de "Kijk, een hond! en "Daar, een toren!" versies.   

Boodschappen doen was de voorbije periode iets aangenamer in naar kaneel en appelcider ruikende warenhuizen.  Ik viel achterover van het aantal mogelijke dipsauzen voor appels.  Caramel tot daaraantoe.  Maar sommige goedjes leken alarmerend fel op gesmolten Duploblokken.  

Het enthousiasme van onze meisjes rond dit volksfeest groeide zienderogen.  Lucie dacht de hele tijd een fictieve "Wien" te groeten en liep voortdurend een "Hello, Wien!" mantra zingend door het huis.   Van Siska moesten er pompoenen in de tuin en lichtjes voor het raam.  Met haar vriendinnetjes speelde Siska eindeloze spelletjes "For Halloween, I'm gonna be...".  Na een tijdje kon ik exact uit haar blik afleiden wanneer ze "a kitchen" zou kiezen.  Waarop haar vriendinnetjes het zouden uitgieren van de pret.  Met evenveel overtuiging de eerste keer als de vierentwintigste keer.  En zo had elk meisje haar favoriete mopjesantwoord klaar.   

Het hoogtepunt van het overaanbod aan herfstactiviteiten naar aanloop van Halloween was voor ons zonder twijfel Highwood Pumpkin Fest.  Met net als bij andere festiviteiten live muziek, een kinderboerderij en een uitgebreide speelzone die neigde naar een dorpskermis.  Maar daar houden de gelijkenissen op.  In drie jaar tijd groeide dit stadsfeest uit tot een impressionante recordpoging pompoensnijden. In 2011 schreef Highwood het record op zijn naam met 30 919 stuks, en liet hiermee grootsteden als Boston achter zich.  Dit jaar reden heftrucks vier dagen lang bakpaletten pompoenen aan.  Iedere bezoeker nam een of meerdere exemplaren op zijn manier onder handen.   Organisatoren lieten stellingen langs de straatkanten optrekken en vrijwilligers stapelden de jack-o'-lanterns geduldig metershoog. Allemaal in het teken van een scherpstelling van het record naar 32 000.  Lucie haalde de Sun Times dansend voor het hoofdpodium maar niet veel later hielden we het voor bekeken.  Het aansteken van alle kaarsjes liet te lang op zich wachten.  

Toch vonden we Halloween zelf een nog fijner volksfeest.  Omwille van het gezellige, lokale karakter. Vrienden probeerden ons tot op de dag zelf op vindingrijke manieren te overtuigen om mee te komen vieren in hun buurt.  Maar onze eigen buurt bood ruim voldoende plezier voor een bedtijdrecord voor de meisjes. Siska & Lucie waren al opgewarmd na een verkleedfeestje op school.  Halfweg namiddag konden ze dan eindelijk op "Trick or Treat" tocht, met elk een vilten mand in een handje geklemd.  Siska als bij, Lucie in haar zog als zonnebloem.  Goed voor een reeks vertederde blikken en bakken snoepgoed.  's Avonds ging het naar een warm Italiaans gezin een straat verderop.  Terwijl de kinderen op het tapijt een ruilhandel opzetten met hun "treats", dronken groepjes volwassenen pumpkin pie shots. En welk volwassen koppel was als enige nog in outfit?  Juist, ja.  

De volgende ochtend onderweg naar school staarde Siska naar alle huizen.  Met een dromerige, hoopvolle blik vroeg ze "Mama, mogen wij vandaag weer "Trick or treat" doen?"

Back in business

huwelijksreportage

De procedure is rond.  Sandcakes is officieel.  Elke Van Rulo is fotografe.  En het voelt fantastisch.  Dit najaar liep alles vlotter dan ik verwacht had, maar dat is zo slecht niet.  Mijn natuurlijke tempo is wat aan de trage kant, moet je weten...

Voor aanvang van dit VS-verhaal was mijn plan vooral veel te fotograferen. Ontdekken welke onderwerpen me gelukkig maken.  Technisch beter worden.  En onderweg wat papierwerk afhandelen om officieel in orde te zijn als mensen me zouden vragen voor een fotoshoot. 

Ik weet nu dat ik beeldverhalen wil vertellen.  Mini-docu's van lokale events. Familiereeksen van hun favoriete activiteit.  Ik beleef plezier aan iedere nieuwe zoektocht naar betekenisvolle blikken, grappige toevalligheden en bizarre details. Als alle omstandigheden meezitten, zijn er weinig dingen die ik liever doe.  En in de rol van fotografe zit je gelegitimeerd op de eerste rij.  

herinzegening huwelijksgelofte

Die omstandigheden maken dat iedere nieuwe opdracht spannend blijft.  Een berg factoren zijn oncontroleerbaar.  Slechts een beperkt aantal factoren zijn dat wel. En elke keer begin je van nul.  Toch moet er telkens resultaat zijn.  Dat zorgt voor wat stress, maar ook voor een pak adrenaline. 

Iedere fotoshoot voelt aan als een sportwedstrijd.  Na afloop ben ik op.  Moe gefocust en plat gepositioneerd.  Maar dat weegt niet op tegen de gelukzaligheid, die aanvoelt als een overwinningsroes.  Een overwinning op mijn twijfelende ik, die achter een camera een volledig andere persoonlijkheid ontwikkelt.  Een Italiaanse omschreef mijn houding als "positief agressief".  Ik hoop nog altijd dat ze niet op het woord "assertief" kon komen.  Een Bosnische zei spontaan "Yes, Ma'am!" na mijn toelichting bij een idee voor hun fotoshoot.  Ik weet niet helemaal zeker of het een grapje was.  Ik verbaas mezelf ermee, maar ergens weet ik dat het deels waar is.  Ik ga voor het beeld, om de ontgoocheling van een gemist shot te vermijden.  

familieportret

Toch blijf ik zoveel mogelijk op de achtergrond en probeer ik te anticiperen op het ritme van mijn onderwerp.  Dat levert de mooiste beelden op.  Kinderen kunnen - mits de juiste sfeerschepping - de camera echt vergeten en opgaan in hun spel.  Hun ouders maken er dankbaar gebruik van.  En tijdens een event vergeet ik mezelf en word ik een en al observatie.  Tot mijn lijf luid protesteert.  

Voorlopig bied ik enkel een digitale reeks aan als eindproduct.  Maar graag zou ik op termijn een tastbaar product willen afleveren.  Prints, maar liever nog een album dat uitnodigt om door te bladeren.  Digitale beelden zijn zo vluchtig.  Ik heb een eerste samenwerking met een grafisch ontwerper achter de rug en wacht vol spanning op het resultaat.  

Als de koude ons inhaalt zullen de opdrachten stilvallen, en neem ik de tijd om me te concentreren op samenwerkingsmogelijkheden met albumleveranciers en grafisch designers.  Naast een aantal technische zaken die ik onder de knie wil krijgen.  En wat marketingvoering.  Want voorlopig vloeien sessies enkel voort uit mond-aan-mond reclame.  In de schaduw van Chicago krijg je de hele wereld voor je lens. Momenteel zit ik aan zes verschillende nationaliteiten.  Deze week heb ik een sessie met een Indisch jongetje dat ik al wil fotograferen sinds ik hem voor het eerst zag in januari.   

Ik loop dus momenteel rond met een hoofd vol plannen in een gelukkig lijfje, en heb nog meer dan een jaar om dat allemaal uit te proberen.  Wat een zegen.  

De webstek van Sandcakes zal een "work in progress" blijven.  Wie benieuwd is kan een kijkje nemen op sandcakes.net.  Alle feedback is meer dan welkom.  

thuisreceptie

Route 66 - retour Springfield

Het Amerikaanse blokstratensysteem kan handig zijn.  Om files te omzeilen bijvoorbeeld heb je aan een paar straten genoeg.  Cruciaal is uiteraard dat je weet waar van richting te veranderen.  Zo volstond een ontbrekend straatnaambordje tijdens onze tweede week in Park Ridge bijna om mij en Lucie in Wisconsin (een andere staat, ja) te doen belanden.  Toen nog met huurauto en zonder gps.  Een eerder onaangename vaststelling, omwille van het hoge babygehalte van Lucie gecombineerd met een snijdende vrieskou en een minimale hoeveelheid beschikbaar voedsel.  Maar tegelijkertijd voegde ik in gedachten een road trip toe aan mijn USA To Do List.

Morgen vertrek ik in het gezelschap van mijn camera op tweedaagse langs de moeder van alle wegen: Route 66.  Tussen de knallende dialogen door mogen muzieklegendes de stilte volcroonen.  Eerst nog even de huurauto ophalen.  Siska loopt er wat beteuterd bij wanneer ik een rode Chevy meekrijg.  Ze had eerder op de parking een knalgele sportwagen uitgekozen voor mama...
De mythische weg vertrekt downtown Chicago.  Ik wil de ochtendspits vermijden en rijd binnendoor tot net voor Romeoville.  Mike & Joe will be rockin' the Ville op vrijdag.  Verder niks dat ook maar doet vermoeden dat dit Route 66 is.  Behalve dan dat ik nog zeven mijl rechtdoor mag tot in Joliet (vroeger "Juliet"), rivaalstad sinds haar naamswijziging (waarop Romeo prompt "Romeoville" ging heten).

De oorspronkelijke route is niet langer een officiële weg, en werd grotendeels gerecupereerd door andere (inter)state wegen.  Waar niet gerecupereerd en nog berijdbaar, word ik door bruinomrande borden naar de historische route geleid.  Door de decennia heen kende Route 66 ook nog eens verschillende trajecten, al dan niet consequent bewegwijzerd.  Het is dus geconcentreerd rijden als je de bezienswaardigheden niet wil missen.  Oh ja, stops kunnen ook afgebrand zijn intussen.  Of gerestaureerd en verplaatst naar een of ander dorpsplein.  Als je op zoek gaat naar pakweg een motel kan het dus even duren voor je oog valt op een gedenksteen in een verder neutrale hedendaagse berm.
Twintig jaar geleden werd deze route nog druk bereisd door toeristen.  Nu duidelijk onvoldoende om folders en brochures aan te passen naar wat de tand des tijds aanricht met bezienswaardigheden die wat lager op de restauratieverlanglijst staan. Al lijken dat de uitzonderingen.

Op een liter verf hebben de restaurateurs doorgaans niet gekeken, wat het soms moeilijk maakt om je een halve eeuw terug in de tijd te verplaatsen.  Dat lukt me pas een eerste keer in de Polk-a-Dot Drive In in Braidwood.  Een fastfoodtent die al die tijd is blijven draaien en er nog waarachtig authentiek uitziet. Geblokte gordijntjes, de vloer een schaakbordpatroon.  Je kan een plaatje kiezen uit je persoonlijke juke box.  Als je een tafel uitkiest zonder "out of order" post-it tenminste.  Elvis is wel een kwartje waard, besluit ik.  En zo denken ze er hier duidelijk ook over.  Het damestoilet hangt letterlijk vol met Elvis memorabilia.  Ik ben de enige reiziger in de zaak, en voor het lokale cliënteel de enige bezienswaardigheid in hun plaatselijke hamburgerkeet.  Zelfs het menu krijgt van hen geen aandacht.  Alle klanten kennen hun bestelling nog voor ze binnenkomen.

Ik rijd door naar Gardner voor een bezoek aan de kleine dorpsgevangenis met slechts twee cellen.  Een druk-op-de-knop gids vertelt in twee zinnen dat dakloze gelukszoekers die destijds van de trein sprongen hier achter slot en grendel de nacht doorbrachten... En start vervolgens een uitvoerig en schaamteloos praatje over de paar winkels een straat verderop.

Pas in Dwight kruis ik een eerste motorrijder.  Een dozijn elektrische rolstoelen en grasmaaimobielen waren hem voor.  Dit blijkt een druk bewoond deel van het traject.  De talrijke tankstationnetjes onderweg zijn charmant, met Odell Station als uitschieter voor mij.  Vooral de caravan, hier geparkeerd sinds 60 jaar en net als het gebouw in wit/blauw, doet het 'm.

Ver voorbij lunchtijd draai ik de parking van de Old Log Cabin in Pontiac op.  Ooit lag Route 66 langs de andere kant van dit restaurant.  En uit economische overwegingen draaiden de eigenaars na een trajectwijziging de blokhut 180 graden om haar as zodat de ingang weer langs de Route lag.  Ook hier lijkt de tijd te hebben stilgestaan.  Een man is druk in de weer met het koelzetten van de drankvoorraden en kijkt kort op.  Een vrouw begroet me vriendelijk van achter de bar.  Ik zet me aan een tafeltje in de verste uithoek van de zaak, zodat ik alles rustig in me kan opnemen.  Plastieken tafellakens.  Aan de ramen vergeelde glasgordijnen.  Aan het plafond voor iedere oude luchter minstens een kapotte gloeilamp.  Achter de toog hoog aan de muur een krijtbord, net voldoende groot voor het opschrift, met sierlijk krullende letters geschreven:"Everything that happens between these four walls, stays between these four walls." De man brult de naam van een Bekende Amerikaan naar de televisie.  Hij beantwoordt de verstoorde blik van een stamgast op de kruk naast hem met een verontschuldigend "Dat had ik gisterenavond mis."  Of hoe je in de herhaling van een quizuitzending kan opgaan.  Terwijl ik hamburger twee van de dag krijg voorgeschoteld, blader ik door het gastenboek.  In 1996 begon de vrouw ermee in wat voordien een inventarisschrift moet geweest zijn.  Ik pen mijn coordinaten neer op bladzijde 203 en neem afscheid van de gastvrouw.  Of ik een journaliste ben.  En dat ze maandag een groep van wel vijftig motorrijders over de vloer kreeg.  Ze lijkt een beetje in haar eer gekrenkt als ik een stuk appeltaart afsla.  Maar mijn maag wordt al ruim voldoende op de proef gesteld vandaag.

De gretige vrijwilligster van het Route 66 Hall of Fame and Museum even verderop is duidelijk opgelucht als ik haar enquete wil invullen.  Ik vraag haar of ik niet beter eerst wat rondkijk voor ik de vragen beantwoord.  Het mag.  Ik ben vooral gestopt voor de uitgebreide foto expo rond Route 66.   Een mooie collectie, en zo heb ik toch even kunnen proeven van wat het traject buiten Illinois te bieden heeft.
In Lexington stop ik even voor een mooi neonsign.  Een rode pick up parkeert naast mij en een man in overall heeft wat moeite om uit zijn raam te hangen.  Net als ik hem wil vragen of hij wil dat ik mijn auto verzet, kijkt hij op en verontschuldigt zich voor hoe dor alles eruit ziet in zijn stadje, waar zowel hijzelf als God de Vader geboren zijn, zo zegt hij.  Nog volgens hem zou een groot rioleringsprobleem de oorzaak zijn van al wat dor is, maar gisteren werd het eindelijk hersteld.  De hete droge zomer lijkt me een minder vergezochte verklaring.  Een vijftiger zoeft voorbij op een enthousiast brommende Harley, met enkel een short en schoenen aan en om zijn hoofd een dure koptelefoon gegespt.

Wanneer ik de historische binnenstad van Atlanta inrijd, schemert het al. Ik zet een tussensprint in, met aan de meet het goedkoopste motel in omgeving Springfield. De hoofdstad van Illinois zie ik enkel van achter glas voorbijglijden.
Uitgeteld plof ik neer op een kraaknet bed - leve Tripadvisor - en bereid dag twee voor.  Vandaag volgde ik overal waar mogelijk Route 66, laste ik veel stops in, en zag ik bijgevolg heel wat replica's, zaken die iets te perfectionistisch gerestaureerd of net strategisch verkommerd waren.  Maar enkele pareltjes maken veel goed voor een dromer als ik.  Voor morgen pak ik het anders aan.  Ik kies een select aantal stopplaatsen uit waarvan ik vermoed dat ze me erg zullen aanspreken. En verder worden het lange ritten over de Interstate.  Meer wat ik vooraf voor ogen had.  Onderweg zijn, de muziek laten knallen en een handvol geslaagde stops. Vandaag voelde teveel aan als een fotozoektocht.

De volgende ochtend duw ik minstens drie keer de wekker weer af en telkens val ik opnieuw in slaap.  Negen maanden lang bepaalden onze meisjes wanneer ik zou opstaan.  Vandaag kies ik dat moment.  Terwijl ik mezelf uit bed hijs en richting douche slof, verwens ik de overenthousiaste wekkerinstelster van gisterenavond. Maar na het douchen kriebelt het alweer.  Met een banaan achter de kiezen vertrek ik richting mijn eerste stop.  Het is Raymond die me onderweg verder wakker mag zingen.  Wat kan het Vlaams mooi klinken.

Aangekomen in Auburn manoeuvreer ik me centimeters langs een gracht om een indrukwekkend landbouwgevaarte te ontwijken in ruil voor een gulle boerenlach.  Deze originele klinkerweg dateert uit 1931.  Het zijn de eerste klinkers die ik in de VS zie.  Ik vind een binnenweg naar mijn volgende stop en het is op dit traject, kronkelend tussen de velden en bontgekleurde boerderijen dat ik me voor het eerst tijdens deze roadtrip volledig in mijn sas voel.  Een boxer speelt met een dorre maar niet te onderschatten maïsstengel langs de kant van de weg.  Silo's lijken immense ijsparapluutjes die te ver in hun zilveren coupe gezakt zijn.  Een occasionele oude fruitboom biedt schaduw aan vertederende houten terrassen.

Voor ik het goed besef duikt tussen de bomen mijn tweede stop op: een historische houten overdekte brug, nu buiten gebruik.  Als je goed kijkt kan je nog sporen van asfalt terugvinden op de originele planken.  Acuut probleem.  Darmkrampen. Oncontroleerbaar.  De tol van teveel fastfood.  Ik spring snel de berm in tussen de struiken en laat alles lopen.  Net op tijd, of net te laat.  Afhankelijk van hoe je het bekijkt.  Opgelucht vind ik een vettige serviette terug waarin ik gisterenavond wat zoute koekjes draaide na mijn avondmaal voor een onvoorzien hongertje.  Geen gebrek aan zakjes in een fototas, dus ik berg mijn onderbroek netjes op voor ik weer naar boven klim.  Sugar Creek Covered Bridge is een mooie fotolocatie maar de zon is al aan haar opmars bezig en zorgt voor harde contrasten. Net als ik weer naar de auto stap, wandelt een duo richting de brug.  Hij fotograaf met een berg materiaal.  Zij model met een pak outfits.  Mijn eerste ochtendgroet zonder onderbroek is een feit.  Mijn mama heeft mij geleerd altijd een extra onderbroek mee te nemen.  Terug bij de auto ga ik dankbaar op zoek naar mijn reserve-exemplaar in de kofferbak.

De volgende halte is het privé-museum van Bill Shea, een verwoed Route 66 - verzamelaar sinds 50 jaar.  Ik probeer oorlogsveteraan Bill op allerlei manieren aan de praat te krijgen over zijn ronduit indrukwekkende verzameling.  En bij sommige van mijn vragen twinkelen zijn felle oogjes.  Maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er een uitgeblust man voor mij staat.  Ergens las ik dat hij een fooi apprecieert, maar nog voor ik hem en zijn vrouw begroet, word ik op een bordje gewezen waarop "Entrance fee: $3" te lezen staat.  "Met roem koop je niks", zegt hij me later als ik een artikel uit een Australisch magazine bekijk.  Een van zijn zoons hoor ik in een bijgebouw een enthousiast betoog voeren voor andere bezoekers.  Hij heeft duidelijk de fakkel overgenomen.  Ik had gehoopt hier een origineel signalisatiebord te zien te krijgen.  "Twee heb ik er nog, niet hier maar thuis.", zegt Bill kort.  "Mijn derde verkocht ik in januari voor $600." Bill en zijn vrouw draven enkel nog op als deel van de verzameling.  Niet wetend waar anders hun pensioenjaren door te brengen.

Verstild herneem ik mijn tocht. Reclameslogans van het scheerschuimmerk Burma Shave lijken me te willen afleiden onderweg.  "Don't stick your elbow out too far. Or it may go home in another car."   De slogan uitgesplitst over vijf bordjes langs de kant van de weg.  Ook back in those days waren reclameslogans vaak grappig.  En mijn gedachten dwalen even af naar de keurig gekapte Bill uit de succesreeks "Mad Men".

Een laat ontbijt wordt meteen mijn lunch.  Mijn lijf geeft aan dat het de troep weer aankan en ik stop bij Cozy Dog.  De plaats waar ze de hot dog op een stokje uitvonden... Die grensverleggende Amerikaanse keuken toch.

Na een dolle rit over de Interstate met Nirvana als soundtrack nader ik vertrouwd gebied.  Ik kijk vluchtig op de klok, twijfel, maar besluit toch nog even de stad in te rijden naar wat een indrukwekkend staaltje Pop Art moet zijn.  Een gigantische priem waaraan een zestal auto's gespiest zijn.  Het kunstwerk blijkt al een hele tijd verwijderd.  Na heel wat gesukkel aan een marginaal tankstation raak ik opgeslorpt door de avondspits.  Een bezoek aan Castle Car Wash, gebouwd in het interbellum en ooit een schuilplaats van gangster Al Capone, zal voor een andere keer zijn.
Het doet deugd thuis te komen bij David en de meisjes 's avonds.  En de gezichtjes van Siska en Lucie wanneer ik voor hen twee Cosy Dogs uit de koelbox tevoorschijn tover, zijn om op te smullen.

Arlington Million

"Riders UP!" Onder trompetgeschal leiden tien jockeys hun racepaard naar het parcours.  Een lokale Sinatra zingt met een swingend "Chicago" alle toeschouwers uit de catacomben voor de tiende race van de dag.  De verschillende combinaties worden voorgesteld aan een volgepakte tribune en vervolgens naar hun startpositie geleid. Tussen aanmoedigingskreten door roept een man paard Romacaca toe dat het maar beter wint want dat het hem nog wat verschuldigd is.  Ik hoop voor de man dat er niet al te veel dollars mee gemoeid zijn, maar de toon van zijn dreigement doet het tegendeel vermoeden.  Daarna valt alle tumult stil.  De helikopter zorgt voor nog een laatste overzichtsshot van de volledige racebaan op het grote scherm voor de regie overschakelt naar de startopstelling.

Na een doffe plof schieten de racepaarden weg.  Hun eerste passage is indrukwekkend.  Hun laatste rechte lijn is dat nog meer.  De betrokkenheid van een aantal omstanders werkte bij de vorige races al aanstekelijk.  Dus heb ik ook mijn persoonlijke top drie klaar voor deze met $750 000 gedoteerde Beverly D Grade I race.  Opgesteld op basis van de meest onnozele roepnamen, bij gebrek aan voorkennis en bij onbegrip van alle voorhanden zijnde vormen van duiding.  Op 1 zet ik "I'm a dreamer", gevolgd door achtereenvolgens "Marketing Mix" en "Stars to Shine".  Een goeie strategie, zo blijkt.  Enkel mijn nummer 3 valt naast het podium voor een zekere "Joviality" - zwakke naam.

Voor de ultieme Million Dollar Race, het hoogtepunt van de dag voor mij en van het jaar voor vele anderen, kies ik mijn favorieten op basis van de meest in het oog springende jockey truitjes.  Ik ben nog druk bezig met de selectie van mijn podiumkandidaten wanneer een verwarde vrouw me vraagt of ze iets kan opzoeken in mijn programmabrochure.  In het - identieke - onder haar arm geklemde exemplaar valt niets terug te vinden, zo zegt ze.  Met een dankbare glimlach krijg ik mijn brochure weer terug.  Mijn nummer 1 (Liersegeel met diagonaal drie bollen van groot naar klein) gaat niet veel later over de rooie als hij naar zijn startpositie geleid wordt.  Ik permitteer me een Vlaamse vloek die behoorlijk universeel moet klinken, want de Texaanse cowboy naast mij repliceert "Well, he certainly has a lot of energy.".  Het rodeoseizoen ligt stil en dus schuimt hij de racetracks af.  Zijn favoriet racet uiteindelijk niet naar een ereplaats.  De mijne wordt ondanks de verspeelde energie nog verdienstelijk tweede.

Mr Rodeo verdwijnt druk tellend naar de inningspost op het moment dat ik de hoed van de dag opmerk. Een meisje laat alle racebombarie aan zich voorbij gaan en palmt een brandkraan in als persoonlijke speeltuin, met op haar hoofd de punthoed van een fee.  Steekt haar papa de draak met de zorgvuldig bepluimde modellen rondom hen? Onderweg naar de uitgang zie ik een vrouw die met enkel dat doel voor ogen haar hoed heeft uitgekozen vandaag.  Een stijlvol wit exemplaar rondomrond omrand met dollarbiljetten en bovenaan versierd met twee bruine speelgoedpaardjes.  Ik heb een trein te halen en dus blijft mijn fototoestel opgeborgen.  Gedwee volg ik de stroom goedgevulde baseball shirts en Nikes afgewisseld met langbenige jurken en Docksides richting station.

Arlington Park.  Een beetje minder mysterie.  

Half jaar VS

28 juni geeft mijn Belgische gsm aan als ik wakker wordt.  Ik gebruik 'm enkel nog als back-up wekker voor wanneer Lucie het laat afweten, maar vandaag springt de datum in het oog.  Met een schok besef ik dat de Veni Vidi Visa dag (zie gelijknamige blogpost) een half jaar achter ons ligt.  Meteen klaarwakker denk ik even terug aan die bewuste 28 december en aan hoe anders ons leven er nu uitziet.

Lucie is lang niet meer de baby waarmee we hier arriveerden.  Het is een pittige peuter die woedend wordt als ze tevergeefs een aap (haar lievelingsdier) zoekt in een boekje over de boerderij...
Lucie wil het liefst in haar eentje op ontdekking maar panikeert dan plots als oogcontact maken niet meer lukt.  Grootste kans op slagen om haar te lokaliseren: de badkamer-wc of het gastentoilet.  De klep sluiten belet haar al lang niet meer om elleboogdiep te plonsen met de rol toiletpapier als superspons.  Zelfs gesloten deuren houden haar niet langer tegen.  De achterdeur moet op slot om te vermijden dat ze in haar eentje op wandel gaat.
Optie twee bij een zoveelste Waar-is-Lucie? : Siska's kamer met interessante (kleine!) kleuterspulletjes.  Of gewoon omdat vroege vogel Lucie vindt dat Siska nu wel lang genoeg geslapen heeft.  In dat geval hangt ze al "Tietaah"-hijgend te bungelen aan de bedrand terwijl haar grote zus nietsvermoedend verder slaapt.
Optie drie is de tafel in de eetkamer checken.  Als er nog een verloren pak cornflakes staat, of een glas frisdrank, dan is dat in het beste geval open en in het slechtste geval leeg.  Zo heeft Lucie al een reeks dingen geconsumeerd waarvan we Siska nog wijsmaken dat het enkel voor volwassenen is.

Siska is op haar beurt niet langer de verlegen kleuter waarmee we toekwamen.  Ze werkt hard in de klas volgens haar juf.  En ze houdt ervan opgemerkt te worden door haar klasgenootjes.  Haar vriendinnetjes koos ze zorgvuldig uit.  David en ik vonden het hilarisch dat echt al haar vriendinnetjes op de eerste rij stonden tijdens het eindejaarsoptreden op school (lees: de kleinsten en de jongsten).  Op wat zelfredzaamheidspuntjes omwille van haar taalachterstand na, doet Siska het goed in vergelijking met haar leeftijdgenootjes in de klas.  Die taalachterstand slinkt trouwens in sneltempo.  Siska schakelt vlot over van Nederlands naar Engels en omgekeerd.  Ze beheerst een ruime Engelse woordenschat en krijgt volop voeling met de taal.  Trots: "Mama, het is 'one foot' maar 'two feet'."
Doordat Siska mondiger wordt op school, komt haar koppigheid meer tot uiting. Absoluut not done in een cultuur waar discipline en respect regeren. Kleuterpuberteit bestaat hier niet.  Kinderen worden dan weer enorm gestimuleerd in zelfexpressie.  "Good job!" en "Well done!" hoor je overal waar je komt minstens een keer te veel.  Tijdens een wandeling wees ik Siska op een bijzondere wolk.  In plaats van de verwachte "Waauw!" kreeg ik als antwoord een "Dankjewel voor die mooie wolk, mama."  Gedisciplineerd en respectvol...

Onze meisjes kunnen elkaar niet missen.  Lucie imponeert haar grote zus onbewust met allerlei kunstjes zonder bang te zijn voor dreigend gevaar :-)  De dagen dat zij bij mij thuis blijft terwijl haar zus naar school gaat loopt ze onderweg van het ene speeltje naar het andere te mijmeren met een gespreid handje "Waaaah Tietah? Tietah weh!" (Waar is Siska? Siska is weg.)
Siska leert haar kleine zus nieuwe woordjes.  Ze legt ons ook uit wat Lucie precies wil (lees: Siska zelf) als wij haar zus niet begrijpen.  Zoals "Lucie zegt dat ze naar de dierentuin wil."  Of nog "Lucie vraagt of wij een sapje mogen."  Siska weet bovendien perfect hoe ze Lucie kan troosten.  Ze zet luidkeels "Lang zal ze leven" in waarop een plots afgeleide Lucie gespannen op het moment wacht waarop ze haar armpjes vergezeld van een "Oelaaah!" de lucht in kan gooien.  Zo is Lucie dit voorjaar zeker honderd jaar geworden.
Alleen Lucie kan Siska wakker maken zonder gemopper tot gevolg.  We zetten Lucie dan op de matras naast haar slapende grote zus en met een attente "Aai Tietah" wekt ze Siska... en krijgt ze meteen een brede glimlach cadeau.
Onlangs oogstten de meisjes samen een indrukwekkend applaus op het podium van een Schots festival.  Traditionele dansers hadden net de tent verlaten.  Zij konden het podium niet weerstaan, zo kort na hun eindejaarsoptreden.  Lucie klauterde als eerste de dansvloer op, met Siska aarzelend in haar zog.  Een kniebuiging van Lucie en de hele tent ging uit zijn dak.  Siska liep ererondjes terwijl Lucie lachend zwaaide naar hun publiek.

Ook David en ik kunnen mekaar niet missen.  David heeft hier een boeiende job (zie blogpost "Lamps and Ladies") die veel flexibiliteit vraagt maar niet ten koste van zijn gezinsleven.  Zelf geniet ik ervan onze meisjes van dichtbij te zien opgroeien met de nodige ruimte voor mezelf.  Mijn fotografieplannen worden langzaamaan concreter, maar daarover later meer.
Omdat de meisjes toch op school warm eten, spreken David en ik soms 's middags af voor een lunch date.  Heel anders dan samen thuis eten met Siska en Lucie, en de enige momenten dat we het huis uit zijn onder ons twee.  De komende maanden kijken we uit naar een babysit zodat we af en toe 's avonds eens op stap kunnen.  De meisjes zijn er klaar voor, en Siska vroeg onlangs zelf wanneer er eens iemand kwam babysitten.

Avonden en weekends krijgen we nog steeds vlot gevuld.  Wel is er het besef dat we het voorbije half jaar als toeristen hebben geleefd en niet zozeer lokaal.  Dat willen we deze zomer lichtjes bijsturen met het oog op het opbouwen van een vriendenkring, wat maar niet wil lukken.  Voorlopig willen we onszelf nog niet contactgestoord noemen.  Eerste ontmoetingen lopen erg vlot omdat Amerikanen zo open en spontaan zijn.  Gezinsactiviteiten zijn heel plezant.  Maar als je ieder weekend een andere uithoek van de stad opzoekt wordt het natuurlijk moeilijk om dezelfde mensen tegen het lijf te lopen.
We zijn begonnen bij het begin en hebben een Summer Party georganiseerd voor Siska om haar beste vriendinnetjes van de klas en hun ouders wat beter te leren kennen. Vier meisjes zijn komen spelen, een ideaal groepje.  Het was een groot succes, en ons thema (De krokodil heeft al het eten verstopt) sloeg duidelijk aan.  Hieruit zullen wel een aantal "play dates" voortvloeien.

Pet Parade

Van buurtfeesten tot nationale hoogdagen, geen Amerikaanse festiviteit is compleet zonder parade op de affiche.  Thema's zijn uiteenlopend en eigenlijk bijzaak, stel ik vast op de 66e jaarlijkse La Grange Pet Parade.

En dat heeft u goed vertaald.  Het gaat wel degelijk om een huisdierenoptocht.  Voor aanvang zoeken toeschouwers een strategisch plekje om zich te installeren.  Koelboxen, vouwstoelen en kinderwagens omzomen de stoepranden.  Een fanfare trekt de stoet op gang.  Bevallige en minder flatterende combinaties "huisdier + baasje" zijn onderverdeeld in vier categorieën die me geheel ontgaan.  "Hond + baasje" versus "niet-hond + baasje", zoveel is mij duidelijk. Voor andere nuanceverschillen verwijs ik u vriendelijk naar de experts in het genre.
Lokale verenigingen tonen hun knapste kunstjes en de plaatselijke middenstand gooit met snoepgoed.  Ritmische fanfares houden de pas erin en krijgen vlot het publiek mee. Kinderkopjes schieten druk heen en weer om zo veel mogelijk te zien en om nog meer te kunnen verzamelen.  Een oldtimerclub maakt dankbaar en met witte wuifhandjes gebruik van de gelegenheid om met haar kroonjuwelen te pronken.  Dat de oldtimers Ronald McDonald moeten laten voorrijden in een wat groot uitgevallen pausmobiel, nemen ze erbij.
De politieagente in het golfkarretje maakt geen deel uit van de parade.  Dat wordt me pas duidelijk als ik haar uitdeelvoorraad waterflesjes opmerk.  Het is heet vandaag.  Een Fahrenheitthermometer moet ik daarvoor niet kunnen interpreteren. Van die onkunde zal ik pas overmorgen spijt krijgen, als de school mij opbelt met de boodschap dat Siska meer dan honderd graden koorts heeft.

Met een welgemikte tsjingboem sluit de Sinful Saints Dixieland Band de Pet Parade af.  Het is me niet helemaal duidelijk wie zich nu het best amuseerde vanmorgen, de opstappers of de toeschouwers.  Een vrolijke bedoening was het zowel op als naast het parcours.  Toch hoeft voor mijzelf dat geparadeer een tijd niet meer.  Het is per slot van rekening ook maar eens per jaar karnaval.

Lamps & Ladies

Het is donker, afgezien van het licht van mijn computerscherm.  Af en toe komt een vage lichtvlek voorbij, als een auto de parking opdraait achter de gordijnen.  Er wandelt een groep vrolijk taterende vrouwen langs mijn deur.  Ze wandelen de gang door en ik hoor nog net een lachsalvo voor ze in de lift verdwijnen.  Mijn buurman neemt een douche.  Mensen zonder gezicht.

Ik kan mijn blik niet wegdraaien van mijn laptop.  De wereld die ik zie op het scherm is echter dan die rondom mij.  Zo'n avond op hotel is dikwijls een zegen voor de productiviteit.  Mijn mailbox is bijgewerkt.  Bij elke klant die ik een antwoord kon geven of elke collega die ik verder kon helpen, kwam er een sterker gevoel van tevredenheid.  Na elke verzonden mail klikte ik nog gretiger op de volgende.  En nu zijn ze op.  Mijn gesprekken voor morgen zijn voorbereid.  Ik zou nog aan zo veel dingen kunnen beginnen, maar daar is het nu toch te laat voor. Etentjes met klanten duurden in Europa dikwijls tot middernacht.  Hier in de States ben ik tegen negen uur meestal terug op mijn hotelkamer.  Voor een ochtendmens als ik is dat een grote opluchting.  Bovendien kom ik zo meestal redelijk goed bijgewerkt terug op kantoor na een dienstreis.  De klantenbezoeken zelf doe ik ook zeer graag.  Dat was in Europa ook al het geval.  Hoe groter het publiek, hoe liever ik het doe.  Misschien heb ik toch iets theatraals in mij.

In de afgelopen vijf maanden heb ik precies twee weken een baas gehad.  Daarna is onze sales manager met "early retirement" gegaan, en er is nog geen goede vervanger gevonden.  Op zich vind ik het nog niet zo erg, zo zonder baas.  Ik doe toch het liefst mijn eigen ding.  Mijn functie is hier veel minder afgelijnd dan in mijn vorige jobs het geval was.  Mijn taak is ervoor te zorgen dat we meer van onze zuinige verlichtingssystemen verkopen.  Ik mag zelf uitpluizen wat er daarvoor nodig is.  Klanten overtuigen dat ze winst kunnen maken met onze producten. Politici overtuigen dat ze heel veel energie kunnen besparen met een slimme investering.  Elektriciteitsmaatschappijen overtuigen dat ook zij dit best kunnen aanbieden aan hun klanten.  Spreken op congressen en bij klanten, workshops organiseren, websites, brochures, reclamecampagnes, nieuwe productontwikkelingen, whatever.  Dat alles geeft me bijna het gevoel met een eigen zaak bezig te zijn. Soms wat stressy, maar vooral heel veel vrijheid en ruimte om nieuwe dingen te proberen.  Ik doe mijn werk hier graag.
Dat pioniersgevoel heeft als consequentie dat ik heel veel reis, meer nog dan ik in Europa gewoon was.  Enerzijds zijn die dienstreizen het leukste aan mijn job. Anderzijds betekent dat telkens dat ik weg ben van Elke en de meisjes.  Gelukkig lukt het verbazend goed voor Elke, Siska en Lucie om over te schakelen van de avonden met ons gezin naar de avonden zonder papa.  Elke heeft routines gevonden en is efficiënt in het organiseren van ons gezinnetje.  Lucie beseft intussen goed dat ik weg ben, maar legt zich daar redelijk vlot bij neer.  En Siska lijkt telkens als Elke of ik weg zijn zichzelf te promoveren tot tweede volwassene.  Ze is dan meestal heel flink, en zorgt goed voor Lucie.
Toch switch ik na zo'n dienstreis graag zo snel mogelijk naar Park Ridge.  Ik weet nu al hoe ik me ga voelen morgen in de luchthaven, terwijl ik wacht op mijn vliegtuig naar huis.  Een beetje zoals vroeger in de uren voor een afspraakje. Ongeduldig kijken naar de klok, die toch wel heel traag zal blijken te gaan.  En toch zal dat ongeduld best aangenaam aanvoelen.  Omdat ik onderweg ben.  Nu.  Naar u.  Naar een nog maar eens aangewakkerd besef dat ik heel gelukkig ben met mijn drie vrouwen.

Ondanks het drukke werkritme kan ik meer tijd dan ooit met ons gezin spenderen. Alle weekends voelen aan als vakantie.  Onze agenda is volledig leeg, en we kunnen die elk weekend invullen met de meest geweldige activiteiten.  Chicago is echt een fantastische stad, met een enorme weelde aan activiteiten voor kinderen. Ook al omdat Elke erin slaagt om van zowat elk evenement voor kinderen op de hoogte te raken.  Het is nu al duidelijk dat onze meisjes serieus zullen moeten afkicken wanneer we terug in Beerse zullen wonen.  Wij ook trouwens.  Door de overvloed aan activiteiten hebben we de neiging om er ook zo veel mogelijk te doen, waardoor het zelden of nooit voorkomt dat we een dagje gewoon thuis zijn.  Mijn leven bestaat nog uit twee zaken: mijn werk en ons gezin.  En allebei zijn ze beter en leuker dan ooit.
Consequentie is wel dat al de andere dingen die ik eigenlijk ook heel belangrijk vind (familie, vrienden, hobby's, sport, ...) wel heel ver naar de achtergrond geschoven zijn.  Hoewel het niet zo gepland was, merk ik dat ik de contacten met het thuisfront in Belgie nagenoeg volledig delegeer aan Elke.  Soms voelt het vreemd aan om telkens via haar updates te horen van familie of vrienden.  Maar wanneer ik Siska en Lucie zie na een werkdag, dan kan ik me er niet meer toe brengen om zelf nog mijn eigen mails te schrijven.  Gelukkig heb ik al een goed referentiekader en kan ik terugdenken aan mijn jaren in Maine.  Ook toen was er die enorme verandering in agenda, die mogelijkheid om alles opnieuw in te vullen.  Toen was er nog geen gezin bij, en werd die plaats in mijn agenda ingenomen door vlieglessen, toneel en mijn "little brother".  Bij terugkeer in Belgie viel me toen op hoe gewoon alles weer was.  Het leek alsof ik niet langer dan een paar weken weg geweest was.  Maar om dat opnieuw te ervaren zullen we met plezier nog een kleine twee jaar wachten.

En nu?  Tijd om te gaan slapen.  Morgen hopelijk weer een goede discussie met mijn klant over onze lampen.  En dan terug naar mijn ladies.  Ik zal u komen halen.  Nu. Ik ben al onderweg.  In mijn vliegtuig...

"Is dat het vliegtuig van papa dat gaat landen?"

Draad kapot

De zomer had zich die twee weken in maart schromelijk vergist.  Sindsdien kreeg de lente volledig vrij spel.  Dagelijkse regenvlagen gecombineerd met constante, gestaag stijgende temperaturen.  Perfect om al wat voorzichtig groen kleurt te doen ontploffen.  Begin deze week lijkt de zomer dan toch gearriveerd.  Later dan verwacht, maar de maartse misstap blijkt goed verteerd.  Als we de voorspellingen mogen geloven zullen we zeven dagen op rij om en bij de 27 graden halen.  De week kan voor aanvang al niet meer stuk.  Die vijf dagen zonder David in huis zullen zo om zijn.

In geen tijd is het dinsdagmiddag.  Een virtuele babbel met een vriendin wordt abrupt afgebroken door een stroompanne.  Ik controleer rustig alle zekeringen maar zie geen probleem en loop bij de buurman langs om te checken of ook zij zonder elektriciteit zitten.  De baseballcommentator op het tv-scherm antwoordt in zijn plaats.  Ik grap dat ze doelbewust enkel onze stroom zullen hebben afgesloten en verifieer voor mijn vertrek nog even of hij misschien het telefoonnummer van de elektriciteitsmaatschappij heeft voor het geval ik het niet terugvind op een van de labels.  Dat heb ik ze nog nooit weten doen, verzekert hij me.  En ja, dat nummer heeft hij.  Ietwat verontrust check ik opnieuw de hoofdzekeringenkast buiten. Tiens, twee labels hier.  Was dat eerder ook al zo?  En die loshangende draad, vreemd...  Ik bel ComEd om verhaal te halen.  Na tien minuten slaag ik erin het "servicemenu" te doorworstelen.  Eindelijk krijg ik iemand aan de lijn.  De vrouw vindt helemaal niks over ons terug, ook niet nadat ik een kwartier lang op verzoek beleefd allerlei gegevens heb doorgespeeld.  Ook de naam van mevrouw huisbaas levert geen resultaat op.  Amerikanen blinken standaard uit in klantvriendelijkheid.  Zeker hier in Illinois, waar iedere verkoper de titel van Meest Vriendelijke Staat als een persoonlijke verdienste beschouwt.  Toch klinkt deze Mina opvallend onvriendelijk.  Probeer eens op naam van meneer huisbaas, vraag ik als zijn naam me plots te binnen schiet - namen onthouden is een van mijn mindere talenten.  Het is een wanhoopspoging, nu is mijn geduld helemaal op.  Het zou trouwens bizar zijn moest ze op zijn naam een account terugvinden, want onze lease en contacten lopen volledig via mevrouw huisbaas.  Mijn gedachten dwalen een eerste keer af naar de meisjes.  Over een uur wil ik ze oppikken en tegen die tijd zou ik graag het probleem verholpen hebben.  Een utopie, realiseer ik mij.  Goed, misschien zitten we vanavond in het donker, maar morgen wil ik zeker een elektricien over de vloer. Wonderwelletjes een doorbraak aan de andere kant van de lijn.  Er bestond inderdaad een account op naam van meneer huisbaas, maar die werd op 5 januari afgesloten.  En, voegt Mina er op een dit-is-de-normaalste-zaak-van-de-wereld toontje aan toe, daarom hebben wij vanmiddag jullie stroom afgesloten. Ik ben verbolgen.  Niet te geloven, zeg ik haar.  Zomaar, zonder verwittiging? Mevrouw, dat is het veiligst voor onze technici op de baan.  Al een half uur lang houd ze me aan het lijntje, laat ze me tot drie keer toe uitgebreid vertellen over de accountovername die in januari plaatsvond.  Dus Mina, zonder verwittiging zetten jullie een gezin met twee kleine kinderen in het donker.  En niet gewoon gezellig in het donker, maar ook nog eens zonder warm water, zonder internet en met een koelkast en diepvries vol rottende voedingswaren.  Half maart werd er een brief naar jullie adres verstuurd, onderbreekt ze me.  Wel, die is nooit toegekomen Mina. Zoals er wel meerdere dingen nooit zijn toegekomen op dit adres.  Dus een brief versturen is de enige actie die ComEd onderneemt alvorens over te gaan tot een dergelijke drastische maatregel?  Er is een fout gebeurd, Mina.  Bij jullie intern. Die overnameformulieren zijn begin januari effectief binnengebracht.  Kunnen die elektriciens alsjeblieft rechtsomkeer maken en de stroom opnieuw aansluiten?  Nee mevrouw Wrulow, dat kunnen ze niet.  Ze mogen enkel de taken op hun opdrachtenblad uitvoeren.  Vond u het niet gek dan, dat u geen rekeningen van ons kreeg?  Neen Mina, daar heb ik eerlijk gezegd niet bij stilgestaan.  Als je verhuist naar een ander land krijg je de eerste maanden een berg rekeningen in de bus, van bedrijven waarvan je de naam niet eens kent.  Je betaalt die allemaal netjes op tijd en probeert in de mate van het mogelijke een overzicht te krijgen van de maandelijkse vaste kosten.  Maar goed, komen die elektriciens morgen opnieuw langs dan?  Euh, u kan een nieuwe accountaanvraag indienen en dan duurt het tot vijf werkdagen voor u weer elektriciteit heeft.  Wablieft?!  Een hele week dus.  Hier laat ik het niet bij Mina.  Als we voor het weekend niet opnieuw stroom hebben,  wordt dit "A story".  Pisnijdig beëindig ik het gesprek en ik rep me om nog voor sluitingstijd opnieuw een aanvraagformulier in te dienen.  Voor ik de meisjes ophaal krijg ik gelukkig David nog te pakken om even stoom af te laten.

Nog verdoofd van verontwaardiging vertel ik Siska en Lucie bij thuiskomst dat er een draad in de tuin kapot is, en dat we daardoor vanavond geen lichten kunnen aandoen.  Enthousiast druk ik hen op het hart dat dat helemaal niet erg is.  Dat het zelfs heel speciaal is.  We kunnen nu kaarsen aansteken.  Siska kijkt bedenkelijk naar het plafond in de keuken.  Dus die lampen werken niet, mama?  Ze wijst vervolgens de lampen in de eetkamer aan en daarna die in de living en vraagt expliciet bij iedere lamp of ook die kapot is.  Dan volgt het besef dat haar nachtlampje vanavond niet aankan.  Op dat moment tover ik een brede kaars tevoorschijn in allerlei kleurtjes die ze meteen geweldig vindt.  Nog voor het schemert is haar speciale nachtkaars veilig geïnstalleerd.  Opgelucht dat ze meegaan in mijn enthousiasme, stop ik de meisjes wat later in bed.  Meteen daarna kruip ik ook zelf in bed.  Met een goed fotoboek, een aantal Humo's en de zomerbrochure van het community center als surrogaat voor David.  Wat positiefs in mijn hoofd stoppen voor de slaap komt.

De volgende morgen bel ik opnieuw de klantenservice van de elektriciteitsmaatschappij.  Onze oorspronkelijke aanvraag voor accountovername is plots opgedoken. Daardoor zullen we slechts een tot drie dagen zonder stroom zitten.  Terwijl mevrouw de heractiveringsopdracht invoert, valt mijn gsm uit. Plat na eerst een kwartier naar wachtreclames te hebben moeten luisteren.  Ik ben enigszins gerustgesteld en meldt David het nieuws per e-mail vanuit een Mc Donalds met free wifi.  Terwijl mijn gsm oplaadt, slurp ik een gigantische smoothie leeg in de hoop een zoveelste amandelontsteking even te vergeten.  Voor het weekend zullen we weer elektriciteit hebben.  De meisjes vinden het tof zonder, vooral hun badje in de keukenpompbak.

Er zijn ergere dingen die je kunnen overkomen.  Ik stel alleen maar vast dat een lokaal marktmonopolie bedrijfsprocedures met een hoek af kan opleveren.

Feels like home

Als de Obama's op familiebezoek zijn in Hyde Park, is Siska steevast kind aan huis. Malia Ann en Sasha zijn dol op haar.  David raakte tijdig fit voor aanvang van het nieuwe baseball seizoen en versierde zelfs een basisplaats bij de Cubs.  Lucie gaf aan dat ze een studentenjob wou en werkt nu na crèchetijd als toeristenbegroetster Lucie Mouse op Navy Pier.  Zelf ben ik mee verantwoordelijk voor het succesvolle seizoen van de Bulls.  In volle voorbereiding van de 2012 NBA PlayOffs nam ik twee maal per week extra danstraining, bovenop mijn wekelijkse sessie.
U ziet het, wij voelen ons op en top thuis!

Au pairs op bezoek

Spring break leek abstract veraf.  Tot de middag dat ik bekende Vlamingen oppik op O'Hare Airport.  Gezinshereniging aan terminal 5.  Ik ben ontroerd door de lange reis die mijn broer en ouders achter de rug hebben, alleen maar om ons te zien. De trein- en vlieguren zitten duidelijk in hun kleren.  Met de rit naar Park Ridge beginnen twee bijzondere maar vermoeiende weken.  Ik betrap mezelf op een blokkerende gedachte: over zeven dagen zet ik Sven al terug af op de luchthaven. Bij het volgende stoplicht neem ik me voor dat besef te bannen om zo te kunnen genieten van de dagen die voor ons liggen.

We bezoeken toeristische toppers als het Shedd Aquarium en de Chicago Botanic Garden in de eerste intensieve week.  Eindelijk kunnen we ons enthousiasme over deze stad echt delen.  Onze verzameling lidkaarten groeit exponentieel.  Anders dan in Belgie doe je vaak al een goeie zaak bij een tweede bezoek binnen het jaar.  Je vermijdt lange wachtrijen en het activiteitenprogramma wordt extra interessant.
Het babysitaanbod van oma en opa slaan we niet af.  Samen met Sven beleven we een hilarische avond topcomedy in The Second City.

Omdat we een lokale oppas pas willen inschakelen als Siska vlot Engels praat, trokken we Chicago nog niet eerder onder ons twee in.  Na Svens vertrek maken we een volledige dag gebruik van onze prima au pairs.  Het doet deugd om als koppel door het stadscentrum en Grant Park te struinen.  Voor een keer niet als mama en papa.  We bezoeken een aantal goede exposities in The Field Museum.
Het Museum of Contemporary Photography stelt teleur maar verdient een herkansing omdat ze net een nieuwe expo opbouwen. Met de ondergaande zon in onze rug rijden we over Lakeshore Drive naar Ria.  Een restaurant waar je je bij elk gerecht kan afvragen wat die dingetjes op je bord allemaal zijn. Zoals een kind dat voor het eerst een mossel ziet.  Een dissectie laten we achterwege, maar dat maakt de verwondering niet minder groot.  Een verloren "bananenvelletje" blijkt geconfijte gember.  Right.  Het voelt bijna als een eerste date, zo zonder wasco's en kindermenu's op tafel. De hele dag door blikken we sporadisch terug op wat achter ons ligt en geven we mogelijke invullingen aan de maanden die nog volledig open liggen.  De avond besluiten we met wat we eigenlijk al wisten.  Het was de juiste keuze om de Kempen tijdelijk in te ruilen voor Chicago.

"Lucie wil Sven!" is Siska's reactie bij protest van haar kleine zusje kort na het vertrek van haar peter.  Wanneer ook oma en opa opnieuw naar Belgie afreizen is Siska onder de indruk.  "Soms zijn mensen verdrietig als de vakantie voorbij is." Mijn woorden zijn haar waarheid als ik haar afzet op school.  En dan "Mama, is dat daar kaka of gewoon zand?" Wonderlijk, een kleuterbrein.  Die avond komt Siska nog twee keer terug op het afscheid.  "Oma had een gek gezicht."  Ze vult haar waarheid nu aan met eigen woorden.  "Ik ga haar de volgende keer op Skype vragen of ze goed geslapen heeft in het vliegtuig."
Afscheid nemen blijft lastig, ook de tweede keer.

Easy peasy

Het valt ons op hoezeer de Amerikaanse maatschappij gericht is op comfort en service.  Tijd voor een opsomming nog voor onze eerste gewenningsverschijnselen.

SHOPPEDIEDOEDAAH
Cash geld nodig?  Rij langs de drive-in bankautomaat.  Je hoeft je niet te reppen om voor sluitingstijd in de winkel te zijn.  Zeker 1 supermarkt in je buurt is 24 uur op 24 open.  De rest sowieso 7 dagen op 7 met lange openingstijden.  Bye bye broodautomaat.
Ga eerst op je gemak om een koffie bij het Starbuckspunt in je supermarkt, alle karretjes hebben bekerhouders.  Kinderen mee?  Neem een uitgebouwde speelkar om je inkopen te doen.  De producten van een versmarkt zijn VERS, en je vindt hier alle ingrediënten onder 1 dak.  Zelfs al kook je Jamie Oliver.
Schrik niet als een vrije kassierster spontaan je inkopen op de kassaband legt. Een professionele inpakker verpakt alles en brengt het zelfs naar je auto als je niet oplet.  Doe op de parking geen moeite je winkelkarretje terug naar de stalling te rijden, je pakt iemands job af.  


D.A.I.L.Y C.O.M.F.O.R.T.

• Families in de VS wonen ver van elkaar.  Vandaar dat je in een huis bij benadering evenveel badkamers als slaapkamers terugvindt.  Handig voor bezoekers...
• Gigaverpakkingen raak je vlot kwijt in de Amerikaanse koelwagen die verticaal geparkeerd staat in je keuken.
• Kieper keukenafval integraal in de gootsteen, er zit standaard een blender ingebouwd in de afvoer.
• Ieder gezin heeft twee grote afvalcontainers: een zwarte voor restafval en een blauwe voor te sorteren (!) afval.  Beiden worden wekelijks op een vaste dag leeggemaakt.  Dankzij het blokstratenpatroon kon de overheid in veel woonwijken steegjes aanleggen tussen aangrenzende percelen waarlangs de containers permanent kunnen blijven staan.
• Sneeuwstorm, zeg je?  Sneeuwruimdiensten werken hyperefficiënt waardoor hoofdwegen nagenoeg altijd sneeuwvrij blijven.  Ruitenwissers aan en rijden maar. (Al blijf je bij een blizzard best binnen.)
• Veel auto's beschikken over cruise control, zo ook de onze.  Handig om weten als je Amy luider wil doen zingen met de +-knop aan je stuur zonder tegen je voorligger aan te knallen.
• Wil je naar het kerkhof bij slecht weer?  Geen probleem, je rijdt gewoon met de auto tot aan het graf van de overledene en draait je raampje open op een kier naar keuze.
• Met de trein of de metro kan je onmogelijk verkeerd rijden, tenzij je in slaap sukkelt of gehoor- en gezichtsgestoord tegelijk bent.  Routes zijn visueel zeer duidelijk aangegeven en letterlijk overal vind je speakers die non-stop gerichte info braken.  In de winter kan je binnen wachten op je aansluiting of buiten kuikengewijs onder een warme lamp.  Op de zetels in de treinstellen zijn clips aangebracht waar je je vervoerbewijs tussen kan steken.  Zo hoef je er niet naar op zoek wanneer de conducteur passeert.
• Openbare toiletten zijn kraaknet.  Een voordeel van de hyperhygiëne.  Dankzij de goede voorzieningen voor mindervaliden vind je altijd een toilet met verzorgingstafel waar je met het hele gezin in past, inclusief kinderwagen.  
• In de kleedkamer van jouw locale zwemcomplex al een slazwierdersysteem gezien om je badspullen droog te zwieren, iemand?

ENTERTAIN ME!

Chicago is na New York de plaats waar je moet zijn voor theater en cultuur in het algemeen.  De stad biedt wereldtop op vlak van dans, muziek, comedy, musea, restaurants & architectuur.  Het aanbod is zo ruim en gevarieerd dat iedereen zijn gading vindt voor elk budget.  Als dat niet volstaat kan je op zoek naar de eigenheid van de verschillende stadsdistricten.  De parken, stranden en Lake Michigan maken van Chicago ook letterlijk een groene stad.  (Figuurlijk verdiende de stad haar strepen met ecobouwvoorschriften voor openbare gebouwen.  Je ziet nergens in de VS zoveel groendaken & zonnepanelen.)
Na alweer een geslaagde trip moeten we ons soms verplichten om nieuwe buurten te blijven verkennen.  Luxeprobleem.  Nieuw is immers vermoeiender dan vertrouwd.  Dus als David of ikzelf niet honderd percent zijn plannen we een "herhalingsbezoek" en springt Siska een gat in de lucht omdat ze al op voorhand weet waar we naartoe trekken.  We krijgen vaak de vraag van locals of de stad ons bevalt.  Nog tijdens ons enthousiaste antwoord volgt de repliek "Wacht maar tot het zomer wordt."  Mensen kijken enorm uit naar de meer dan 200 gratis stadsfestivals en zoveel meer betalende topevenementen die Chicago aandoen.  En wij nu dus ook.  Maar eerst is het aan de lente.

South pond, Lincoln Park

The missing link

Mij zou het niet overkomen.  Daar zou de lonkende grootstad voor zorgen als al dat gezinsgeluk en de lange lijst to do's niet zouden volstaan.  Maar ook ik ontsnap er niet aan. De eerste keer voelt het alsof je vol tegen een te propere glazen deur aanloopt. De heimwee van een expatpartner, boeken zijn erover volgepend.  Voor ons vertrek werden we er uitvoerig voor gewaarschuwd.

David en de meisjes bouwen via het werk en de school snel een nieuw sociaal netwerk op.  Voor mij ligt dat anders.  Ondanks het winterisolement kom ik af en toe boeiende mensen tegen.  Toch raak ik momenteel niet verder dan alledaagse praatjes. Voorlopig ontbreekt de energie me om hen beter te willen leren kennen.  Eerst heb ik ruimte nodig om de nieuwe relatie te aanvaarden met de mensen die we hebben achtergelaten in Belgie.  Lief en leed delen kan op tal van manieren, maar anders is niet hetzelfde en dat is wennen voor een sociaal dier als ik.  Als die glazen deur daar plots staat, bijvoorbeeld.  Of wanneer ik iemand denk te herkennen op straat en net als ik dag wil zeggen besef dat die persoon in Belgie woont en rond deze tijd in bed hoort te liggen.  Dat de kans dat ik effectief iemand bekend tegen het lijf loop verwaarloosbaar klein is.

Voorspelbare lastige momenten zijn verjaardagen.  Of toch de verjaardagen die we uit het hoofd kennen.  Onze verjaardagskalender is namelijk nog altijd niet boven water.  Dus als we jouw verjaardag vergeten zijn, dan ken je nu de oorzaak.  (En dan weet je meteen ook dat we jouw verjaardag niet vanbuiten kennen.)  We willen zo graag meevieren.  Maar feestjes vinden plaats en baby's worden geboren zonder onze aanwezigheid.  Fysiek delen in vreugde en verdriet gaat niet.  Een groot nadeel van de keuze die we gemaakt hebben.

stadszicht vanop Hancock Tower

Waar ik wijs ver vandaan blijf als de heimwee opkomt: Facebook, de mailfabriek en Skype.
De auto inspringen en die indrukwekkende skyline tegemoet rijden blijkt een perfecte remedie.  Simpelweg mijn wandelschoenen aantrekken en op zoek gaan naar m'n conditionele grens helpt net zo goed.  De (grijze!) eekhoorns supporteren altijd en overal. De lucht wordt fris en licht als je bewust in het NU leeft.  We maken dankbaar gebruik van de meisjes om ons daarbij te helpen.

Lucie leeft intussen alsof ze hier geboren is. Gelukkig herkent ze familie nog wel op Skype en is ze telkens blij hen te zien.  Maar een minuut later is ze even blij met de herontdekking van een speeltje.  We bekijken regelmatig fotoalbums samen.


Siska beseft nu echt dat Belgie heel ver weg is.  Met Lucies verjaardag merkten we nog dat ze stiekem had gehoopt dat iedereen uitzonderlijk zou afkomen voor het feestje.  Maar ook dan legde ze zich vlot neer bij de situatie.  Fascinerend hoe knap zij met de scheiding omgaat.  Haar heimwee verwerkt ze deels onbewust in fantasiespelletjes.  Ze haalt haar oude boekentas (hier heeft ze er geen nodig) uit de kast en vertrekt naar juf Dorien en de kindjes van haar klasje in Beerse.  Of ze zegt dat ik oma moet zijn de hele zwemles en ook als we weer thuiskomen.  Lucie spreekt ze consequent aan als "Lucieke" want dat zegt opa ook zo.  Haar nichtje, neefjes en vriend(innet)jes duiken op in spelmonologen.  Als Siska bewust wil praten over onze familie dan kiest ze een fotoalbum uit om samen door te bladeren. Haar favoriet is het zoekboek dat we kregen van familie Vanbeselaere, met toffe gezinsfoto's.  Op iedere foto kan je een mini-Siskatje en mini-Lucietje vinden als je heel goed zoekt.  Al weten perfectionistische speurneuzen de mini's al snel met hun ogen dicht te lokaliseren...
David is zijn nuchtere zelf en heeft eerder in Maine gelijkaardige gewenningsfasen doorlopen.  Maar dan in zijn EENTJE.  In the middle of NOWHERE. Voor hem is het dus minder moeilijk deze keer.  Hij koestert het gezelschap van zijn gezin.  David wist als geen ander wat ons te wachten stond.

We kijken uit naar de lente wanneer iedereen zijn huizen verlaat en buiten leeft om de koude winter te vergeten.  Dan zullen stoemelings nieuwe mensen en gelijkgestemden ons leven binnenwandelen, speelkameraadjes voor Siska en Lucie.
Intussen leven wij ten volle onze droom met ons vieren.  



P.S.: Gelukkige verjaardag, Eppo!


.

Een nieuw ritme

Langzaamaan dringt door wat ons overkomen is het laatste half jaar.  Chaos.  Eerst alleen in ons hoofd.  Maar al gauw nam de chaos naast ons hoofd ons hele leven in beslag.  De uitputtingsslag afgelopen najaar in Belgie liep naadloos over in zes weken VS-hectiek.  Pure emoties en adrenaline hielden ons die periode overeind.  In de loop van februari maken stress en permanente vermoeidheid plaats voor herwonnen rust en een nieuw ritme.  We vinden alle vier ruimte voor onszelf, en gemeenschappelijke vrijetijdsblokken voelen aan als een permanente gezinsvakantie.

Bij David gaat het prima op het werk.  Hij doet zijn nieuwe job als Business Development Manager White Light North America graag.  Al heeft hij drukke weken (en avonden, en weekends) achter de rug.  Die drukte zal wel minderen eens hij ingewerkt is.  Het plezier zal hopelijk blijven.  De eerste zakenreizen (New York, Mexico, Texas, Syracuse) verliepen goed.  David kon meteen de dingen bespreken die hij plande, en zijn “optredens” werden erg gewaardeerd.  Voorlopig hoogtepunt was een conferentie in Guadalajara, waar hij als internationaal gastspreker de conferentie mocht openen met een toespraak voor 200 enthousiaste Mexicaanse verlichtingsspecialisten en beleidsmakers.  De meisjes maken relatief vlot de overgang van avonden met naar avonden zonder papa erbij.  Met het wegvallen van onze sociale agenda beschikken we gelukkig over voldoende “quality time” met ons gezinnetje. 

Siska vindt haar draai op school. Ze begrijpt haar juffen en klasgenootjes en telt vlot tot tien in het Engels. Ava, Amelia, Safia en Daniel zijn haar vriendjes. Samie leerde Siska de Engelse benamingen voor alle kleuren.  Waar Siska kort na onze aankomst nog bij iedere begroeting de dichtstbijzijnde hotellift indook, antwoordt ze nu vriendelijk met "Good morning" of "Bye bye"en voegt er in een adem aan toe dat Lucie nog "Bye bye" moet leren zeggen.  Op donderdagavond volgt Siska zwemles samen met mama of papa.  Ze zingt de Engelse liedjes fonetisch mee, waardoor andere ouders haar super schattig vinden.  "Londen Bridge is falling down" op z'n Siska's klinkt zo: "Lolo pie-hie falling down".  Binnenkort mag ze een groepje hoger, bij de "mighty minows" zonder mama of papa.  "Maar dan moet je goed kijken aan het randje van het zwembad of ik niet val."  De zwemles kan ook doorgaan als David de stad uit is.  Lucie speelt dan een uurtje in de kinderopvang van het Community Center, handig.
Zelf ben ik opnieuw student, aan de school verbonden aan het Art Institute of Chicago (SAIC).  Ik volg een lessenreeks Photoshop aan het departement voortgezette opleidingen.  De grappige grafisch ontwerper John Rabias doceert wekelijks in een typisch Amerikaanse outfit: sweater, jeans en loopschoenen.  Hij werkt professioneel met Photoshop sinds de lancering van het programma.  Nooit eerder ontmoette ik iemand die deze software zo perfect beheerst en er tegelijkertijd in slaagt die kennis over te brengen.  Als het huishouden rond is en de (koel)kasten weer gevuld zijn stort ik me op de massa foto's die ik het afgelopen jaar maakte maar waarvoor ik niet de tijd nam ze te bekijken.  Nu dus wel, en een fractie daarvan zal terecht komen in een van de kaders bestemd voor de nu nog lege muren. Op die manier halen we onze familie en vrienden toch een beetje dichterbij. Daarnaast kruipt er veel tijd in een portfolio om in een latere fase mogelijk als fotografe aan de bak te komen.  Het voornemen is er om in mijn eentje de stad in te trekken nu Lucie's leventje lekker-bij-mama voorbij is.  Of toch voorbij voor drie dagen per week.  Het zachte winterlicht maakt dat allerlei onderwerpen de dag door schreeuwen om gefotografeerd te worden. 

Na heel wat research en bezoekjes vonden we opvang voor Lucie... bij Siska op school.  De ochtend van haar inschrijving in een crèche in Rosemont vielen plots alle bezwaren van Siska's schoolhoofd weg.  Niet-gesubsidieerde opvang en - onderwijs: een wereld apart.  Onze meisjes gaan nu dus samen naar the Montessori Academy of Illinois.  Lucie zit in de leeftijdsgroep 15-36 maanden (dus nog eventjes illegaal) ofwel de peuteropvang.  Siska in de leeftijdsgroep 3-6 jaar ofwel de kleuterschool. Een belangrijk onderscheid voor fiere kleuter Siska.  Lucie verovert de harten van alle leerkrachten met haar enthousiasme.  Eigenlijk is ze goed op weg om de schoolmascotte te worden.  Als jongste in het gezelschap, zoentjes gooiend naar iedereen die haar aankijkt.  De individuele activiteiten in haar groepje zijn gericht op grove en fijne motoriek, naast taalontwikkeling. Stappen is doel nummer 1 voor Lucie.  Ze wandelt vlot mee aan twee handen nu.  De oudste vriendjes uit haar groep escorteren Lucie naar mama als die in de deuropening verschijnt.  En dat gebeurt al vroeg, want slapen in de opvang lukt niet langer dan drie kwartier.  Een middagdut thuis is echt nog nodig om de avond te halen, en vooral om tot een verantwoord uur door te slapen de volgende ochtend.

Tot dusver zijn we best tevreden met onze schoolkeuze.  Siska en Lucie hebben elk een ervaren juf die de kinderen respectvol benadert en op een aangename, vrolijke manier met hen werkt.  Hun lieve klasgenootjes zorgen ervoor dat ze zich allebei welkom voelen.  De directrice leeft op als ze inspringt bij de kleuters of een draak kan spelen met Chinees Nieuwjaar, maar is administratief een regelrechte ramp... Blij dat op dat vlak nagenoeg alles afgehandeld is.  

Amerikaanse kinderen gaan door de band genomen pas vanaf vijf jaar naar school.  Ze volgen een kleuterjaar (kindergarten) ter voorbereiding op de lagere school. Kinderen kunnen vanaf drie jaar enkel terecht in het prive-onderwijs (pre-school). Alleen een optie voor tweeverdieners, want enorm duur.  Daarom is het aanbod aan ouder-kindactiviteiten zo groot in de VS.  Veel kleuters gaan deeltijds naar school.  Of vanaf vijf jaar, wanneer ze op een public school terecht kunnen.  Voor die leeftijd doen gezinnen vaak beroep of een nanny of au pair.  Je kan al voor zeer jonge kinderen een uitgebreid aanbod aan educatieve boekjes en software vinden om hen zelf voor te bereiden op leren schrijven, lezen en tellen.

In Amerikaanse scholen zijn er strikte wettelijke verplichtingen.  Alle kinderen tot vijf jaar doen bijvoorbeeld verplicht een middagdutje.  Geen probleem voor sleepy head Siska.  Na het eten 's middags dragen de kinderen allemaal hun bedje naar de klas en gaat het licht uit voor twee uur.  De oudere kinderen rusten eventjes, en spelen daarna in stilte tot de jongste kinderen gewekt worden.

Ook wettelijk bepaald door de staat Illinois: de kinderen moeten dagelijks minimum twintig minuten buiten spelen.  Ze hebben dus allemaal standaard twee paar reservesets kledij op school, in de winter aangevuld met een skibroek en winterlaarzen.

Een ander groot aandachtspunt is hygiëne.  Kinderen wassen hun handen vlak voor ze de klas binnengaan.  Er is een wasbak in de klas aanwezig om na weet-ik-welke activiteit telkens hun handen te wassen.  Siska's handjes zijn er helemaal uitgedroogd van.  Iedere vrijdag krijgen we de dekentjes die de kinderen gebruiken voor hun middagdut mee naar huis om uit te wassen.  Regelmatig geven we die dekentjes op maandagmorgen netjes opgevouwen (en ongewassen) terug mee naar school. Als Lucie dolle pret heeft op de gang met de sneeuwlaarzen van een ander kindje terwijl ik Siska induffel tegen de kou of in gesprek ben met een juf, vind ik dat prima.  Een andere mama zal die laars altijd uit haar handjes trekken, met een blik alsof Lucie de zool van een boer zijn mestlaarzen in haar mond heeft.  Terwijl ze in realiteit rustig met haar vingertjes aan een flikkerlichtje zit te prutsen of haar handje verstopt in de laars.  In het kindermuseum staan bij de babyspeelzones zelfs deponeerboxen voor gebruikte speeltjes... 

Hiërarchie is hier beduidend belangrijker in een schoolomgeving dan in Belgie.  Zo prijkt de directrice op de grootste foto in de inkomhal van de school.  De kleinere foto's van de leerkrachten staan minder centraal in een meer neutraal kader. Hulpleerkrachten spreken me enkel aan over was- en plasthema's, nooit over de vorderingen van onze meisjes.  En wanneer ik hen er zelf over aanspreek verwijzen ze me beleefd door naar de officiële hoofdleerkracht.

Chicago-go-go!

foto: Kiichiro Sato / AP

Met de nodige zalfjes en warme kledij spartelden we de officieel lastigste wintermaanden in Chicagoland verbazend vlot door.  Alle varianten van verkoudheden pikten we op, maar geen van ons vier werd echt ziek.  Met slechts drie blizzards, een paar sneeuwbuien en temperaturen veelal rond het vriespunt waren januari en februari dan ook extreem mild. Hiernaast een foto van de winterellende dezelfde periode vorig jaar.  Dit beeld van ingesneeuwde, achtergelaten auto's op een van Chicago's hoofdwegen haalde alle jaaroverzichten van 2011.  Een uitzonderlijke situatie, want over het algemeen kan de efficiënt georganiseerde sneeuwruimdienst het gevecht tegen de sneeuwstormen vlot aan.  Daar kan Belgie nog wat van leren.  Indrukwekkend trouwens om de sneeuwruimers te zien uitrijden.

Soit, de oprit en stoep vrijscheppen konden we deze winter bezwaarlijk een intensieve allround sport noemen.  Al moet ik het paard niet in de bek kijken voor het gescheten heeft, of hoe gaat dat gezegde alweer.  We houden onze adem nog eventjes in tot einde maart.  Hoewel de temperaturen dus meestal rond het vriespunt schommelen kan de onvoorspelbare wind de gevoelstemperatuur verraderlijk snel ijzig koud maken.  Op die momenten houden de meisjes het maar eventjes vol buiten.  Toch hebben we ons op onze ontdekkingstochten nog nauwelijks beperkt gevoeld door de winterkoude.  Vaak trekken we er onder een stralend zonnetje op uit.  Met de fietskar hebben we veel bekijks.  Sommige mensen reageren ronduit hilarisch, alsof we als een familie kangoeroe's de lift uitstappen ofzo.  Tot dusver spotte ik slechts een ander exemplaar, een hondenmodel.  De kar beschut de meisjes goed tegen de wind.  Het hangmatje doet perfect dienst voor Lucie's middagdut en Siska klautert naast haar zus als de wandeling wat te lang wordt voor haar korte beentjes.

middagdut in Brookfield Zoo

Omdat we voortdurend nieuwe dingen zien zijn onze uitstappen intens, en daarom ook bijzonder verslavend.  Op een weekendochtend als Siska wakker wordt, zijn haar eerste woorden: "Ik wil op stap!"  Een kwartier later, met rond haar mond een ringbaard van yoghurt en nog half in haar blootje, klinkt het: "Ik ga mijn sneeuwlaarsjes al aandoen hé." De behoefte om de stad uit te trekken met een lang weekend voor de deur hebben we voorlopig niet.  We zijn nog lang niet klaar met Chicago zelf.

De stad is opgebouwd uit districten die onderverdeeld zijn in verschillende buurten met elk hun eigenheid.  Chicago pronkt ermee.  Het heeft absoluut zijn charme om binnen eenzelfde stad te kunnen reizen naar China, Polen, Mexico, Oekraïne, Puerto Rico, Vietnam, Indië en zo kan ik nog wel even doorgaan. Anderzijds vindt het stadsbestuur moeilijk een oplossing voor deze structuur die segregatie in de hand werkt en vooral in de zuidelijke stadsdelen soms problemen veroorzaakt.  

We bezoeken Andersonville in het noorden van de stad.  De eerste wijk die we aandoen in wat een lange reeks zal worden is een voormalig Zweedse enclave gecentraliseerd rond Clark Street.  Je vindt er oude Europese winkeltjes & restaurants zij aan zij met nieuwe vintage shops en trendy bistro's.  In de residentiële zijstraten van Clark Street wonen jonge creatieve professionals.  Als je op straat een kaart bovenhaalt, checkt er onmiddellijk iemand of je hulp nodig hebt.  In een windstil hoekje van deze gastvrije buurt verorberen we onze eerste pic nic van het jaar.  Op een bankje in het zonnetje is het heerlijk genieten van een aantal specialiteiten van de locale - en in de wijde omgeving gekende - Swedish Bakery. Geduldig aanschuiven loont. 

Genoeg energie getankt voor een actief bezoek aan Brunk Children's Museum of Immigration.  Dit naar Amerikaanse normen kleine museum op de derde verdieping van het Zweeds-Amerikaanse Museum viel onlangs in de prijzen met haar steengoede permanente kinder-speel-expo.  Siska was in het "grotemensenmuseum" al gefascineerd door een beeldenformatie van een Zweeds immigrantengezin dat gepakt en gezakt klaarstond om per schip naar de VS te vertrekken.  Dat ze terugdacht aan onze verhuis en vliegreis was duidelijk.  In het kindermuseum kon ze zich verkleden als jonge Zweedse boerendochter en in een Zweeds miniatuurdorp de koe melken, de was ophangen, eten klaarmaken,...  Daarna kon ze met de boot naar Amerika varen en zelf in het ruim helpen roeien.  In de VS aangekomen nam ze haar plattelandsleven weer op, maar alles zag er een tikje anders uit.  Lucie hield zich hoofdzakelijk bezig met het bruggetje over een op de grond geschilderde rivier.  Topglijbaan voor haar. Een kleinschalig, charmant kindermuseum gebouwd door een schrijnwerker-kindervriend.  

Als Lucie en Siska moegespeeld zijn lopen we Clark Street verder af.  In een ecowinkeltje vinden we een toffe broek voor Siska.  Nadat ze de restjes van onze lunch opgeknabbeld hebben vallen onze meisjes alletwee in slaap en maken David en ik een wandeling door Rosehill Cemetery.  Dit grootste kerkhof van Chicago werd de laatste rustplaats voor tal van voorname burgers.  Sommigen onder hen met een groot ego, leiden we af uit hun gigantische grafmonumenten.  We zien een aantal bijzondere grafmonumenten waaronder een betonnen hert.  Het kan aan de winterse kaalheid liggen, of aan de tactloze reclameplaatjes op nog beschikbare plaatsen maar we hebben al indrukwekkendere kerkhoven bezocht. 

Dat Brookfield Zoo een populaire dierentuin is in de streek merkten we bij aankomst.  De gemiddelde winkelparking is een voetbalveld groot hier.  Wel, de parking van Brookfield Zoo is minimum 25(!) voetbalvelden groot.  Minstens een grijze vlek op Google Earth, denk ik als we dit stukje niemandsland oversteken en onze Escape vlakbij de ingang parkeren.
Wat een luxe om de dieren ongehinderd van dichtbij te kunnen bekijken.  De wolven en ijsberen voelen zich duidelijk in hun sas nu.  Het valt ons op hoe open de communicatie van de zoo is.  Je zoekt niet tevergeefs naar dieren die tijdelijk niet op hun normale stek te vinden zijn. En op elke vraag die je zou kunnen hebben over een bepaald dier (kale plek in vacht, manke poot,...) voorzien de verzorgers een uitgebreid antwoord op een bordje.
Heel handig met een dochter in de "Waarom? Hoe doen die dat?"-fase.  Vrijwillige dierenobservators delen spontaan hun bevindingen.
Opwarmen kan in het knappe winterverblijf van de giraffen of in het bijzonder mooie tropenland.  Siska was wel een beetje boos op de apen.  Als het "onweer" voorbijtrok, kwamen ze niet meteen uit hun schuilplaatsen tevoorschijn.  Het nagebouwde moerasgebied is een andere opwarmoptie.  Maar de favoriet van de meisjes is Hamill Family Play Zoo, waar ze zelf een uniform kunnen aantrekken, eten maken voor de dieren, hun kooien poetsen, de dieren tellen en alle sloten controleren. Geweldig rollenspel.  Het moment van vertrek was een beproeving voor David en mij, laten we het daarop houden.  Hier komen we zeker terug naartoe.

De perfecte bestemming voor te koude dagen is Garfield Conservatory.  Hier kan je jezelf achter het glas van een van de indrukwekkende serres een handvol uren wijsmaken dat het zomer is.  Met onder andere een tropentuin, een varenkamer, een woestijnserre en kindertuin is het aanbod zeer gevarieerd.  Dit ondanks het huidige heropbouwproces.  Vorig jaar werden een aantal serres namelijk compleet vernield bij een zware hagelstorm.  De varenkamer heeft meer weg van een paleis dan van een kamer.  Met allerlei kleine paadjes langs en over beken die via een waterval uitmonden in een centrale poel is deze varenserre mijn persoonlijke favoriet.  In de kindertuin vormen speeltuigen en planten een harmonieus geheel.

Het valt ons op hoe geslaagd de integratie van kinderzones in musea of bij andere bezienswaardigheden vaak is. Hier brengen de kinderen met hun plantensproeiers leven in de brouwerij. Anderhalf busje heeft Siska zo leeggespoten.  En ze kon fier naar huis met een halsketting van zaden en zelfgemaakte geurkaartjes van kruiden uit de binnentuinen.

Voor ons lidmaatschap van het Art Institute of Chicago (AIC) betaalde ik minder dan de korting die de pas opleverde voor mijn lessenreeks.  Ook voor jonge gezinnen heeft het AIC wat boeiends in petto.  Vlak aan de ingang van de nieuwe moderne vleugel (een uitbreidingsproject waardoor het AIC het tweede grootste museum in de VS werd) vind je de "family room" met een bibliotheek aan kinderkunstboekjes, een interactief spelaanbod op blitse Macs, een klimmuur die tegelijk dienstdoet als zetel, speciale puzzels van werken die je in het museum kan vinden maar ook klassiekers als een houten blokkenkar.  Lucie's favoriet is de magnetische muur waar je bizarre dierencreaties kan maken.  Tegenover de family room ligt een expositieruimte gericht op kinderen.  Momenteel loopt de expo "Animals around the world: Picture books" met de originele collages van prenten uit kinderboeken van kunstenaar Steve Jenkins.  Meteen een boekentip voor kleuters: Actual Size.  Een prentenboek met leuke weetjes en prachtige collages van (delen van) de meest fascinerende dieren op ware grootte.
In de Artist's studio zijn er doorlopend knutselactiviteiten, vaak moet je niet inschrijven maar kan je gewoon deelnemen. Tijdens ons bezoek is alle materiaal voorhanden om zelf Afrikaanse kunstwerken na te maken.  Davids creatie zie je hieronder, helaas in slechte kwaliteit wegens geen fototoestel voorhanden maar deze wilde ik jullie toch niet onthouden.  Let op de zwartepietenpluim.  Wij werden omvergeblazen door het indrukwekkend uitzicht op Millennium Park, Siska had enkel oog voor klei en kralen.  Als je het museum verlaat passeer je eerst nog de "Touch Gallery", waar je de beelden kan aanraken. Zinvol, want Siska kreeg eerder onderweg naar het restaurant al een vermanende vinger van een museumsuppoost toen ze op het punt stond een gigantisch beeld te aaien.