28 juni geeft mijn Belgische gsm aan als ik wakker wordt. Ik gebruik 'm enkel nog als back-up wekker voor wanneer Lucie het laat afweten, maar vandaag springt de datum in het oog. Met een schok besef ik dat de Veni Vidi Visa dag (zie gelijknamige blogpost) een half jaar achter ons ligt. Meteen klaarwakker denk ik even terug aan die bewuste 28 december en aan hoe anders ons leven er nu uitziet.
Lucie is lang niet meer de baby waarmee we hier arriveerden. Het is een pittige peuter die woedend wordt als ze tevergeefs een aap (haar lievelingsdier) zoekt in een boekje over de boerderij...
Lucie wil het liefst in haar eentje op ontdekking maar panikeert dan plots als oogcontact maken niet meer lukt. Grootste kans op slagen om haar te lokaliseren: de badkamer-wc of het gastentoilet. De klep sluiten belet haar al lang niet meer om elleboogdiep te plonsen met de rol toiletpapier als superspons. Zelfs gesloten deuren houden haar niet langer tegen. De achterdeur moet op slot om te vermijden dat ze in haar eentje op wandel gaat.
Optie twee bij een zoveelste Waar-is-Lucie? : Siska's kamer met interessante (kleine!) kleuterspulletjes. Of gewoon omdat vroege vogel Lucie vindt dat Siska nu wel lang genoeg geslapen heeft. In dat geval hangt ze al "Tietaah"-hijgend te bungelen aan de bedrand terwijl haar grote zus nietsvermoedend verder slaapt.
Optie drie is de tafel in de eetkamer checken. Als er nog een verloren pak cornflakes staat, of een glas frisdrank, dan is dat in het beste geval open en in het slechtste geval leeg. Zo heeft Lucie al een reeks dingen geconsumeerd waarvan we Siska nog wijsmaken dat het enkel voor volwassenen is.
Siska is op haar beurt niet langer de verlegen kleuter waarmee we toekwamen. Ze werkt hard in de klas volgens haar juf. En ze houdt ervan opgemerkt te worden door haar klasgenootjes. Haar vriendinnetjes koos ze zorgvuldig uit. David en ik vonden het hilarisch dat echt al haar vriendinnetjes op de eerste rij stonden tijdens het eindejaarsoptreden op school (lees: de kleinsten en de jongsten). Op wat zelfredzaamheidspuntjes omwille van haar taalachterstand na, doet Siska het goed in vergelijking met haar leeftijdgenootjes in de klas. Die taalachterstand slinkt trouwens in sneltempo. Siska schakelt vlot over van Nederlands naar Engels en omgekeerd. Ze beheerst een ruime Engelse woordenschat en krijgt volop voeling met de taal. Trots: "Mama, het is 'one foot' maar 'two feet'."
Doordat Siska mondiger wordt op school, komt haar koppigheid meer tot uiting. Absoluut not done in een cultuur waar discipline en respect regeren. Kleuterpuberteit bestaat hier niet. Kinderen worden dan weer enorm gestimuleerd in zelfexpressie. "Good job!" en "Well done!" hoor je overal waar je komt minstens een keer te veel. Tijdens een wandeling wees ik Siska op een bijzondere wolk. In plaats van de verwachte "Waauw!" kreeg ik als antwoord een "Dankjewel voor die mooie wolk, mama." Gedisciplineerd en respectvol...
Onze meisjes kunnen elkaar niet missen. Lucie imponeert haar grote zus onbewust met allerlei kunstjes zonder bang te zijn voor dreigend gevaar :-) De dagen dat zij bij mij thuis blijft terwijl haar zus naar school gaat loopt ze onderweg van het ene speeltje naar het andere te mijmeren met een gespreid handje "Waaaah Tietah? Tietah weh!" (Waar is Siska? Siska is weg.)
Siska leert haar kleine zus nieuwe woordjes. Ze legt ons ook uit wat Lucie precies wil (lees: Siska zelf) als wij haar zus niet begrijpen. Zoals "Lucie zegt dat ze naar de dierentuin wil." Of nog "Lucie vraagt of wij een sapje mogen." Siska weet bovendien perfect hoe ze Lucie kan troosten. Ze zet luidkeels "Lang zal ze leven" in waarop een plots afgeleide Lucie gespannen op het moment wacht waarop ze haar armpjes vergezeld van een "Oelaaah!" de lucht in kan gooien. Zo is Lucie dit voorjaar zeker honderd jaar geworden.
Alleen Lucie kan Siska wakker maken zonder gemopper tot gevolg. We zetten Lucie dan op de matras naast haar slapende grote zus en met een attente "Aai Tietah" wekt ze Siska... en krijgt ze meteen een brede glimlach cadeau.
Onlangs oogstten de meisjes samen een indrukwekkend applaus op het podium van een Schots festival. Traditionele dansers hadden net de tent verlaten. Zij konden het podium niet weerstaan, zo kort na hun eindejaarsoptreden. Lucie klauterde als eerste de dansvloer op, met Siska aarzelend in haar zog. Een kniebuiging van Lucie en de hele tent ging uit zijn dak. Siska liep ererondjes terwijl Lucie lachend zwaaide naar hun publiek.
Ook David en ik kunnen mekaar niet missen. David heeft hier een boeiende job (zie blogpost "Lamps and Ladies") die veel flexibiliteit vraagt maar niet ten koste van zijn gezinsleven. Zelf geniet ik ervan onze meisjes van dichtbij te zien opgroeien met de nodige ruimte voor mezelf. Mijn fotografieplannen worden langzaamaan concreter, maar daarover later meer.
Omdat de meisjes toch op school warm eten, spreken David en ik soms 's middags af voor een lunch date. Heel anders dan samen thuis eten met Siska en Lucie, en de enige momenten dat we het huis uit zijn onder ons twee. De komende maanden kijken we uit naar een babysit zodat we af en toe 's avonds eens op stap kunnen. De meisjes zijn er klaar voor, en Siska vroeg onlangs zelf wanneer er eens iemand kwam babysitten.
Avonden en weekends krijgen we nog steeds vlot gevuld. Wel is er het besef dat we het voorbije half jaar als toeristen hebben geleefd en niet zozeer lokaal. Dat willen we deze zomer lichtjes bijsturen met het oog op het opbouwen van een vriendenkring, wat maar niet wil lukken. Voorlopig willen we onszelf nog niet contactgestoord noemen. Eerste ontmoetingen lopen erg vlot omdat Amerikanen zo open en spontaan zijn. Gezinsactiviteiten zijn heel plezant. Maar als je ieder weekend een andere uithoek van de stad opzoekt wordt het natuurlijk moeilijk om dezelfde mensen tegen het lijf te lopen.
We zijn begonnen bij het begin en hebben een Summer Party georganiseerd voor Siska om haar beste vriendinnetjes van de klas en hun ouders wat beter te leren kennen. Vier meisjes zijn komen spelen, een ideaal groepje. Het was een groot succes, en ons thema (De krokodil heeft al het eten verstopt) sloeg duidelijk aan. Hieruit zullen wel een aantal "play dates" voortvloeien.
